Δύο χρόνια. Δύο χρόνια από το άκουσμα της είδησης μετωπικής σύγκρουσης δύο τρένων. Δύο χρόνια από το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Δύο χρόνια μετά, και ακόμα μας κόβεται η ανάσα και νιώθουμε πως δεν έχουμε οξυγόνο όταν προσπαθούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής. Εκείνο το μοιραίο βράδυ όμως, κάποιοι δεν είχαν όντως οξυγόνο. Κάποιοι επέζησαν τη σύγκρουση αλλά δεν κατάφεραν να βγουν ζωντανοί από εκείνα τα καταραμένα βαγόνια. Κάποιες οικογένειες πασχίζουν να βρουν δικαίωση για τα αδικοχαμένα τους παιδιά, μέσα σε ένα σύστημα παραλείψεων με τον φόβο και την οργή της συγκάλυψης να έχουν φτάσει τον κόμπο στο χτένι.
16+1 άτομα θυμούνται και μοιράζονται μαζί μας τη στιγμή που έμαθαν για το δυστύχημα στα Τέμπη
Το βράδυ της σύγκρουσης έτυχε να βρίσκομαι σε οικογενειακό τραπέζι. Όταν το διάβασα θεώρησα ότι δε θα ήταν κάτι τόσο σοβαρό. Μέχρι που την επόμενη μέρα ξύπνησα και άκουσα τη μάνα μου να λέει στον πατέρα μου “Χάρη έχουμε πολύνεκρο στα Τέμπη από τη σύγκρουση”. Μετά είδα την εικόνα και εκεί πάγωσαν όλα. Πέρασαν 2 χρόνια και ενώ δεν είχα κάποιον δικό μου μέσα, ακόμα δε μπορώ να διώξω τον κόμπο στον λαιμό όταν βλέπω την εικόνα αυτή. 2 χρόνια μετά δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου όταν βλέπω φωτογραφίες τους. Ανήκω στη γενιά που σκότωσαν στα Τέμπη. Ένα κομμάτι μου θάφτηκε μαζί τους εκεί.
Μαρία, 26
Ήταν βράδυ, πριν τον ύπνο και χάζευα στο Twitter. Είδα πληροφορίες για τη σύγκρουση των τρένων. Ήταν σοκαριστικό και ανησύχησα για τον κόσμο που ήταν μέσα, αφού δεν είχαν βγει όλες οι πληροφορίες ακόμα. Είχα αναστατωθεί και δεν κοιμήθηκα καλά. Ήθελα κάπου να το πω αλλά όλοι είχαν κοιμηθεί.
Κωνσταντίνος, 24
Τη μέρα που έγινε το δυστύχημα, το έμαθα το ίδιο βράδυ. Ήμουν στο σπίτι και τυχαία άνοιξα ειδήσεις όταν άρχισαν να μιλάνε για μια σύγκρουση/εκτροχιασμό τρένων. Στην αρχή δεν καταλάβαινα πόσο σοβαρό ήταν, αλλά όσο περνούσε η ώρα και ήρθε το ξημέρωμα έβγαιναν περισσότερες πληροφορίες, περισσότεροι νεκροί. Πάγωσα. Ένιωσα σοκ, λύπη και θυμό μαζί. Θλίψη για τους ανθρώπους που χάθηκαν τόσο άδικα, οργή και φόβο γιατί κάτι τέτοιο δε θα έπρεπε να συμβεί, μα πώς γίνονται τέτοια πράγματα στη χώρα μας; Το πρώτο που έκανα ήταν να προσπαθήσω να μιλήσω με φίλους και συγγενείς, όλοι ήμασταν σοκαρισμένοι. Ήταν μία από εκείνες τις στιγμές που σε κάνουν να σταματήσεις και να σκεφτείς πόσο εύθραυστα και μη δεδομένα είναι όλα στη ζωή.
Α.Σ., 27
Θυμάμαι εκείνη την περίοδο δε δούλευα οπότε είχα αργήσει να ξυπνήσω και έμαθα τα νέα μεσημέρι. Όταν το έμαθα βούλιαξε η καρδιά μου, γιατί ήταν το τραίνο που είχα πάρει αναρίθμητες φορές για να πάω να δω την κοπέλα μου και με την πρώτη ευκαιρία έτρεξα να την πάρω αγκαλιά. Θυμάμαι να σκέφτομαι “Καλή τύχη στους συγγενείς” (πού να’ ξερα). Θυμάμαι ο αριθμός των θυμάτων να ανεβαίνει συνεχώς μέχρι να φτάσει τα τουλάχιστον 63 και όχι 57. Θυμάμαι να στεναχωριέμαι αλλά πάνω απ’ όλα θυμάμαι μια φωνή μέσα μου να σκέφτεται “Ε, τι περίμενες, Ελλάδα ζεις”. Και επειδή ξέρω ότι αυτή τη φωνή δεν την άκουσα μόνο εγώ, τα Τέμπη δεν πρέπει να τα ξεχάσουμε ποτέ.
Γιάννης, 32
Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2023. Οι μέρες εκείνες ήταν ανάλαφρες και ευχάριστες καθώς μόλις είχε προηγηθεί το τριήμερο του καρναβαλιού. Οι περισσότεροι φοιτητές, όπως ήμουν και εγώ τότε, το είχαν περάσει στην Πάτρα και κανείς δεν περίμενε τον τραγικό επίλογο που θα γραφόταν σε αυτό. Όταν ξύπνησα το πρωί της Τετάρτης και είδα τα πρώτα άρθρα για τη σύγκρουση, ομολογώ πως ένιωσα σοκαρισμένη και προσπαθούσα να αντιληφθώ αν αυτός ο συρμός ήταν ο ίδιος που είχα πάρει και εγώ με τις κολλητές μου 2 μήνες πριν για να πάμε Θεσσαλονίκη. Όταν συνειδητοποίησα ότι ήταν ο ίδιος, κατάλαβα ότι θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε από εμάς επιβάτης σε ένα τόσο πολυσύχναστο δρομολόγιο. Θυμάμαι σαν χθες τις ειδοποιήσεις στο twitter για τους αγνοούμενους από τις οικογένειες και τους φίλους τους σε μια προσπάθεια να δουν αν οι άνθρωποί τους είναι ζωντανοί και αν κάποιος τους είχε βρει. Σιγά σιγά, τα περισσότερα από αυτά τα ονόματα τα είδαμε μετά στη λίστα των θυμάτων… Έκλαψα πολύ, ένιωσα ότι ήταν τόσο άδικο για όλους τους. Ήταν όλοι τόσο νέοι, αυτό το τριήμερο ήταν σίγουρα κάτι που περίμεναν με ανυπομονησία και όμως η ζωή για εκείνα τα 57 θύματα σταμάτησε εκεί. Σε ένα τρένο ενώ γυρνούσαν στα σπίτια τους, στους αγαπημένους τους. Και θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς σε εκείνη τη θέση, γιατί σύμφωνα με τα όσα έχουμε μάθει έως τώρα αυτό ήταν ένα ατύχημα που κάποια στιγμή θα συνέβαινε εφόσον δεν τηρούνταν τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας για την ορθή λειτουργεία των σιδηροδρόμων.
Δήμητρα, 23
Ήταν γύρω στις 12 το βράδυ στις 28/2 του 2023 και βλέπω στο Ίντερνετ για εκτροχιασμό ενός τρένου, χωρίς ακόμα να γίνεται λόγος για σύγκρουση. Το πρωί που ξυπνάω αντικρίζω μια είδηση με τον τίτλο «εθνική τραγωδία». Το σοκ ήταν τεράστιο. Το συναίσθημα της στενοχώριας με πλημμύρισε αλλά σε λίγη ώρα με έπνιξε και η οργή από όσα εξελίσσονταν. Είπα ότι ζούμε από τύχη, γιατί θα μπορούσαμε να ήμασταν εμείς εκεί. Το μυαλό μου πλέον είναι στην παρηγοριά των συγγενών και στη δικαίωση των ψυχών.
Δημήτρης, 28
Θυμάμαι είχα μόλις ξυπνήσει και το πρώτο πράγμα που έκανα, όπως πάντα, ήταν να κοιτάξω το κινητό μου. Είδα ειδοποίηση από μια φίλη μου με την οποία είχαμε καιρό να μιλήσουμε, η οποία με ρωτούσε αν η κολλητή μου ήταν στο τρένο. Δεν είχα καταλάβει τι εννοούσε αλλά εκείνη τη στιγμή δεν απάντησα. Αμέσως μετά μπήκα στο Instagram και άρχισα να βλέπω δημοσιεύεις με σχόλια «Τραγωδία στα Τέμπη». Σηκώνομαι και πηγαίνω στην κουζίνα όπου ήταν ανοιχτή η τηλεόραση και η μαμά μου με τον αδερφό μου παρακολουθούσαν τις ειδήσεις. Μου λένε τι είχε συμβεί. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βεβαιωθώ πως κανένας δικός μου φίλος δεν ήταν στο τρένο καθώς ήταν πάρα πολύ πιθανό αφού μια μέρα πριν ήμασταν στην Πάτρα για το καρναβάλι και πολλοί ήταν εκείνοι, φίλοι αλλά και παιδιά που απλώς γνώρισα εκεί, που μου έλεγαν ότι θα γύριζαν Θεσσαλονίκη. Όλες τις επόμενες μέρες δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί, μονίμως σκεφτόμουν ότι μπορεί δικός μου άνθρωπος να ήταν στο τρένο ή ακόμη και εγώ η ίδια. Ένα μήνα μετά, περνώντας με λεωφορείο από το σημείο της σύγκρουσης ένιωσα να ανατριχιάζω και τότε έκλαψα, δεν το περίμενα ότι θα ήταν τόσο έντονο το συναίσθημα… Ακόμη και τώρα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί…
Ζωή, 22
Μόλις είχαν τελειώσει οι Απόκριες. Συμμετείχα στο Πατρινό καρναβάλι, με θέμα “Υπόγειοι δια…συρμοί”. Λίγες ώρες πριν τη σύγκρουση ήμουν ντυμένος τρένο. Κάποιες ώρες πριν, το πλήρωμά μας βραβεύτηκε γι’ αυτό το θέμα! Εκείνη την ώρα που έμαθα για μια σύγκρουση τρένων, είχα μόλις επιστρέψει σπίτι και το διάβασα σαν άρθρο στο ίντερνετ. Ήρθα λοιπόν σε τρομερά αμήχανη θέση. Ήταν τραγική ειρωνεία. Δεν μπόρεσα να απολαύσω ότι είχαμε βραβευτεί για το συγκεκριμένο θέμα, το οποίο κιόλας είχε προοριστεί για παρουσίαση στο καρναβάλι του 2020, όπου και ακυρώθηκε λόγω COVID 19. Εξοργίστηκα όταν έμαθα ότι κουμάντο έκαναν άνθρωποι που πήγαν σε αυτό το πόστο για τα τελευταία ένσημα, χωρίς να έχουν ιδέα και εμπειρία!
Νίκος, 36
Ήταν βράδυ όταν άκουσα για τη σύγκρουση και θυμάμαι πως έμεινα ξάγρυπνη, προσπαθώντας να μαθαίνω συνεχώς νέα. Αισθάνθηκα φόβο, αγανάκτηση και στενοχώρια, βλέποντας όλο αυτό που είχε δημιουργηθεί. Αισθάνθηκα ανασφάλεια για την κοινωνία στην οποία ζούμε. Πώς είναι δυνατόν να αδιαφορούν για τις ζωές μας; Πώς είναι δυνατόν να χάθηκαν τόσες ζωές άδικα; Πώς άφησαν να συμβεί όλο αυτό; Αυτά σκεφτόμουν. Ήμουν στο σπίτι μου, αργά τη νύχτα, παρακολουθώντας τηλεόραση όταν ξαφνικά έμαθα από τις ειδήσεις για την έκρηξη. Δεν ήξερα εκείνη τη στιγμή τι να σκεφτώ. Πώς μπορούν άραγε να αισθάνονται οι συγγενείς όλων των θυμάτων στο άκουσμα αυτής της είδησης, αυτή η σκέψη με βασανίζει συνεχώς ακόμη και σήμερα.
Έλενα, 30
Την ημέρα της τραγωδίας των Τεμπών θυμάμαι να βρίσκομαι στην Αθήνα, όντας φοιτητής, και να είμαι εκείνη την ώρα στον υπολογιστή με την τηλεόραση, παράλληλα, ανοιχτή. Μετά από τα κλασσικά refresh των social media ξεκινάνε να βγαίνουν τα πρώτα άρθρα ως “Έκτακτη είδηση” τα οποία αναφέρονται σε σύγκρουση τρένων έξω από τη Λάρισα με τραυματίες. Την ίδια στιγμή, τα πρώτα έκτακτα δελτία ειδήσεων στα κανάλια είναι γεγονός. Το αρχικό μούδιασμα που ένιωσα εκείνη τη στιγμή, έδωσε τη θέση του στην αγωνία και την απορία για το τι είχε πραγματικά συμβεί, αν υπήρχαν νεκροί, και πώς συνέβη όλο αυτό. Αποτέλεσμα αυτού, ήταν εκείνη τη νύχτα από την υπερένταση να κλείσω την τηλεόραση μετά τις 5:00 το πρωί.
Βαγγέλης, 23
Την ημέρα που έγινε η σύγκρουση των τρένων είχα μάθημα στο πανεπιστήμιο και θυμάμαι χαρακτηριστικά να με ρωτάει μια φίλη μου «έμαθες τι έγινε με τα τρένα»; Έψαξα αμέσως στο διαδίκτυο και τότε, το πρωί της επομένης, κατάλαβα τι είχε συμβεί. Κατόπιν, κάλεσα τη μητέρα μου για να τη ρωτήσω αν έμαθε για το δυστύχημα δεδομένου ότι μια μεγάλη περίοδο στη ζωή της μετακινούταν με ακριβώς το ίδιο τρένο για σπουδές! Σε γενικές γραμμές, θυμάμαι ότι επικρατούσε πανικός, όλοι συζητούσαν για το τραγικό αυτό δυστύχημα. Εκ πρώτης όψεως τα συναισθήματα αποτελούνταν από απέραντη θλίψη για τον άδικο χαμό τόσων ανθρώπων, όμως στη συνέχεια δημιουργήθηκε μια τεράστια απορία για το πώς συνέβη όλο αυτό!
Βάλια, 24
Εκείνο το βράδυ του Φλεβάρη θυμάμαι πως όταν έμαθα για τη σύγκρουση των δύο τρένων ήμουν στο σπίτι με τη γυναίκα μου που είναι από τη Λάρισα και έχει κάνει πολλές φορές αυτή τη διαδρομή όταν ήταν φοιτήτρια. Σκρολάριζα στο facebook και είδα σε κάποια ειδησεογραφικά για τη σύγκρουση. Η πρώτη μου σκέψη είναι «Θεέ μου μακάρι να μην υπάρχουν νεκροί» . Δυστυχώς υπήρχαν. Λίγο πριν κοιμηθώ και μετά από ώρες που έψαχνα για περισσότερες πληροφορίες, σκέφτηκα πόσο τρομακτικό μπορεί να είναι το να ταξιδεύεις και να μην ξέρεις πως δε θα φτάσεις ποτέ στον προορισμό σου.
Δημήτρης, 41
Τη μέρα που έμαθα για τη σύγκρουση στα Τέμπη θυμάμαι να κοιτάζω την οθόνη, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της τραγωδίας. Το πρώτο συναίσθημα ήταν θλίψη για ό,τι συνέβη. Ήταν ένα δρομολόγιο που η ίδια χρησιμοποιούσα πολύ συχνά ως φοιτήτρια στη Θεσσαλία, αλλά πολύ γρήγορα το συναίσθημα μετατράπηκε σε θυμό και οργή για το πώς συνέβη κάτι τόσο τραγικό. Ήταν μια μέρα που με έκανε να εκτιμήσω πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και πόσο σημαντική είναι η ευθύνη σε τέτοιες καταστάσεις.
Αγγελική, 22
Την ώρα που το έμαθα ήμουνα στο σπίτι και το άκουσα από τις ειδήσεις. Αρχικά ήμουν ήρεμη γιατί δεν είχα συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει. Όταν το κατάλαβα, ένιωσα θυμό και προσπάθησα να μπω για λίγο στη θέση των οικογενειών των παιδιών, μα δεν μπόρεσα. Σοκαρίστηκα, άρχισε να χτυπάει έντονα η καρδιά μου και βούρκωσαν τα μάτια μου. Θυμάμαι πώς όλα τα κανάλια έδειχναν συνεχώς για αυτό και είχε μαυρίσει ο κόσμος.
Ξένια, 30
Ήμουνα σπίτι την ημέρα της σύγκρουσης και όσο απίστευτο και αν ακούγεται, ένιωθα αβέβαιος και φοβισμένος για την ίδια μου τη ζωή, και ας είχα την άνεση των 4 τοίχων που με περιτριγύριζαν. Έχασα την εμπιστοσύνη στους γύρω μου και στην ίδια μου τη χώρα, μόνο ντροπή μπορούσα να αισθανθώ.
Κωνσταντίνος, 23
Θυμάμαι πως το έμαθα τυχαία και δεν το πίστευα, φαινόταν σαν κακό αστείο. Βρισκόμουν στο σπίτι μου, η πρώτη αντίδραση ήταν το σοκ και το κλάμα. Παρόλο που δεν υπήρχε κάποιο δικό μου άτομο στο τρένο, το νέο με συντάραξε, με τρόμαξε και με έθλιψε πολύ. Μέχρι και σήμερα είναι συναισθήματα που δεν έχουν σβήσει.
Γιούλη, 24
Όσο για μένα; Κοιμόμουν όταν έγινε. Το πρωί πήρα τηλέφωνο το αγόρι μου και ίσα που πρόλαβα να πω καλημέρα πριν τον ακούσω να λέει «Συγκρούστηκαν μετωπικά δυο τρένα. Εδώ στην Ελλάδα, στα Τέμπη. Είναι πολλοί οι νεκροί και οι τραυματίες. Οι περισσότεροι παιδιά στην ηλικία μας». Έτρεξα στην τηλεόραση και ίσως έμεινα μπροστά της για μέρες. Δεν έτυχε να μπω ποτέ σ αυτό το τρένο αλλά ήξερα πολλούς που έμπαιναν συχνά και πολλούς που είχαν μπει πρόσφατα, συμφοιτητές, η κολλητή μου, ο αδερφός μου! Θα μπορούσε να είναι ο καθένας στη θέση τους. Η αδερφή μιας συμμαθήτριας της ξαδέρφης μου ήταν στο τρένο, αλλά μάθαμε σύντομα ότι ήταν καλά. Θεέ μου μακάρι να μην ήταν κάποιος φίλος/γνωστός μου μέσα, σκέφτηκα. Και διαβάζοντας-βλέποντας συνεχώς τις εξελίξεις, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το καρναβάλι της Πάτρας, από όπου είχα γυρίσει κι εγώ. Σκεφτόμουν τους δεκάδες αγνώστους με τους οποίους χόρευα επί 3 μέρες. Λες να χόρεψα με κάποιον που μετά μπήκε στο τρένο; Είχα τόσες φωτογραφίες με αγνώστους στο κινητό μου, με παρέες που σχηματίστηκαν ίσως και για λίγα λεπτά μέσα στον χαμό της Πάτρας και τις είχα μαζέψει να τις ανεβάσω όλες μαζί την επόμενη μέρα. Ποτέ όμως δεν ανέβηκαν. Πάγωσε ο χρόνος πια. Αφού περάσαμε τόσο καλά, γιατί να μη γυρνούσαμε όλοι στο σπίτι μας και να τα ξαναλέγαμε του χρόνου; Γιατί;
Λίγες σκέψεις-αφιέρωμα από τη γενιά που στα Τέμπη έχασε μελλοντικούς φίλους, μελλοντικούς συντρόφους.
Συντάκτης: Μαρία Σκαρμούτσου
