Ρωτώντας πας στην Πόλη αλλά μαθαίνεις και πράγματα που κανένα google ποτέ δε θα σου πει. Μυστικά μαντζούνια, ερωτήσεις κάπως άβολες ή αδιάκριτες, απορίες για τις μεγάλες ώρες, τιπς για τη δουλειά ή συνταγές ξεχασμένες, ό,τι δεν ήξερες ότι ήθελες να μάθεις, θα στο πουν τα μικρά μας ρεπορτάζ.
Για την παγκόσμια ημέρα εκπαιδευτικών λοιπόν, εμείς γιορτάζουμε αυτούς που έχουμε στην ομάδα μας και τους ρωτάμε, τι τους έκανε να αγαπήσουν τη δουλειά τους, ποια ήταν εκείνη η στιγμή που είπαν «αυτό το επάγγελμα είναι για μένα» και ποιο συμβάν τούς άγγιξε την καρδούλα!
Περιγράφει η Κατερίνα Μάρου, #Whispers:
Είχα μαθήτρια τρίτης λυκείου με απίστευτα πολλά κενά. Παλέψαμε πολύ μέσα στο έτος, πέρασε όντως εκεί που ήθελε και με δάκρυα στα μάτια μου είπε «αν δεν ήσουν εσύ, δε θα έκανα τίποτα». Δεν έχω νιώσει μεγαλύτερη συγκίνηση. Πραγματικά δεν ξέρω αν μετά έκλαιγα περισσότερο εγώ, ή εκείνη.
Μοιράζεται η Μαίρη Σάμου, #Βουτιά_στα_βαθιά:
Δεν μπορώ να σκεφτώ μόνο μια στιγμή, πολύ απλά γιατί σε αυτό το επάγγελμα είσαι συλλέκτης πολλών στιγμών. Πολύτιμων στιγμών. Η μεγαλύτερη απολαβή είναι η συναισθηματική ικανοποίηση πως είσαι εκεί για τους μαθητές σου, υπερασπίζεσαι πολλές φορές τα θέλω τους απέναντι σε οτιδήποτε. Μεγαλώνουν μαζί σου κι εσύ ωριμάζεις κοντά τους.
Αναλύει η Αγγελική Τσαγκαράκη, #Αντιτελειότητα:
Κάθε στιγμή στην τάξη είναι μοναδική. Κάθε στιγμή, εύκολη ή δύσκολη, είναι εκεί για να σου θυμίζει γιατί διάλεξες να γίνεις εκπαιδευτικός. Παλεύω μέσα μου να ξεχωρίσω μια στιγμή, γράφω-σβήνω-ξαναγράφω γιατί, πραγματικά, όσα ζούμε εκεί μέσα δεν ιεραρχουνται σε σπουδαιότητα. Μέσα σε μια σχολική τάξη, τα παιδιά είναι ο κόσμος μας, τα παιδιά μας κι εμείς είμαστε ο δικός τους κόσμος. Μαζί μαθαίνουμε, εξελισσομαστε, εστιάζουμε σε αυτά που πραγματικά έχουν σημασία. Δίπλα στα παιδιά μαθαίνουμε ξανά να είμαστε αγνοί, αληθινοί, αυθόρμητοι. Μαθαίνουμε τα όρια και την υπομονή μας, ανακαλυπτουμε διαρκώς νέους τρόπους να περάσουμε τη γνώση, ταιριαστους σε 25 διαφορετικά μυαλουδακια.
Η μεγαλύτερη χαρά που μπορεί να πάρει ένας δάσκαλος, κατ’εμε, είναι να βλέπει τους μαθητές του να εξελίσσονται τόσο γνωστικά όσο και κοινωνικοσυναισθηματικα. Και κάθε πρωί που τα βλέπεις να τρέχουν πάνω σου, να σου πουν για τη μέρα τους, ανακαλύπτεις τη σπουδαιότητα του ρόλου σου. Χρόνια πολλά σε εμάς, αλλά χρόνια πολλά και στους μαθητές μας, που χωρίς αυτούς δε θα ήμασταν δάσκαλοι.
Θυμάται ο Αντρέας Πετρόπουλος, #Αμένσιοτο, #ΝτοΡεΜι:
Όταν έκανα μάθημα σε ωδείο, ήρθε μια μητέρα με δάκρυα στα μάτια να μου πει ότι θα έπρεπε να σταματήσει τον γιο της από το μάθημα στο πιάνο, γιατί τα οικονομικά της οικογένειας δεν πήγαιναν καλά. Τότε της είπα ότι το παιδί έχει τεράστιο ταλέντο και δεν πρέπει να σταματήσει τη μελέτη του, καθώς τώρα είναι η εποχή του πτυχίου και δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Το παιδί θα συνεχίσει τα μαθήματα κανονικά και θα τα βρω εγώ με τη διοίκηση. Αυτή η αγκαλιά και το φιλί από εκείνη τη γυναίκα δε θα σβηστούν ποτέ από τη μνήμη μου. Φυσικά ο μικρός τα κατάφερε και πήρε και πλήρη υποτροφία. Πώς μετά να μην είσαι περήφανος για το επάγγελμα που διάλεξες;
Γράφει η Φρόσω Μαγκαφοπούλου, #Between_the_llines:
Παρασκευή απόγευμα, μάθημα με τάξη Lower, έξι με οχτώ το απόγευμα. Εκείνο το βράδυ τα μισά από τα παιδιά της τάξης είχαν “χορό” σε ένα τοπικό κλαμπ (και ξέρουμε όλοι πόσο μεγάλη υπόθεση είναι αυτά τα πάρτι σε αυτές τις ηλικίες) οπότε με είχαν προειδοποιήσει/ζαλίσει να φύγουν λίγο νωρίτερα ή να μην κάνουμε καν μάθημα για να προλάβουν να ετοιμαστούν. Δεν περνούσε όμως από το χέρι μου, οπότε δεν μπορούσα να τους κάνω τη χάρη. Όχι μόνο ήρθαν όλοι στο μάθημα, δύο από τα κορίτσια ήρθαν με τα μαλλιά μισοφτιαγμένα (μισό κεφάλι μπούκλα, μισό ίσιο) γιατί δεν ήθελαν να χάσουν το μάθημα καθώς όπως είπαν “περνάμε πολύ ωραία μαζί σας κυρία, έχετε πολλή πλάκα”. Δεν ξέρεις πόσο σπουδαίο είναι να σε θεωρεί cool ένας έφηβος μέχρι να το ζήσεις.
Περιγράφει η Κέλλυ Ιακωβίδου, #Υψηλές_σκέψεις:
Τώρα ρωτάς μια νηπιαγωγο για μια μόνο στιγμή; Οι συζητήσεις μας θυμίζουν συζητήσεις Ζουμπούλια με Ντάλια! Θα πω όμως μια στιγμή που θυμάμαι, όταν συνάδελφος-δάσκαλος ήρθε και μου μίλησε άσχημα γιατί ήταν ντόπιος κι εγώ δεν ήμουν. Ενώ ετοιμάζομουν να φύγω, γύρισε ένας μαθητής μου 4,5 χρόνων και με κοίταξε, μου έστειλε ένα φιλί -έτσι αυθόρμητα- και τα ξέχασα όλα. Έτσι απλά.
Aναφέρει η Μαριάννα Χατζή, #Έλα_να_δεις
Από τις πιο δυνατές στιγμές μου ήταν όταν σε ένα δοκιμαστικό σε ταξη, όπου περάσαμε 4 ώρες μαζί, στο τέλος όχι απλώς δεν ηθελαν να φυγω κι ενθουσιάστηκαν με όσα κάναμε, αλλά ηθελαν να πάνε όλα μαζί στο γραφείο για να ζητήσουν να έρθει για πάντα η κυρία που «κάνει τα ωραία παιχνίδια και μας μαθαίνει όμορφα πραγματα».
