Ας υποθέσουμε πως επιστρέφεις σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα και το μόνο που θες να κάνεις είναι να ξαπλώσεις για όλο το απόγευμα και το βράδυ και να’ σαι μπροστά σε μια οθόνη με τα πατατάκια ανά χείρας. Έχεις αράξει, έχεις απλωθεί. Βολεύτηκες. Σιγά-σιγά αρχίζεις να βλέπεις και τον ύπνο να έρχεται. Και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνεις απρόθυμα κι είναι ο κολλητός σου που χωρίς τυπικούρες μπαίνει στο θέμα και σου λέει «Έλα, σήκω! Πάμε να πιούμε».
Αρχίζεις τις αντιρρήσεις, αρχίζει το πρήξιμο. Έρχεται η στιγμή που θα απηυδήσεις, έπειτα θα συμφωνήσεις. Θα κλείσεις το τηλέφωνο και θα σηκωθείς για να ετοιμαστείς. Θα βγείτε και δε θα περνάς τόσο καλά γιατί θα’ σαι νυσταγμένος, κι ας έχει μεγαλώσει η παρέα τελικά. Κι ας μην είσαι μόνος με τον κολλητό σου.
Λίγο πριν φύγετε και πριν κάνετε νόημα στον σερβιτόρο για να πληρώσετε, κάτι θα πάθεις. Θα φύγει η νύστα από πάνω σου. Την θέση της βαρεμάρας θα την πάρει η χαρά. Η αιτία αυτού της ξαφνικής αλλαγής θα’ ναι το πρόσωπο που θα μπει μέσα στο μαγαζί και θα σε ταράξει. Θα πεις στην παρέα σου να κάτσετε περισσότερο και θα πλησιάσεις. Θα την γνωρίσεις και θα ζητήσεις και το τηλέφωνο.
Θα βγείτε οι δυο σας. Και θα ξαναβγείτε, και θα ξαναβγείτε. Θα καταλήξετε μαζί. Ταιριάζετε πολύ και θεωρείς τις αδυναμίες της υποφερτές αν όχι αξιαγάπητες. Τα αρνητικά στοιχεία της τα βρίσκεις χαριτωμένα. Το ίδιο κι εκείνη. Σε βρίσκει γλυκούλη όταν τα΄ χεις χαμένα και ενώ προσπαθείς να διορθώσεις κάτι χαίρεται για την προσπάθεια και την επιμονή σου. Δεν σε θεωρεί ανίκανο.
Το πρόβλημα αρχίζει στο μετά. Όταν θα φύγει ο πρώτος κι ο μεγάλος ενθουσιασμός της αρχικής φάσης του έρωτα. Εκεί αρχίζουν οι δυσκολίες για κάθε ζευγάρι. Εκεί που αυτό κάποτε γοήτευε, τώρα πια ενοχλεί. Σε πρώτη φάση αρχίζουν οι επισημάνσεις με γλυκό τρόπο. Οι παρατηρήσεις. Ξεκαθαρίζεις τι σε χαλάει. Αν η κατάσταση συνεχιστεί γίνεσαι πιο απότομος. Στη συνέχεια είναι οι καβγάδες, τα περισσότερα νεύρα με την πιθανή έλλειψη του φόβου. Δε φοβάσαι πια μη παρεξηγηθεί, μην το πάρει στραβά. Το λες.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να υπάρχει μια απόσταση μεταξύ του ζευγαριού. Χάνονται, σιγά σιγά χάνονται. Κι αν τα πράγματα φτάσουν στα άκρα οι φωνές θα γίνουν βρισιές και τα νεύρα θα σπάσουν. Ενίοτε θα εκσφενδονίζονται πράγματα από τον έναν στον άλλον, ή που θα καταλήγουν στο πάτωμα. Θα σου σπάσει το playstation, θα της σπάσεις το αγαπημένη της κούπα για τον καφέ της.
Σ’ έναν από τους καβγάδες σας θα πέσουν οι τίτλοι του τέλους. Δεν αντέχεις τίποτα πια από αυτό το άτομο. Τέρμα. Τέλος. Στοπ. Ως εδώ. Και χωρίζετε. Είσαι όπως πριν. Κάνεις τη ζωή που είχες όταν ήσουν μόνος και απολαμβάνεις τα θετικά της. Δική σου η τηλεόραση. Δικό σου το τηλεκοντρόλ. Δική σου όλη η μέρα. Όλα τα λεφτά θα ξοδευτούν μόνο για την πάρτη σου. Βλέπεις περισσότερο τους φίλους σου. Αφοσιώνεσαι περισσότερο στα επαγγελματικά σου. Βάζεις στόχους και λες θα τους πετύχεις, αφού το τοπίο είναι πια πιο καθαρό επειδή απουσιάζει ο έρωτας. Είσαι καλά, περνάς καλά και δε σου λείπει.
Κι έρχεται μια νύχτα που θα την διακόψει ένας ήχος. Θα κοιτάξεις το κινητό σου θα δεις άγνωστο αριθμό, θα το σηκώσεις και θα’ ναι αυτή ζητώντας να σε ξαναδεί. Θα σου πει πως θέλει να μιλήσετε. Θα απολογηθεί, θα ζητήσει δεύτερη ευκαιρία. Θα ελπίζει στο ότι και ‘συ την σκέφτεσαι και δεν την έχεις ξεπεράσει. Είτε ξεπερνάς είτε είσαι στην προσπάθεια όμως, η αλήθεια είναι μία. Έχεις πάρει την απόφαση σου κι αυτή είναι πως πίσω δε ξαναγυρνάς.
Το σκέφτηκες καλά κι είδες πως δε γίνεται. Και στην τελική, δεν θες να γίνει. Και για την ακρίβεια, να ξαναγίνει. Ξέρεις πως έκανε τον κύκλο της αυτή η σχέση και τελείωσε. Είδες τα καλά είδες και τα άσχημα κι η ζυγαριά έγειρε στα άσχημα. Δεν πάει άλλο. Δεν θες να παρακολουθήσεις ξανά το έργο με την ίδια πρωταγωνίστρια. Το τέλος το γνωρίζεις και μόνο καλό δεν είναι. Χάσιμο χρόνου και σπατάλη ενέργειας θα είναι. Εξάλλου είναι άδικο κι ίσως κι ειρωνικό να δίνεις δεύτερη ευκαιρία σε κάποια άτομα αφού σε κάποια άλλα δεν έχεις δώσει καν την πρώτη.
Καμία όρεξη για επανάληψη της ίδιας ιστορίας. Και καταλήγεις να πεις όχι. Δε θα δείξεις γενναιοδωρία. Δε θα συγχωρήσεις, δε θα προσποιηθείς πως όλα είναι καλά κι όπως πριν. Θα κλείσεις οριστικά τις πόρτες και θα απομονωθείς. Θα πείσεις τους πάντες πως πήρες τη σωστη απόφαση. Μακάρι να μπορούσες να πείσεις και τον εαυτό σου.
Συντάκτης: Ραφαηλία Εβελζαμάν
