Κι αν δε σας βγει πότε είναι στιγμή να το αφήσεις;

Μέρος κάποιου κύκλου κάθε κύτταρό μας. Κύκλους που στο τέλος της ημέρας δεν ξέρουμε αν μας προσφέρουν κάτι ή αν έχουμε κολλήσει εκεί από συνήθεια κι ανασφάλεια, αν είχαν κάτι να μας πουν κι αν τελικά μας το είπαν.

Συνδυαστικά ο έρωτας κι ο χρόνος γεννούν την αιωνιότητα, έτσι λοιπόν υποσυνείδητα πείθουμε τον εαυτό μας ότι το άτομο που επιλέξαμε δε θα βγει ποτέ από τη ζωή μας. Χρειάζεται η αυταπάτη για τα θεμέλια, τρέφει το κτίριο από τη ρίζα. Βαθιά μέσα μας, έχουμε πειστεί ότι αυτός ο κύκλος δε θα κλείσει ποτέ και ότι όσοι νέοι κύκλοι κι αν ανοίξουν, θα συνδέονται πάντα με τον πρώτο.

Και σαν ο οπλισμός ραγίσει κι αρχίσουν οι ρωγμές να φαίνονται, κρατιόμαστε γερά στη φτιαχτή μας αιωνιότητα. Μέχρι πότε πρέπει να προσπαθούμε να φτιάξουμε τη σχέση που ραγίζει; Πότε σταματάμε να προσπαθούμε και πάμε παρακάτω; Πότε κλείνουμε τον κύκλο;

Ίσως όταν σταματήσουμε να φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι. Όταν καταλάβουμε ότι ακόμη κι αν μιλάμε για τον άνθρωπο που θα ενώναμε τις ζωές μας για πάντα αυτό δεν είναι θέσφατο. Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι δύσκολος γρίφος για να καθίσεις να τον σπάσεις μέχρι τέλους. Εκεί που χρειάζονται τόμοι, εμείς γράφουμε ακόμη μία πρόταση. Προσθέτουμε ακόμη μία λεπτομέρεια στο σενάριο κάνοντάς το βαρετό σαν μία βραζιλιάνικη σειρά που βλέπουμε να παίζει στην τηλεόραση για τρίτη φορά, και ψυχαναγκαστικά συνεχίζουμε να βλέπουμε στο μιουτ τα μεσημέρια.

Γι’ αυτό το λόγο μας είναι δύσκολο να αφήσουμε σημαντικούς ανθρώπους πίσω μας. Γι’ αυτό πιέζουμε τον εαυτό μας να συνεχίσει να προσπαθεί να φτιάξει μία σχέση που έχει σκουριάσει. Γιατί φοβόμαστε πως ακόμη κι αν βάλουμε λάδι στη μηχανή, αυτή δε θα λειτουργήσει ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο.

Κι αυτό ίσως είναι αλήθεια. Κάθε εμπειρία στη ζωή μας, κάθε λάθος και κάθε στιγμή απογοήτευσης, μας μαθαίνει κάτι χωρίς να μπορούμε να το ελέγξουμε. Μέσα από κάθε απογοήτευση γεννιέται μία στιγμή ικανοποίησης και μέσα από κάθε πτώση, έρχεται η ανάταση. Κι αν δεν έρθει, βρίσκεις μια βολική θεσούλα χαμηλά κι απλώνεσαι άνετα κι αναπαυτικά. Κέρδος σε κάθε περίπτωση.

Ο κύκλος από μόνος του υπάρχει για να κλείνει. Αν δεν τον κλείσουμε δε θα λέγεται κύκλος τότε αλλά κάτι που μοιάζει με κύκλο. Ίσως τραπέζιο ή τρίγωνο ή κάποιο πολύγωνο ανοιχτό. Πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος να συμβαδίσει με την αιωνιότητα, φθαρτό κι αθάνατο πώς να σμίξουν; Πώς να δεχτείς πως θα μείνει κάτι σταθερό όταν εσύ ο ίδιος ένα δευτερόλεπτο μετά είσαι άλλος από αυτός που είσαι τώρα. Και την αιώνια αγάπη στον κύκλο που δεν κλείνει, θα τη βρεις σε κάποια ζάλη ίσως, σε κάποια σελίδα μιας καλής νουβέλας, πιθανόν, θα δε θα αποκτήσει σάρκα κι οστά. Το κτίριο θα μείνει στα θεμέλια μέχρι να μείνει ένα γιαπί με σίδερα να εξέχουν.

Αν κάποιος αξίζει να είναι στη ζωή μας, θα είναι εκεί μέχρι να μην είναι κι αυτό είναι τόσο αφηρημένο όσο κι αλήθεια. Ή ζεις μ’ αυτή, ή βάζεις το βραζιλιάνικο κι απλώνεις τα πόδια στον καναπέ, περιμένοντας να σε πάρει ο ύπνος. Κι αν προσπαθήσεις για την αγάπη, το κάνεις μέχρι εκεί που αντέχεις. Μετά, το τιμόνι θα πάρει η τύχη κι ο χρόνος που ξέρει τη δουλειά του.