Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό, δεν αντέχει τη μοναξιά κι αν την επιλέξει για κάποιο χρονικό διάστημα είναι για να ηρεμήσει, ν’ ανασυγκροτηθεί. Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς τις επαφές, τις συναναστροφές με άλλους ανθρώπους; Βαρετή και μονόχνοτη. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ τείνω ώρες-ώρες να βαριέμαι ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό.
Είναι αναγκαίο να περιβάλλεσαι από ανθρώπους, ν’ ακούς τις φωνές τους, να βλέπεις τα χαμόγελά τους, να μυρίζεις το άρωμά τους, να ενθουσιάζεσαι με ιδέες, να σε ιντριγκάρει η σκέψη τους, να παθιάζεσαι με τα όνειρά τους, να σε παρασύρουν στις τρέλες τους, να μοιράζεσαι τον έρωτά τους, να σ’ αγκαλιάζουν, να νιώθεις βρε αδερφέ. Τι θα ήμασταν αν ζούσαμε μόνοι;
Στις επαφές, εκεί βρίσκεται η ομορφιά των ανθρώπων. Στην κοινωνικότητα, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στο δούναι και λαβείν. Ξέρεις, ο άνθρωπος ζει για την κουβέντα, τις νέες γνωριμίες, το νέο αίμα που μπαίνει στη ζωή του κι ανανεώνει την καθημερινότητά του.
Οι ωραίες συναναστροφές κι αυτές που έχουν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι με άτομα διαφορετικών ηλικιών απ’ τη δική μας. Η ποικιλία απόψεων που έχουν ως αφετηρία τις στιγμές του καθενός, αλλά και το διαβαθμιζόμενο ηλικιακό υπόβαθρο, σε καθιστά τυχερό καθώς έχεις τη χαρά να μοιράζεσαι το πάθος για τη ζωή με τους νεότερους και τις εμπειρίες με τους ωριμότερους.
Είναι δώρο Θεού να έχεις στη ζωή σου άτομα μικρότερης ηλικίας απ’ τη δική σου. Πέρα απ’ το γεγονός ότι, θέλοντας και μη, αναπτύσσεις ένα ρόλο προστατευτικό προς το μέρος τους, γίνεσαι κι εσύ ξανά παιδί. Βιώνεις αυτή τη χαριτωμένη αφέλεια, την αγνότητα των σκέψεων, τον ενθουσιασμό του φλερτ, την παιδικότητα του έρωτα και ξαναγεννιέσαι.
Για να μην αναφέρω την προσαρμογή ή καλύτερα τη μύηση στη νέα εποχή, στον έρωτα την εποχή της τεχνολογίας. Χαρακτηριστική ατάκα: «Με είδε τρεις φορές και δεν μου ζήτησε το facebook μου, ν’ ανησυχήσω;» Μπορεί να λύνεσαι στα γέλια, αλλά αναζωογονείται το μέσα σου και κατά κάποιο τρόπο δε νιώθεις αποξενωμένος από τη νέα γενιά, αλλά κατανοείς και συμπάσχεις!
Τι αχάριστοι κι αγνώμονες θα ήμασταν όμως, αν δεν αναγνωρίζαμε την αξία των μεγαλύτερων ανθρώπων που μας περιστοιχίζουν. Πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν στη ζωή μας και καμία φορά πόσο ανεπαίσθητα μας επηρεάζουν χωρίς να το αντιληφθούμε.
Σαν ένα μαγικό ραβδάκι που ρίχνει χρυσόσκονη στο δρόμο μας, φωτίζοντας τις σκοτεινές μας σκέψεις με τη δική τους πείρα, με το δικό τους φως. Κι έτσι με αθόλωτα μάτια κοιτάζεις όλα τα σκοτάδια, όπως έλεγε κι ο αείμνηστος Ν. Καζαντζάκης.
Εκείνοι που έπεσαν πριν εμείς ξεκινήσουμε να περπατάμε, εκείνοι που έκλαψαν όταν εμείς μαθαίναμε πώς να σκάμε το πρώτο μας χαμόγελο, εκείνοι που ένιωσαν τον έρωτα στο πετσί τους όταν εμείς φορούσαμε ακόμη πάνες, εκείνοι λοιπόν έχουν το δικαίωμα να σου πουν μια κουβέντα παραπάνω. Αν θέλεις την ακολουθείς, αν όχι κράτα τη ως παρακαταθήκη συμβουλών. Ατόφια εμπειρική γνώση λέγεται, τι καλύτερο να την έχεις στη ζωή σου!
Πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς τους ανθρώπους που τη γεμίζουν και της δίνουν νόημα; Σίγουρα κάτι θα μας έλειπε κι αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο απ’ την ανάγκη μας να είμαστε κοινωνοί συναισθημάτων. Άνθρωποι μικρότερης και μεγαλύτερης ηλικίας ζωγραφίζουν στον καμβά μας με τα δικά τους χρώματα. Έτσι σε αρμονία με τις δικές μας πινελιές δημιουργείται μία ζωγραφιά. Η ζωή μας.
Υπάρχει κάτι ομορφότερο απ’ αυτό;
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
