Δε μας βρίσκει η κάθε μέρα ίδιους. Το ίδιο διαθέσιμους για όσους αγαπάμε, ικανούς να το δείξουμε, να είμαστε εκεί. Κι η αλήθεια είναι πως τα πράγματα δυσκολεύουν όταν εμείς οι ίδιοι ζητούμε απόσταση, χρόνο γιατί δε μας καλύπτει τίποτα, δε μας γεμίζει όπως θα θέλαμε. Πολύ δύσκολο να το εκφράσεις και να μην πληγώσεις κανέναν κι ακόμα δυσκολότερο να το δουλέψεις μέσα σου και να επιστρέψεις στο πριν, εκεί που αναγνώριζες την αγάπη που σου έδιναν κι ήσουν σε θέση να τη δεχτείς.
Οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους, που έχουν δοκιμαστεί στον χρόνο, κατατάσσονται στα αυτονόητα στο μυαλό μας. Πως θα είναι εκεί για εμάς, έτοιμοι να δουν και τις ασχημότερες πλευρές μας, χωρίς να χρειαστούν μια απολογία, μια εξήγηση κάθε φορά που θα έρθουν αντιμέτωποι με τα κακά μας τα χάλια. Προνόμιο να υπάρχουν αυτές οι σχέσεις στη ζωή σου, θα σου πουν, γιατί όσο κι αν δεν το καταλαβαίνεις, ζεις με την ασφάλεια πως είσαι αποδεκτός, πως στα στραβά δε θα χρειάζεται να γίνεσαι ένας άλλος για να μπορείς να συνυπάρξεις με τους γύρω σου. Όλα αυτά είναι υπέροχα, μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή που δε σε καλύπτουν όσα έχεις. Δε θες να μοιράζεσαι πια τις κακές σου στιγμές μαζί τους, δε σ’ ενδιαφέρει να πεις το πρόβλημά σου σ’ αυτόν που πάντα σε άκουγε. Και νιώθεις άσχημα, ενοχικά, μα αυτό δεν αλλάζει και κάτι.
Οι δυσκολίες μας, οι σκέψεις που μπορεί να τρέχουν στο μυαλό του κάθε ανθρώπου, ας παραδεχτούμε πως προσωρινά τον μεταμορφώνουν. Στις διαθέσεις, τις αντιδράσεις, το καμουφλάζ στα λόγια και τις πράξεις του προκειμένου να μην ξεγυμνωθεί μπροστά στο όποιο πρόβλημα. Είναι αναμενόμενο μέσα σε μια τέτοια κατάσταση, η απόσταση να σου φανεί ευλογία. Χωρίς πολλά-πολλά, χωρίς εξηγήσεις. Χάνεσαι απ’ όλους, είσαι παρών μόνο στα τυπικά, δε δείχνεις ενδιαφέρον, αφού σε νοιάζει να λύσεις τα δικά σου, μόνος σου κι αθόρυβα. Η παρουσία των δικών σου ανθρώπων που άλλοτε ήταν λυτρωτική, τώρα σε βαραίνει, σε κάνει να θες να πεις «παρατήστε με» κι όσο σε ανακουφίζει, άλλο τόσο σε ντροπιάζει η στάση σου. Αυτό είναι το παράδοξο, που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει σωστά. Το «περνάω μια φάση» δεν πείθει κανέναν, ούτε καν εσένα τον ίδιο.
Προβλήματα προσωπικά, ανασφάλειες που βγαίνουν στην επιφάνεια και μας πνίγουν και ζόρια που το ένα διαδέχεται το άλλο, όσο κι αν μας ξενίζει, μας κάνει πιο άγριους απέναντι σε τρίτους. Εσύ μπορεί μέσα σου να καταρρέεις, αλλά δε θες ανθρώπινη παρουσία πλάι σου. Φίλοι, οικογένεια, σχέσεις δημιουργούν έναν κύκλο γύρω μας, που μας προστατεύει και μας συνοδεύει με τη σφραγίδα «οι δικοί μου άνθρωποι». Άπαξ και νιώσεις πως θες να λείψεις για λίγο απ’ αυτό το σχήμα, αισθάνεσαι ένοχος, αχάριστος για την τύχη που άλλοι άνθρωποι, πραγματικά μόνοι σ’ αυτή τη ζωή, θα ήθελαν διακαώς να χαίρονται. Δεν είναι αχαριστία, δεν είναι έλλειψη κατανόησης, ούτε ανάγκη να διαλύσεις σχέσεις και δεσίματα που μετράνε χρόνια στο ιστορικό τους. Είναι μια μάχη με τον εαυτό μας που δεν επιτρέπει συνοδοιπόρους και παρηγορητές. Και χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε, πως πρέπει να ζήσουμε και μόνοι μας για λίγο τις μαύρες μας, για να μάθουμε πρώτα εμείς να φροντίζουμε τον εαυτό μας, όπως μπορούμε.
Η αγάπη πάντα θα υπάρχει και πάντα θα συνοδεύεται από κατανόηση. Αυτή είναι η απάντηση στη φοβία μας, πως μπορεί να χάσουμε τους ανθρώπους μας αν πάρουμε απόσταση, αν γίνουμε πιο απόμακροι απ’ όσο θα περιμέναμε. Δεν είναι έτσι, δε ζούμε σε παραμύθι. Αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα δούμε πως καθημερινά κατακλυζόμαστε από προβλήματα, βγάζουμε τη μέρα με δυσκολία καμιά φορά και ξεφυσάμε με την ανάγκη το αύριο να είναι λίγο πιο εύκολο, συναισθηματικά και πρακτικά. Και μέσα στο κουβάρι αυτό, θα διαταραχτεί και το μέσα μας και το έξω μας κι ο κόσμος ολόκληρος. Αν ζητάς απόσταση, ηρεμία, χρόνο να ξεβράσεις όσα μαζεύτηκαν, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να υπακούσεις στη θέλησή σου. Δε θα χαλάσει καμιά σχέση αυτό, παρά μόνο θα σώσει. Θα ήμασταν όλοι πολύ καλύτερα αν δείχναμε ειλικρίνεια πρώτα με τον εαυτό μας κι ύστερα με όλους τους άλλους, αντί να παλεύουμε να κουκουλώσουμε την αδυναμία μας με ψέματα. Όσοι σας αγαπούσαν χθες, το ίδιο θα αισθάνονται κι αύριο και σε δέκα χρόνια. Εμείς μόνοι μας τι κάνουμε; Μας προσέχουμε όπως μας αξίζει;
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
