Όταν ο γάμος σου καταλήγει αστείο στα social media

Καθημερινή συνήθεια όλων, πλέον η μανιακή ανανέωση αρχικών σελίδων μέσων κοινωνικής δικτύωσης με αποτέλεσμα κάθε εικόνα ή πληροφορία που παρακολουθούμε να καταγράφεται στο υποσυνείδητό μας τόσο έντονα όπου ασυναίσθητα αναζητούμε την τελειότητα. Γνωρίζουμε, καθώς τονίζεται συχνά ακόμη και στους χώρους αυτούς, πως οι περισσότερες εικόνες αποτελούν προϊόν μοντάζ και μάλιστα με σκηνοθετικές πια τάσεις. Μπαίνοντας σε εκείνον τον φανταστικό μικρόκοσμο, που κάθε άλλο από μικρό θα τον έλεγε κανείς, αυτόματα παλεύουμε να μιμούμαστε πρότυπα μη υπαρκτά, να επισκεφτούμε μέρη δυσπρόσιτα· διόλου ωραία εν αντιθέσει με το πώς φαντάζουν ύστερα από πλήθος φίλτρων, να γευτούμε φαγητά άνοστα, με μαγευτική κατά τα άλλα όψη, να ξοδέψουμε χρήματα αναίτια μόνο και μόνο γιατί κάποιος έκανε σωστό μάρκετινγκ.

Πέφτοντας σε τούτη την παγίδα παίρνουμε αποφάσεις χωρίς να ανήκουν σε εμάς, ενστερνιζόμαστε αισθητικές που απλώς είναι αποδεκτές στο ευρύ κοινό δίχως καν να μας ταιριάζουν. Αφού λοιπόν έχουμε πιθηκίσει τρόπους ζωής, διασκέδασης, ένδυσης κι ό, τι άλλο πάρει το μάτι μας σ’ αυτούς τους «σατανάδες» που έλεγε κάποτε μια φίλη, φτάνουμε στη μεγάλη ώρα. Εκείνη η στιγμή που οφείλει να είναι πιο δική σου από οτιδήποτε!

Άλλωστε, με μια πιο ρομαντική σκοπιά, ποιος άνθρωπος δεν κάνει όνειρα για μια σπουδαία μέρα που θα υπάρξει η κοινή και δημόσια δήλωση αγάπης της σχέσης του; Πληθώρα παραγόντων συνωστίζονταν παρέα με πλήθος διαδικτυακών ερεθισμάτων παλεύοντας να καταλήξουν στην ιδανική ισορροπία.

Φτάνει λοιπόν η μέρα που το ρούχο που επέλεξες καθώς και τελευταία τάση της μόδας, αναδεικνύει μοναδικά το καλλίγραμμο κορμί σου, ύστερα από αυστηρή διατροφή που ακολούθησες για τη φωτογραφία που θα κοσμεί για χρόνια το σαλόνι σου, συνδυάζοντάς το με τα χειροποίητα κοσμήματα που δημιουργήθηκαν ειδικά για εσένα και τη μέρα σου. Φτάνει η ώρα εκείνο το ένδυμα που -θυμάσαι- μια φορά είχε χρειαστεί να φορέσεις κάνοντάς σε να δυσφορείς, να δένει άψογα με τα αξεσουάρ όπου δεν έχεις ιδέα πώς φοριούνται, αλλά κάποιος θα σε βοηθήσει, καθώς η εικόνα καταλήγει στα αφόρετα παπούτσια μόνο που τα κοιτάς νιώθεις τον πόνο που πρέπει να αντέξεις.

Φωτογράφοι, κουμπάροι, παπάδες ή δήμαρχοι, καλεσμένοι, μπομπονιέρες, μαρτυρικά -άσε το μετά, τραπέζια, φαγητά, γλυκά, η τούρτα, οι μουσικές επιλογές. Μόνο που τα σκέφτεσαι αγχώνεσαι. Έχεις τρέξει μήνες, έχεις ξοδέψει χρήματα και φαιά ουσία που δεν επιστρέφουν κι όμως ο καθένας από αυτούς που εσύ χρειάζεσαι παρόντες για να χαρούν με τη χαρά σου, θα σχολιάσουν κάθε μικρή λεπτομέρεια που σου ξέφυγε ή που θεωρούν κακόγουστη. Κακοπροαίρετος ο κόσμος, για νέο μας το λες;

Δε θα μείνω σε αυτό, εξάλλου μέχρι εκεί θα ήταν η φυσιολογική ροή των γεγονότων. Το πρόβλημα ξεκινάει εκεί που το κουτσομπολιό στο αυτί της θείας Τασούλας γίνεται ανάρτηση στο διαδίκτυο σκοπεύοντας στη διαπόμπευση του ζευγαριού χλευάζοντας τη σημαντικότερη ίσως ημέρα τους. Δε θα διαφωνήσει κανείς πως έχει γελάσει με βιντεάκια αναπαράστασης παρατράγουδων σε τελετές- κυρίως κωμικού τύπου. Η ένσταση επέρχεται στο σημείο του εξευτελισμού του ζευγαριού και του κακεντρεχή τρόπου έκφρασης των διαφωνιών.

Ευρέως γνωστές σελίδες σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναλαμβάνουν τη σάτιρα γάμων με τον όρο “Wedding shaming”, σε ελεύθερη μετάφραση ντροπιαστικοί γάμοι. Είμαι ευγνώμων που στη χώρα μας, ο όρος αυτός δεν έχει γνωρίσει διαστάσεις εξωτερικού ακόμη. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν οι δηλώσεις διαχειριστών τέτοιων σελίδων όμως θα επιλέξω να μην τις αναπαράγω μιας και είναι εύκολα προσβάσιμες πληροφορίες κάνοντας μια απλή αναζήτηση του όρου. Η ζημία που μπορεί να δημιουργήσει ένα σχόλιο στην ψυχοσύνθεση και τη διάθεση του ατόμου είναι συνήθως επιλήψιμη. Εξίσου επικίνδυνο μοιάζει να αφήνουμε τον εαυτό μας να κλείνεται στην παγίδα των μονταρισμένων εικόνων και των ειδυλλιακών σεναρίων που αποτελούν την πλειοψηφία ερεθισμάτων προερχόμενα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Κλείνοντας πάντα με την πιο προσωπική πινελιά στην οπτική, αναρωτιέμαι αν υπάρχει τελικά λόγος ύπαρξης της υπερβολικής προβολής του ιδανικού που δεν υφίσταται ή αν απλώς αποτελεί δημιούργημα για την κάλυψη της πραγματικότητας μιας και σπάνια είμαστε ευχαριστημένοι με όσα έχουμε. Μένω πιο σκεπτική, βάζοντας στον εαυτό μου στόχο να φιλτράρω όσες πληροφορίες κατανοώ στο συνειδητό της σκέψης μου, παλεύοντας να μην παγιδευτώ σε σενάρια ταινιών. Πάντοτε όμως αναζητώντας το happy ending σε κάθε once upon a time ιστορία.