Πες το μ’ ένα τραγούδι. «Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει», μα είναι αλήθεια. Πονάει πολύ. αλλά όταν ο χρόνος περάσει λίγο επέρχεται μια όμορφη λύτρωση που σε πείθει ότι άξιζε τον κόπο.
Κάθε βήμα μπροστά δίχως να το καταλάβεις σε κάνει πιο δυνατό. Όσο πιο μεγάλος ο φόβος να απομακρυνθείς, τόσο πιο περήφανος θα νιώσεις όταν πάρεις τη μεγάλη απόφαση. Με λύπη διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν τοξικοί άνθρωποι που μας καταστρέφουν, αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που μας προσφέρουν απλόχερα την ευκαιρία να πιστέψουμε στον εαυτό μας.
Σου υπόσχομαι ότι τη στιγμή που θα κλείσεις την πόρτα πίσω σου επειδή αξίζεις κάτι καλύτερο και θες να το διεκδικήσεις, η ανακούφιση θα σου χαράξει ένα μεγάλο χαμόγελο. «Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή», ας γίνει μάθημα στους απανταχού ερωτευμένους που επιμένουν να ταλαιπωρούν την ψυχούλα τους.
Γιατί να χαρίσεις την ευτυχία σου σε κάποιον που δεν κατάφερε να τη δημιουργήσει; Η υπομονή είναι αρετή, αλλά μεγαλύτερη αρετή είναι να ξέρεις πότε πρέπει να φύγεις. Ίσως όταν οι κακές στιγμές είναι περισσότερες απ’ τις καλές. Ίσως γιατί κάθε καλό το έχεις πληρώσει ακριβά και δεν αντέχεις άλλο να είσαι δίπλα σε κάποιον που δεν μπορεί να επουλώσει τις πληγές -ή ίσως απλά να μη θέλει, αλλιώς θα σε πρόσεχε περισσότερο.
Ρομαντικοί που ήταν οι έρωτες σε παλιές εποχές! Έτσι θα έπρεπε να διδαχτούμε να αγαπάμε. Πολύ, βαθιά, αιώνια. Δεν αγαπούν πια οι άνθρωποι και σίγουρα δεν προσπαθούν. Στις μέρες μας όταν σου λένε ότι σ’ αγαπούν αναρωτιέσαι για πόσο. Ισχύει αυτό που λένε ότι κάποτε ξέραμε να διορθώνουμε κάθε ζημιά κι όχι να τα παρατάμε.
Οι πολύ τολμηροί κυνηγούν ακόμη αυτούς τους μεγάλους και δύσκολους έρωτες. Πιθανότατα, όμως, ανήκουν στο παρελθόν τόσο οι έρωτες όσο κι οι τολμηροί. Πλέον «οι άνθρωποι φεύγουν κι εμείς δεν αντιδράμε». Και μάλλον καλά κάνουμε τελικά. Μηδενικό το νόημα της προσπάθειας, αν δεν είναι αμφίδρομη. Και κάπως έτσι όποιος πονάει καλό είναι να φεύγει.
Δε σε καταδίκασε κανένα δικαστήριο σε μια σχέση που σε φθείρει χωρίς τίποτα να δίνει. Είναι προφανές ότι εκείνος που διάλεξες τόσα είχε για σένα. Άλλωστε μπορεί κι εσύ τόσα να είχες για εκείνον. Όταν έρθει το τέλος μη μετράς τι έχασες, η αγάπη δεν είναι ποτέ χαμένη. Δεν μπορέσατε, δεν πειράζει. Συγχωρείς κι αποχωρείς. Και πρωτίστως τον εαυτό σου οφείλεις να συγχωρήσεις. Δε χρωστάς σε κανέναν να πονάς, να αναμένεις την αλλαγή, να ελπίζεις. Χρωστάς, όμως, σ’ εσένα ηρεμία κι ευτυχία. Αν δεν την έχετε κατακτήσει μαζί δέξου ότι δεν ταιριάξατε αρκετά.
Υπάρχει κι ο αντίλογος, ότι αν αγαπάς ο υπόλοιπος κόσμος δεν έχει σημασία, όλα περνάνε και μαζί θα ξεπεράσετε κάθε δύσκολη στιγμή. Η ζωή, τελικά, έχει μαγικές στιγμές, αλλά δεν είναι παραμύθι. Θα έρθουν εκείνες οι φορές που υπερτερεί το «πρέπει» γιατί αυτός ο έρωτας σου κάνει κακό.
Είναι φορές που «πρέπει» να φύγεις και τότε καλείσαι να βρεις τον τρόπο να επιβιώσεις. Κλείνεις τα μάτια κι αποφασίζεις αν είσαι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος. Μία απ’ τις δύο λέξεις θα επικρατήσει, η πρώτη σου σκέψη θα είναι η σωστή, μην προσπαθήσεις να υπερασπιστείς την κακή σου συνήθεια.
Φύγε με θυμό, με θλίψη, κλάψε, χτυπήσου, μα φύγε. Ξέρεις κι εσύ ότι «πρέπει», πάντα το ξέρουμε κι ας εθελοτυφλούμε. Όση ανάγκη κι αν έχεις ακόμη αυτή την αγκαλιά, μη φοβάσαι να μείνεις μόνος. Εσύ ο ίδιος είσαι η σχέση της ζωής σου. Σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι είναι απλοί περαστικοί. Αξίζουν μόνο όσοι ήρθαν για να μείνουν και τότε δε θα έχεις ενδοιασμούς.
Υπάρχει αγάπη εκεί έξω, θα έρθει κι η σειρά σου να την απολαύσεις κι όχι να την αφήνεις να σε βασανίζει. Αν μπόρεσες να αγαπήσεις τον λάθος άνθρωπο τόσο πολύ, φαντάσου πόσο γεμάτος θα νιώσεις όταν έρθει ο σωστός.
Τα καλύτερα έρχονται, φύγε κι εμπιστεύσου αυτή τη ζωή.
Συντάκτης: Εβίνα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
