Όταν παντρεύεται ο μεγάλος σου έρωτας περνάς δεύτερο χωρισμό

Ένας χωρισμός ποτέ δεν είναι εύκολος. Ακόμα κι αν τον επιδίωξες εσύ ο ίδιος. Περνάς, λοιπόν, από χίλια μύρια κύματα μέχρι να νιώσεις καλύτερα. Μέχρι να είσαι σε θέση να ερωτευτείς ξανά, να πιστέψεις και πάλι σε όλα τα ωραία του έρωτα. Όσο δύσκολος όμως κι αν είναι ένας χωρισμός, οι πρώην μας, θα είναι πάντα ένα κομμάτι του εαυτού μας. Είναι άνθρωποι που μαζί μοιραστήκατε στιγμές που δεν μπορούν να ξεχαστούν, τουλάχιστον όχι εύκολα! Όταν μαθαίνεις λοιπόν, πώς αυτά τα άτομα είναι έτοιμα να κάνουν το επόμενο βήμα –χωρίς εσένα–, τα πράγματα είναι λίγο περίεργα. Δεν είσαι σίγουρος πώς πρέπει να αισθανθείς.

Και να λοιπόν που μαθαίνεις πως το πρώην ταίρι σου παντρεύεται! Κι εσύ, είναι λες και περνάς ένα δεύτερο χωρισμό. Στην αρχή τουλάχιστον! Μια τέτοια είδηση φυσικά και δε θα σε άφηνε αδιάφορο. Τι κι αν δε θα έπρεπε να γνωρίζεις, τι κι αν κάποιοι φίλοι σου τώρα χτυπάνε τα κεφάλια τους στον τοίχο που τους ξέφυγε μια τέτοια πληροφορία-μυστικό. Λες και δε θα το μάθαινες ποτέ. Δεν ήταν και μυστικό του κράτους ρε παιδί μου. Αργά ή γρήγορα, θα έβλεπες φωτογραφίες, stories, στην εποχή των social media ζούμε!

Τέλοσπάντων, πλέον το έχεις μάθει. Είτε με το σωστό, είτε με το λάθος τρόπο –λες κι υπάρχει σωστό ή λάθος σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο πρώην έρωτάς σου παντρεύεται και λογικό είναι εσύ να περνάς από διάφορες φάσεις. Αρχικά παθαίνεις σοκ, μικρό ή μεγάλο· το κεφαλάκι σου χρειάζεται ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για να επεξεργαστεί κάτι τέτοιο. Πολλές σκέψεις περνάνε από το μυαλό σου: «Τι κι αν δε χωρίζαμε; Θα κάναμε μαζί αυτό το βήμα; Θα ήμουν εγώ δηλαδή στη θέση του άλλου προσώπου;», αναρωτιέσαι. Κι οι πρώτες ώρες, περνάνε μελαγχολικά. Σε βρίσκουν με το κινητό στη δόνηση, να πέφτουν βροχή οι αναπάντητες κλήσεις από φίλους, που φαίνεται να ανησυχούν -ας μη μιλάγανε σωστά;- ενώ η μουσική μπαίνει στο τέρμα κι ένα μπουκάλι κρασί είναι η συντροφιά σου, για το υπόλοιπο της μέρας.

Η πρώτη φάση μέχρι τη συνειδητοποίηση θα πάρει λίγο χρόνο. Απορείς όμως κι εσύ. Δε φαινόταν να σε νοιάζει και τόσο όταν χωρίζατε. Τι άλλαξε λοιπόν; Μήπως ακόμη ήλπιζες; Μήπως τελικά δε θα έπρεπε να χωρίζατε τότε; Ή απλώς τρομάζεις στην ιδέα, ότι μια πόρτα που ίσως να θεωρούσες πώς θα ήταν πάντα ανοικτή, έχει κλείσει πλέον οριστικά; Όταν βρεις απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, τότε να είσαι σίγουρος πως θα κατανοήσεις και το γιατί σε αναστατώνει τόσο αυτή η κατάσταση.

Φυσικά και θα το συζητήσεις και με άλλα άτομα, αλλά μόνο όταν νιώσεις εσύ έτοιμος να ξεστομίσεις την ενόχλησή σου αυτή. Δεν είναι κι ό,τι πιο φυσιολογικό να ζηλεύεις σε αυτή τη φάση, πόσω μάλλον να το κάνεις και βούκινο. Κυρίως αν κι εσύ έχεις προχωρήσει στη ζωή σου. Σκέψου πώς θα νιώσει λοιπόν το νέο σου ταίρι όταν μάθει ότι -όχι απαραίτητα ζηλεύεις-, μα σκέφτεσαι έντονα κάτι τέτοιο. Άντε να εξηγήσεις μετά πώς δε σημαίνει και κάτι. Δύσκολο το βλέπω το έργο σου!

Κι ενώ νιώθεις περίεργα στη σκέψη και μόνο να δεις έναν πρώην έρωτα στα σκαλιά της εκκλησίας, από το μυαλό σου περνάνε κι όλες οι άσχημες στιγμές. Όλα εκείνα που σε έκαναν να φύγεις εξ αρχής. Και η δεύτερη φάση ξεκινά, η φάση όπου το όλο γεγονός χωνεύτηκε και περνάς τώρα στην αντεπίθεση. Νιώθεις -μη σου πω και- τυχερός που δε θα περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου μαζί του. Εντάξει, σε πειράζει κι είναι ως ένα βαθμό δεκτό, γιατί πέρα από τις άσχημες στιγμές, σίγουρα υπήρξαν και όμορφες. Κι αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Όμως ξέρεις πια πως δεν αρκούσαν για να καταλήξετε μαζί και πως δεν κάνατε ο ένας τον άλλο χαρούμενο.

Παντρεύεται κι ο πρώην έρωτας λοιπόν. Κι εσύ στο άκουσμα του γάμου αυτού νιώθεις κάπως. Την είδηση αυτή δε θα μπορούσες να την περάσεις στο ντούκου, την επεξεργάστηκες και μάλιστα πολύ. Πάλεψες με τον ίδιο τον εαυτό σου, μπας και καταλάβεις γιατί σε τσιγκλάει τόσο πολύ, μέχρι τελικά να νιώσεις πώς πια δε σε ενοχλεί. Όπως κι αν το κάνουμε, ένας πρώην είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας που πάντα κουβαλάμε, πάντα ανατρέχουμε πίσω στις στιγμές που ζήσαμε μαζί και κανείς δε θα σου «θυμώσει» που αισθάνθηκες περίεργα στο άκουσμα της είδησης. Είναι αποδεκτό να λυγίσεις, ο καθένας θα λύγιζε. Κι επειδή είμαστε καλοί άνθρωποι και πάνω απ’ όλα αξιοπρεπείς, δώσε και μια ευχή, τι ψυχή έχει; Ας ευχηθούμε, «Η ώρα η καλή»!