Η ΜΚΟ Mars One άρχισε να δέχεται το φθινόπωρο του 2013 αιτήσεις και βιογραφικά για εθελοντές που ήθελαν να συμμετάσχουν στην πρώτη επανδρωμένη αποστολή στον Άρη. Στο αρχικό στάδιο κατατέθηκαν πάνω από 200.000 αιτήσεις. Ανάμεσά τους και η δικιά μου.
Στο τέλος του 2015 η ξεκίνησε επόμενη φάση επιλογής όπου προκρίθηκαν 100 αιτήσεις. 50 άντρες και 50 γυναίκες. Δυστυχώς όχι η δικιά μου. Εάν στο μέλλον ανακοινωθεί ξανά μια παρόμοια ευκαιρία, θα δηλώσω και πάλι συμμετοχή.
Πολλοί με ρώτησαν γιατί δήλωσα. Τι με έσπρωξε να πάω σε ένα ταξίδι ζωής αλλά χωρίς επιστροφή.
Πρώτα από όλα ήταν η γοητεία του εγχειρήματος. Θα ήταν σαν να δηλώνεις συμμετοχή στο πρώτο ταξίδι του Κολόμβου πάνω στο Σάντα Μαρία. Ή να στριμώχνεσαι δίπλα στον Γκαγκάριν μέσα στο μικρό Σπούτνικ. Θα ζούσα μια από τις μεγαλύτερες στιγμές της ανθρωπότητας ως πρωταγωνιστής.
Αλλά υπάρχουν κι άλλα, πιο γήινα πράγματα που με έκαναν να θελήσω να πάω σε αυτό το ταξίδι. Με το τέλος της αντίστροφης μέτρησης προς την εκτόξευση, σβήνεται κάθε σύνδεσμος με το παλιό και το γήινο. Καθετί που θεωρώ σημαντικό πρόβλημα ή έστω με απασχολεί, αμέσως παύει να υφίσταται. Δε με αγγίζει τίποτα γιατί τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει της γήινης βαρύτητας.
Ναι, ξέρω. Όλοι οι άνθρωποι που θα μείνουν πίσω, όλοι όσοι έχουν κάποια σχέση με τη ζωή μου.
Δε θα μου λείψει η πρώην μου που θα μείνει πίσω. Τώρα δε θα μου γκρινιάζει που δε με βρίσκει στο τηλέφωνο. Εκεί που θα είμαι όντως δεν έχει σήμα. Και δε θα με πρήζει να μείνουμε μαζί. Αν θέλει ας έρθει στον Άρη. Να φτιάξουμε το κόκκινο σπιτικό μας.
Ούτε και οι γείτονες από δίπλα θα μου λείψουν. Ζευγάρι, 22 χρονών και οι δυο. Με δυο μωρά ήδη στην οικογένεια. Να μαλώνουν και να ωρύονται για το πόσα λεφτά χάλασε εκείνος στα καινούρια του παπούτσια και αν θα φτάσουν για το γάλα των παιδιών. Πριν ωριμάσουν οι ίδιοι, έφεραν δυο καινούριες ψυχές στον κόσμο και ούτε αντιλαμβάνονται τι σημαίνει αυτό.
Ακόμα και από τη θεία μου στο χωριό θέλω να ξεφύγω. Κάθε φορά που με βλέπει με ρωτάει ποτέ θα παντρευτώ εγώ. Και ότι περάσανε τα χρόνια. Ο Γιωργάκης της αρραβωνιάστηκε. Πώς αλλιώς θα μετακόμιζε μαζί με την Μαρία σε μια γκαρσονιέρα στα Πετράλωνα; Τι θα πει κι ο κόσμος.
Ακόμα και το αφεντικό μου θα πάψει να με πρήζει. Και να μου χτυπάει με εκείνο το χαιρέκακο, αυτάρεσκο χαμόγελο πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα εκεί έξω. Και πόσο λίγες δουλειές υπάρχουν. Αμέσως μετά έρχεται το χαστούκι. Μείωση μισθών. Ενώ ο ίδιος μόλις άλλαξε αμάξι. Δίνοντας πέντε μου μισθούς. Ετήσιους.
Γενικά πιστεύω ότι είναι ο μόνος τρόπος να ξεφύγει κανείς από αυτό το συνονθύλευμα προκαταλήψεων και παθογενειών που στήνουν την υφή της κουραστικής καθημερινότητας μας. Όλα εκείνα που μας κουράζουν, μας πληγώνουν και μας αηδιάζουν. Αλλά ποτέ δε βρίσκουμε το κουράγιο να αλλάξουμε. Σαν υπνωτισμένοι αναπαραγόμαστε και αναπαράγουμε παράλληλα κακέκτυπα των χειρότερων εφιαλτών μας.
Η ελπίδα να ξεφύγω από όλα αυτά είναι ο κόκκινος πλανήτης. Τόσο μακριά από όλα τα κουραστικά γήινα ψευδοπροβλήματα που τίποτα δε θα μπορεί να έρθει να ταράξει τον νέο κόσμο.
Αυτό είναι στην πραγματικότητα το απόσταγμα όλης αυτής της προσπάθειας. Η ευκαιρία να γίνεις ο λίθος πάνω στον οποίο θα στηθεί ένας νέος κόσμος. Μια νέα κοινωνία. Με άλλους κανόνες. Καθαρή από τα αιώνια προβλήματα της γήινης.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Κυριάκος
