Επιστολή σ' έναν νοσηλευτή

Αγαπητέ νοσηλευτή/τρια,

15 Μαρτίου 2020 και ώρα 21:00 ακριβώς. Οι πολίτες βγήκαν στα μπαλκόνια τους κι έδωσαν το μεγαλύτερο χειροκρότημά τους σ’ αυτούς που βρίσκονταν καθημερινά στα νοσοκομεία στη μάχη κατά της πανδημίας. Βγήκαν στα μπαλκόνια για τους ανθρώπους του Συστήματος Υγείας. Βγήκαν στα μπαλκόνια για να δώσουν κουράγιο για τις μέρες που θα ακολουθούσαν. Βγήκαν στα μπαλκόνια γι’εσένα –που μέχρι και σήμερα– είσαι στο πλευρό των ασθενών.

Δεν ξέρω πώς ένιωσες εκείνη τη στιγμή. Αν είχες χρόνο να το ακούσεις, να το πιστέψεις ή να το αισθανθείς. Ίσως γιατί ο χρόνος σου –ακόμη και τώρα– μοιάζει σαν να ‘χει καθυστερήσει πολύ να φέρει αυτό το χειροκρότημα ελπίδας προς μια διέξοδο που ακόμη δεν έχει φανεί. Ίσως γιατί φέρεις το βάρος της διατήρησης της ανθρώπινης ζωής κι αξιοπρέπειας εν μέσω τόσης αβεβαιότητας. Ίσως γιατί συναντάς, φροντίζεις, αγγίζεις, μιλάς, θεραπεύεις κι έρχεσαι κοντά σ’ έναν άνθρωπο όταν βρίσκεται στην πιο εύθραυστη και δύσκολη στιγμή του, φέρνοντας ελπίδα σ’ αυτό που -σε ορισμένες περιπτώσεις– καταλήγει στη χειρότερη μέρα της ζωής του.

Και οι πανδημίες ένα ταξίδι μέσα στον χρόνο είναι. Η ασθένεια, η αρρώστια, η νόσος δεν είναι κάτι καινούργιο για σένα -αν και μερικοί εύκολα το ξεχνάνε. Και γι’ αυτό ως νοσηλευτής κρύβεις μια όμορφη αντίφαση μέσα σου. Γιατί το να μπορείς να βρίσκεσαι δίπλα σ’ ένα άτομο τη στιγμή που σ’ έχει ανάγκη, απαιτεί έναν ειδικό τύπο ανιδιοτέλειας και δύναμης. Γιατί μπορείς και είσαι ολόκληρος μια πολεμική μεταφορά βρισκόμενος στα χαρακώματα και στην πρώτη γραμμή της περίθαλψης. Γιατί πηγαίνεις στη μάχη κι αν είσαι τυχερός, βγαίνεις αλώβητος. Τις περισσότερες φορές όμως όχι. Όμως ποιος μπορεί να δει τις συναισθηματικές και σωματικές σου ουλές, πέρα από σένα;

Κι έχεις δίκιο να πιστεύεις πως αυτή δεν ήταν μια μάχη στην οποία δήλωσες συμμετοχή, αλλά είναι μια μάχη στην οποία πήρες τα όπλα και πολέμησες έτσι κι αλλιώς κι ας έτρεμες από τον φόβο σου. Έκανες τον δικό σου συλλογισμό κι ενάντια στην ανθρώπινη φύση, επέλεξες την ανιδιοτέλεια αντί την αυτοσυντήρηση –γιατί είχες την επιλογή– και πολέμησες, όχι μόνο σήμερα, αλλά κάθε φορά που μπήκες στο σκραμπ σου για να πλυθείς και να ετοιμαστείς.

Γι’ αυτό λοιπόν, ένα μεγάλο ευχαριστώ που επέλεξες να υπηρετήσεις και να φροντίσεις όσους το είχαν ανάγκη, παρ’ όλο που η απλή αυτή πράξη φροντίδας μπορεί να έθεσε σε κίνδυνο τον εαυτό σου και τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ που κράτησες με υπευθυνότητα και θεληματικά την υπόσχεσή σου να ασκείς το επάγγελμά σου με ευσυνειδησία κι αξιοπρέπεια. Που υπηρετείς τις αξίες, τις τέχνες και την επιστήμη που έχεις μάθει. Ένα μεγάλο ευχαριστώ που εξακολουθείς να εντάσσεις με αταλάντευτη βούληση το ειδικό στο γενικό συμφέρον, να αγωνίζεσαι με αφοσίωση για την προαγωγή της υγείας, την πρόληψη, την αποκατάσταση και την ανακούφιση απ’ τον πόνο. Κι ας μοιάζει ασήκωτο καμιά φορά, κι ας μοιάζει άδικο.

Αλλά ένα μεγαλύτερο ευχαριστώ που υπηρετείς τον άνθρωπο και την κοινωνική δικαιοσύνη με σεβασμό προς τα ανθρώπινα δικαιώματα. Που βρέθηκες σε δικούς μας ανθρώπους τη στιγμή που δεν μπορούσαμε εμείς. Που έδωσες οξυγόνο, δύναμη κι ελπίδα για την επόμενη μέρα. Γιατί τη διάρκεια αυτής της άνευ προηγούμενου χρονικής περιόδου που χαρακτηρίζεται από άγχος κι αβεβαιότητα, παραμένεις δίπλα σε όσους δεν μπορεί κανείς άλλος να βρεθεί. Κι αυτό δεν κάνει έναν ήρωα, δεν ξέρω άλλο τι μπορεί.

Με δέος, ευγνωμοσύνη κι εκτίμηση, ο συνάδελφος,

Καλλίας Αναστάσιος.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!