Πολλές φορές νιώθουμε ότι δε μας καταλαβαίνουν, ότι δεν ταιριάζουμε με κανέναν, ότι σκεφτόμαστε διαφορετικά και δε βρίσκουμε το ιδανικό ταίρι μας. Αυτή η αίσθηση του να μην ταιριάζεις, να μην ικανοποιείσαι με την παρουσία ενός άλλου ανθρώπου, είναι συχνό φαινόμενο και ίσως έχεις εξάρσεις και υφέσεις, αλλά όλοι έχουμε περάσει από εκεί.
Σίγουρα δεν είναι εύκολο να βρεις ανθρώπους να ταιριάξεις. Κάνουμε προσπάθειες, όμως δε φέρουν πάντα καρπούς· θέλουμε κάτι παραπάνω, έχουμε μεγάλες προσδοκίες και η πραγματικότητα μας αφήνει με λίγο χρόνο και μικρή σύνδεση. Είναι ένα κενό, μια αίσθηση ανικανοποίητου που δεν καλύπτεται εύκολα. Γιατί μας συμβαίνει αυτό; Κι ίσως στην αρχή μιας σχέσης όλα να μοιάζουν τρομερά ελπιδοφόρα, είτε μιλάμε για φιλία είτε για μια ερωτική σύνδεση, σύντομα όμως επέρχεται το συναίσθημα του ανικανοποίητου. Ούτε αυτό ήταν ό,τι φανταζόμασταν, ούτε εδώ ταιριάζουμε τελικά. Αρχίζει σύντομα η φθορά και η σύγκρουση.
Μήπως μια πρώην περίπτωση τελικά ήταν καλύτερη και δεν της δώσαμε τις ευκαιρίες που έπρεπε; Μήπως πρέπει να ψάξουμε ξανά κάτι άλλο; Ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος σκέψεων κι ενοχών ξεκινάει με εμάς στη μέση να νιώθουμε ότι μάλλον είμαστε από άλλο γαλαξία. Η λέξη κλειδί σε όλη αυτή την κατάσταση είναι η λέξη προσδοκία. Περιμένουμε κάτι από τους άλλους, κάτι που το έχουμε εμείς στο μυαλό μας, στο οποίο φυσικά δεν έχει καμία πρόσβαση ο άλλος άνθρωπος και ούτε είμαστε διατεθειμένοι να του δώσουμε στοιχεία για το τι μας συμβαίνει, τι νιώθουμε. Θέλουμε να μαντέψει, τι θα θέλαμε, τι σκεφτόμαστε, τι θα μας άρεσε. Δύσκολο θέμα οι προσδοκίες, μας εγκλωβίζουν και μας μπερδεύουν. Μπερδεύουν και τους άλλους, ενώ συγκρουόμαστε μεταξύ προσδοκίας και πραγματικότητας.
Ίσως η λύση θα ήταν να μην έχουμε προσδοκίες, να αφήνουμε τα πράγματα στη φυσική ροή τους και να μην κάνουμε συγκρίσεις. Πολύ δύσκολο φυσικά γιατί η εμπειρία μας προλαβαίνει, αλλά δεν είναι κάτι το ακατόρθωτο. Ας δουλέψουμε με τις προσδοκίες μας, ας εκφραστούμε περισσότερο σχετικά με το τι σκεφτόμαστε, ας απολαύσουμε τα θετικά στοιχεία του άλλου ανθρώπου κι ας αφήσουμε το παρελθόν στη θέση του. Ακόμα και το μακρινό, αυτό που ήμασταν μικροί και θέλαμε να τα κάνουν όλα οι άλλοι για εμάς. Μήπως εκεί κρύβεται άλλο ένα σημείου λύσης αυτού του ανικανοποίητου, του «δεν ταιριάζω με κανέναν», του «δε με καταλαβαίνει κανένας»; Μήπως περιμέναμε σε μια κούνια κλαίγοντας πολλή ώρα να μας πάρει κάποιος αγκαλιά; Μήπως μείναμε μόνοι και παρηγορήσαμε τον εαυτό μας τόσο, ώστε να είμαστε αυτάρκεις και να μην έχουμε ανάγκη τη σύνδεση με τους άλλους; Μήπως περιμέναμε και δεν ήρθε κανείς, όταν χτυπήσαμε, όταν νιώσαμε ότι πεινάμε, ότι διψάμε, ότι φοβόμαστε;
Εκείνη η μακρινή εποχή είναι τόσο παρούσα καθημερινά, όλοι είμαστε ταυτόχρονα ενήλικες κι ανυπεράσπιστα νήπια. Στο σήμερα όμως έχουμε μια μοναδική ευκαιρία, να δουλέψουμε και να αλλάξουμε ό,τι μας δυσκολεύει. Με το δίνουμε σημασία στις αντιδράσεις μας και στο τι μπορεί να τις πυροδοτεί, κάνουμε ένα πρώτο βήμα να λύσουμε τον γόρδιο δεσμό. Κάθε μέρα είναι ευκαιρία να μάθουμε και να δουλέψουμε πάνω σε αυτό.
Αυτοπαρατήρηση και προσπάθεια αλλαγής· θέλει δύναμη να ανοίξουμε τη βαλίτσα που κουβαλάμε και χωρίς εγωισμό να δούμε τι κρύβει, τι είναι αυτά που φέρνουμε μαζί μας. Μετά θα δούμε και τη βαλίτσα του άλλου. Το ιδανικό στη σύνδεση είναι να ανοίξουμε και οι δύο τις βαλίτσες μας με θάρρος και να συζητήσουμε για το τι κρύβουν μέσα τους. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να ανοίξουμε το φερμουάρ. Η πιο μεγάλη απόφαση έχει ήδη παρθεί.
Συντάκτης: Αιμιλία Λυμπέρη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
