Πήρα δίπλωμα, πήρα πτυχίο, κι αγόρασα τηλεόραση με κυρτή οθόνη όπως ήθελα πάντα. Ξεκίνησα σουηδικά και πηγαίνω κολυμβητήριο 4 φορές την εβδομάδα. Περνάω τα βράδια μου διαβάζοντας βιβλία ή βλέποντας ταινίες. Πηγαίνω συχνά στο σινεμά μόνη μου και θυμάμαι τις φορές που πηγαίναμε μαζί, πετούσαμε ποπ κορν ο ένας στον άλλον, σχολιάζαμε τα πάντα σε κάθε ταινία και περιμέναμε το διάλειμμα για να απλώσεις τη γλώσσα σου μες στο στόμα μου και να με κοιτάξεις πονηρά.
Δεν ήσουν εκεί όταν ορκίστηκα, όταν παραλίγο να τρακάρω πρώτη φορά, όταν έτρωγα δύο εβδομάδες μακαρόνια για την ηλίθια τηλεόραση. Αλλά αυτό κάπως με παρηγορεί γιατί μάλλον δε θα είχες καταλάβει τη σημασία όλων αυτών ακόμα κι αν ήμασταν μαζί. Όπως δεν είδες και δεν εκτίμησες όσα έκανα για σένα όσο ήμασταν μαζί. Δεν είδες ποτέ πόσο προσπαθούσα για να μπορώ να αντεπεξέλθω στη ζωή που ήθελες. Δεν το πρόσεξες όταν πετύχαινα κάτι μικρό, όταν πετύχαινα κάτι μεγάλο, όταν σκιζόμουν στη δουλειά για τα ταξίδια μας, τις βόλτες μας, τα όνειρά μας.
Και έτσι είμαι εντάξει που δεν είσαι εδώ τώρα να με δεις να ωριμάζω και να πετυχαίνω μακριά σου. Γιατί στην τελική ήξερα ότι δε θα είσαι εδώ να δεις όσα κάνω. Και μιας και φυσικά δε φταις μόνο εσύ, αλλά κι εγώ, δεν είμαι ούτε εγώ εκεί να σε δω με την καινούργια σου κοπέλα, να ζεις την τέλεια ζωή σου -αυτή που έλεγες πως θέλεις να χτίσουμε μαζί. Δεν ήμουν εκεί όταν βρήκες δουλειά, ξεκίνησες ψυχοθεραπεία κι άλλαξες κούρεμα.
Και κάπως έτσι συνειδητοποιώ ότι όλες οι ανθρώπινες σχέσεις -ή σχεδόν όλες- γυρίζουν γύρω από αυτήν την εξέλιξη των ανθρώπων που τις απαρτίζουν. Συνειδητοποιώ ότι ο χωρισμός είναι το σύνολο των στιγμών κατά τις οποίες το ένα άτομο δεν μπορεί να δει την εξέλιξη του άλλου -και πρέπει να ζήσει με αυτό.
Και κάπως έτσι είμαι εντάξει που έφυγες, είμαι εντάξει με τις χαζομάρες που έκανα, είμαι καλά με τη σχέση που διατηρούμε. Ξέρω τι κάνεις μα δεν είμαι εκεί για να σε δω. Ξέρεις τι έχω πετύχει, πώς ζω, τι κάνω, αλλά ούτε εσύ έχεις δει κάτι απ’ αυτά με τα όμορφά σου μάτια. Και νευριάζω πολλές φορές με τη ζωή που είναι έτσι.
Νευριάζω που δεν μπορώ να σου χτυπήσω πως ζω χωρίς εσένα, πως τα έχω καταφέρει. Θυμώνω που δεν μπορώ να σου ξεκαθαρίσω τι ωραία που είναι η ζωή μου μετά την απουσία σου.Φτιάχνομαι όμως στο τέλος της ημέρας γιατί ξέρω πως ακόμα κι όταν δεν είναι εκεί κάποιος για να δει όσα έχεις πετύχει, αυτά δεν χάνουν την αξία τους, μένουν ίδια κι απαράλλαχτα. Έτσι δε νιώθω παιδί πλέον. Αφού αναγνωρίζω πως η αξία μου μετράται διαφορετικά κι όχι μέσα από μια σχέση ή δήθεν συγχαρητήρια και ευχές.
Είμαι αυτή που είμαι και χωρίς εσένα. Με άλλαξες ναι, μα δε με προσδιορίζεις. Κανένας δεν μπορεί να αλλάξει την ταυτότητα κάποιου απλά μπαίνοντας και βγαίνοντας από τη ζωή του. Κανένας δεν μπορεί να μετατρέψει το άσπρο σε μαύρο, έτσι απλά όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ένα χρώμα, τον προσδιορίζουν αλλά εκατομμύρια πράγματα και συνθήκες.
Δεν είσαι εδώ μα αυτό εν μέρη δεν αλλάζει τίποτα. Δεν είσαι εδώ κι αυτό εν μέρη αλλάζει τα πάντα. Γιατί εγώ μένω ίδια στο τέλος της μέρας, ακόμα και αν δεν είσαι εδώ να δεις όσα έκανα. Αλλά «η σχέση μας» αλλάζει και μαζί της αλλάζουν πολλά.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
