Ο πιο λάθος τρόπος να αποδείξεις τι αισθάνεσαι

Στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχουν γίνει πολλά και άγρια εγκλήματα πάθους, που συγκλόνισαν την κοινωνία κι ένας από τους πιο συνηθισμένους λόγους υπήρξε η ζήλια. Βέβαια, δεν ακούμε σπάνια να λένε «χώρισα γιατί με ζήλευε παράφορα» κι αυτή η τόσο σημαντική απόφαση μέσα στο χρόνο να υπήρξε καθοριστική τη ζωή και να πρόλαβε χειρότερες συνέπειες για το άτομο που δεχόταν την καταπίεση, την αμφισβήτηση, την εκμετάλλευση, την παράνοια, μπορεί και την εξουσιαστική συμπεριφορά.

Από την άλλη μεριά όμως, μπορεί να ακούμε συχνά να λένε γύρω μας, «με ζηλεύει γι’ αυτό τα κάνει αυτά», ή «έτσι είναι η αγάπη», ή «θα κερδίσω σιγά-σιγά την εμπιστοσύνη του». Κι όντως όσοι το λένε μπορεί να είναι πεπεισμένοι πως θα αλλάξουν τον άνθρωπό τους- κι ας τους πάρει καιρό. Πόσες φορές όμως μπορεί να πει κάποιος πως καταλαβαίνει το λάθος του και θα προσπαθήσει να αλλάξει, χωρίς αυτό να γίνεται ποτέ; Όχι γιατί δε θέλει, αλλά γιατί πραγματικά δεν μπορεί. Από τη στιγμή λοιπόν, που δύσκολα οι άνθρωποι αλλάζουν συνήθειες και πεποιθήσεις, γιατί κάποιοι παραμένουν σε μια σχέση που δεν τους ταιριάζει αλλά αντιθέτως τους κάνει κακό;

Δε θα σταθούμε λοιπόν στο ποια είναι αυτά που κάνει κάποιος και φανερώνουν ζήλια, αλλά θα μείνουμε στο «γιατί» το άλλο άτομο επιτρέπει να συνεχίζονται εις βάρος του τέτοιες συμπεριφορές και μένει σε μια σχέση που ουσιαστικά δεν τόν οδηγεί πουθενά και μπορεί να τόνκαταστρέφει.
Ίσως να μην αντιλαμβάνεται την αλλοίωση που έχει υποστεί η προσωπικότητά του κι ενώ προηγουμένως δεν ανεχόταν σκηνές ζηλοτυπίας που μπορεί να οδηγούσαν σε ύβρεις και καταπάτηση της ελευθερίας του, τώρα να τον έχουν διαταράξει τόσο, που χωρίς να το καταλαβαίνει πια κι ο ίδιος να τα θεωρεί φυσιολογικά. Αντίστοιχα ίσως να συμπεριφέρεται πλέον με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, μπαίνοντας στο ίδιο τριπάκι, αντιγράφοντας τα χούγια και τη συμπεριφορά του συντρόφου του.

Μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να ευθύνεται η ανασφάλεια για το αν θα βρει ή δε θα βρει κάτι καλύτερο, νιώθοντας τελικά πως αυτό τού αξίζει, ή τον ορισμό της σχέσης ευθύς εξαρχής να τον έχει εκλάβει έτσι, γιατί τα πιο κοντινά του παραδείγματα λειτουργούσαν κάτω από αυτές τις συνθήκες. Ίσως και να πείθεται από μια συγγνώμη που θα ακούσει, όταν σε στιγμές ηρεμίας, αυτός που ζηλεύει παραδεχτεί το λάθος του και υποσχεθεί πως δε θα ξανασυμβεί. Ίσως να παρουσιάζει τη ζήλια ως κομμάτι της βαθιάς του αγάπης. Μπορεί να νιώθει μετέωρος και πως θα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του γιατί δε θα βρει άλλον που να τον «αγαπάει έτσι». Μα κάποιος που αγαπάει δεν καταδυναστεύει τον άλλον. Ιδανικά θέλει τον άνθρωπό του ελεύθερο, να εκφράζεται και να εκδηλώνεται όπως εκείνος ορίζει.

Σίγουρα τις πραγματικές αιτίες που μπορεί να παραμένει ένα ζευγάρι μαζί, παρ’ όλο που υπάρχουν άλυτα προβλήματα, τα οποία σχετίζονται με το ανθρώπινο αυτό συναίσθημα, μπορεί να μην είμαστε πάντα σε θέση να τις γνωρίζουμε κι ας κάνουμε εικασίες. Όντως, την αγάπη και το πάθος που τρέφει για τον άνθρωπό του κανείς, μπορεί να το εκδηλώνει με πολλούς και διάφορους τρόπους. Αλλά τα όρια δυστυχώς, δεν είναι πάντα εύκολο να τα διακρίνεις. Μεταξύ της φυσιολογικής ζήλιας, αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι, ή της ζήλιας που ξεπερνάει τα όρια ο γραμμές συχνά θολώνουν.

Αν μπορούσαμε να δώσουμε έναν τίτλο στη ζήλια, ίσως θα ήταν «Μ’ αγαπάς; Απόδειξέ το!». Αναρωτιόμαστε όμως πόσο μπορεί να μάς αγαπάει κάποιος αν μάς επιβάλλει τον τρόπο του, τις συνήθειές του και τελικά τη λογική του. Από ένα σημείο κι έπειτα, η ευθύνη δε βαραίνει αυτόν που εκδηλώνει τη ζήλια, αλλά σε αυτόν που την αποδέχεται ως τη μόνη μορφή αγάπης. Όχι, υπάρχει κι άλλη, η ελεύθερη. Κι είναι πολύ πιο ουσιαστική.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!