«Κουλούρα», «κρεμάλα», «το επόμενο βήμα», είναι μερικές από τις όμορφα εκφοβιστικές λέξεις και φράσεις συνώνυμες με την έννοια του γάμου.
Πάντα τον παρομοίαζαν με εκείνο το δύσκολο βήμα που έπρεπε να γίνει για να πάει η σχέση στο επόμενο επίπεδο και από σχέση να γίνει δεσμός. Λες και παίζουμε κανένα ηλεκτρονικό παιχνίδι και θέλουμε να περάσουμε την μια πίστα μετά την άλλη για να τερματίσουμε μια ώρα νωρίτερα.
Συγγνώμη που θα σας απογοητεύσω, αλλά το άρθρο γράφεται απο ένα άτομο που ποτέ δεν ήταν φαν. Και όχι με τον γάμο αυτόν καθ’ αυτόν, αλλά με όλο το παραμυθάκι που μας πλασάρουν δεμένο με ροζ φιόγκο έτοιμο για ξετύλιγμα. Βασικά το θεωρώ ένα καλοστημένο παιχνίδι με αντίπαλο τον χρόνο, τους συγγενείς και τις στατιστικές υπηρεσίες.
Από παιδιά μας έκαναν μιας αθώας μορφής πλύση εγκέφαλου, με τον ιππότη και την πριγκίπισσα, που τον περιμένει νυχθημερόν για να την σώσει και να της ζητήσει το χέρι και να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Και περιμένει και περιμένει και κανείς δε μας λέει πόσο και γιατί. Γιατί πρέπει να είναι τόσο σημαντική αυτή η πρόταση και αυτό το δαχτυλίδι που έχει γίνει αυτοσκοπός της ζωής της;
Και τώρα η κάθε «σύγχρονη» πριγκίπισσα κάθεται και σκέφτεται και το αναλύει με όλες τις φίλες της για να βρουν πιθανές εκδοχές και απαντήσεις και ίσως λύσεις κρυμμένες πίσω απο υπονοούμενα και σχέδια.
«Αφού είμαστε τόσα χρόνια μαζί, γιατί δεν μου το έχει ζητήσει ακόμα; Γιατί αργεί; Μήπως δε με θέλει;»
Αυτό το «ακόμα» από πότε αρχίζει και μετράει, είναι η δική μου απορία. Ποιος ορίζει τον χρόνο αναμονής και προσμονής της πρότασης γάμου. Από πότε ξεκινάει το ρολόι της αντίστροφης μέτρησης να χτυπάει για να μπει το σενάριο του γάμου στη ζωή μας.
Αρχίζεις να περιμένεις από τη στιγμή που κάνει κλικ σε όλα τα σημεία της λίστας σου, από το πρώτο ραντεβού ή όταν δεις στο πρόσωπο εκείνου, τον πατέρα των παιδιών σου;
Κι αν αργήσει να σε ζητήσει, σύμφωνα με τα δεδομένα που έχεις στο κεφάλι σου, αυτό συνεπάγεται ότι δε σε θέλει, ότι βαρέθηκε ή ότι κουράστηκε.
Όχι ότι απλώς ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του ρυθμούς και τον δικό του τρόπο σκέψης.
Η πρόταση γάμου είναι αντρική υπόθεση και η αναμονή γυναικεία.
Ξέρω ζευγάρια που δεν παντρεύτηκαν ποτέ και είναι το ίδιο ευτυχισμένα και ερωτευμένα σα να γνωρίστηκαν χθες και άλλα που μέσα σε λίγους μήνες έκαναν επίσημη την δήλωση του έρωτα τους ενώπιον Θεού και ανθρώπων, γιατί απλά έτσι το ένιωσαν.
Δεν υπάρχει ενα χρονοδιάγραμμα ή ένα καλούπι.
Οι ερωτικές σχέσεις που ξεκινάνε από ένα «σε θέλω», «σε ποθώ», «σε αγαπάω» και καταλήγουν στο «θέλω να ζήσω την ζωή μου μαζί σου», δε σημαίνει οτι κάπου εκεί θα υπάρχει και μια πρόταση γάμου να αχνοφαίνεται.
Όταν το νιώσει θα το κάνει, αν δεν το αισθανθεί, δε θα το κάνει ποτέ, αυτό όμως δεν αναιρεί την σχέση ή την σοβαρότητα αυτής.
Να μείνετε μαζί, να ενώσετε την καθημερινότητα σας, να περάσετε έντονες στιγμές αλλά και βαρετές. Χαμόγελα και καυγάδες. Πρωινά χουχουλιάσματα και βραδινά πάθη. Να κοιμάστε στο ίδιο κρεβάτι με ή χωρίς βέρες στο δάχτυλο.
Μοναχά τα αισθήματα στην καρδιά να είναι αληθινά και ξεκάθαρα. Αυτό έχει σημασία.
Συντάκτης: Χάιντι Σεραφειμίδου
