Μεγαλώνοντας η ζωή μας ντύνει με μελοδράματα, χωρισμούς, αποχωρισμούς και φυσικά τόσες χαρές που έρχονται σαν μικρές ανάσες απ’ το πουθενά. Μα, αλήθεια, πόσες φορές δεν έφτασε η στιγμή που νιώσαμε να αδειάζουμε από συναίσθημα;
Σαν να μένουμε στη μέση του πουθενά και να αναρωτιόμαστε ποιο δρόμο να πάρουμε. Να πάμε μπροστά προς το άγνωστο; Να πάμε τα βήματά μας πίσω στο παρελθόν; Να ακολουθήσουμε τα λαμπερά σταυροδρόμια γύρω μας με αυτές τις φανταχτερές ταμπέλες που μας δείχνουν το δρόμο; Η κατεύθυνση βρίσκεται κάπου στη μέση. Εκεί που υπάρχει μια καρέκλα να καθίσουμε να σκεφτούμε λογικά πού πρέπει να πάμε.
Θα πω με σιγουριά πως οι επιστροφές στο παρελθόν είναι συνυφασμένες με την ασφάλεια της συνηθείας. Με το φόβο που πλανιέται πάνω απ’ το άγνωστο. Και μεταξύ μας, το παρελθόν πρέπει να μένει πάντα πίσω, αλλιώς θα ήταν ακόμα παρόν. Στράβωσε, πήγε λάθος η διαδρομή μέσα από επιλογές που έκρυβαν ρίσκα. Μα οι κανόνες κι οι συνθήκες δεν είναι πάντα οι ίδιες. Είναι σαν να κρατάμε τον εαυτό μας για πάντα παιδί και να αρνούμαστε να μεγαλώσουμε πράττοντας πια ως ενήλικες. Μια ζωή έχουμε και δεν ξέρουμε πόσος χρόνος υπάρχει για να εκπληρώσουμε όσα επιθυμούμε.
Ίσως να πρέπει να γίνουμε εγωιστές στις επιλογές μας. Ίσως να μην πρέπει να τρώμε τα μούτρα μας ξανά και ξανά σ’ αυτό που η λογική ήδη μας χτύπαγε συναγερμούς και κουδούνια. Πόσες επιστροφές πρέπει να επιβάλουμε στον εαυτό μας όταν ξέρουμε ότι το αποτέλεσμα δε θα αλλάξει ποτέ. Οι νέοι δρόμοι ανοίγουν την ευκαιρία για μια καινούργια αρχή. Μας δίνουν τη δυνατότητα να γίνουμε μια βελτιωμένη εκδοχή μας και την επιλογή να μην έχουμε τα λάθη μας αραδιασμένα στη διαδρομή, πρόχειρα για να μας τα κοπανάνε σε κάθε στιγμή.
Κι οι άνθρωποι; Νιώθουν κριτές σε άλλους ανθρώπους σε άλλες ζωές. Τα δικά τους, δικά τους και τα δικά μας πάλι δικά τους. Αμ δε! Πόσα μπράβο άκουσες όταν τα πήγες καλά; Σε πόσα «θέλω να σε δω» ήρθαν αυτοί που έπρεπε χωρίς δικαιολογίες; Κι αν σε κανένα δεν ήρθαν αυτοί, που μόνο για μας σήμαιναν πολλά, πάλι είδες. Απουσίες. Επιλογές. Χαρακτήρες.
Το θέμα είναι μόνο ένα. Εσύ, εγώ, όλοι μας. Έχουμε ακόμη δρόμο κι έχουμε τόσα πολλά να μάθουμε σ’ αυτή τη διαδρομή που λέγεται ζωή. Κάποια μονοπάτια θα είναι μοναχικά γιατί πρέπει να είναι. Θα πρέπει πάντα να διαλέγουμε τους σωστούς για μας ανθρώπους κι όχι να αφήνουμε τον εαυτό μας στα χέρια των άλλων.
Δεν είμαστε η τυχαία και συγκυριακή επιλογή κανενός. Κανένας άνθρωπος στη ζωή μας, που θέλει να λογίζεται για αληθινός, δεν έρχεται σαν guest star όποτε του καπνίσει και κυρίως αν του καπνίσει. Αδειάστε τις γωνίες σας απ’ τους κομπάρσους. Μπουχτίσαμε στα λίγα τους.
Φωνάξτε, μιλήστε και γενικότερα χρησιμοποιήστε το ρημάδι που σας δόθηκε για να πείτε αυτά που σας καίνε. Κι ας ρισκάρετε κι ας χάσετε. Μόνοι μας βγήκαμε απ’ την κοιλιά της μάνας μας σπαράζοντας στο κλάμα. Ανθρώπινη φύση το λένε όλοι, μα εγώ το λέω το πρώτο μάθημα που μαθαίνουμε. Τι περιμένεις; Το «τώρα» κάθε λεπτό που περνά γίνεται παρελθόν. Μην το αφήσεις να φύγει ξανά απ’ τα χέρια σου.
Συντάκτης: Χριστιάνα Παν
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
