Ο συναγερμός των 30 για γάμο κι οικογένεια

Σχέσεις ανάγκης ή σχέσεις αληθινές; Απ’ τα πιο δύσκολα πράγματα να ξεχωρίσουμε είναι η διαφορά ανασφάλειας κι ειλικρινούς επιθυμίας. Έρχονται, λοιπόν, τα τριάντα μας χρονάκια και θα ‘ναι μεγάλη ευλογία να μην έχουμε πέσει θύματα της παγκόσμιας επιδημίας του καβατζώματος.  Άμα τη γλύτωσες, βγάλε απ’ τα ράφια σου τα κολονάτα ποτήρια που φύλαγες για κάποια ιδιαίτερη περίσταση. Στην υγειά μας!

Αν όχι, έβαλες αυτόματο πιλότο κι έφυγες για γάμο και παιδιά. Δε χρειάζεται να γραφτούν οι λόγοι που συμβαίνει αυτό, μιας που όλοι ξέρουμε πολύ καλά σε τι εποχή ζούμε και τι πεποιθήσεις κι ερεθίσματα επικρατούν. Αυτά της οικογένειας και της κοινωνίας που αντιμετωπίζουν τον γάμο σαν αυτοσκοπό, κι ας ξεριζώσει το πηγαίο και το αληθινό, αρκεί το καθωσπρέπει «μαζί» να καρποφορήσει -έστω μέχρι να σαπίσει. Γιατί το αληθινό και το πηγαίο στις ανθρώπινες σχέσεις προκύπτουν, δεν προκαθορίζονται, ούτε εκβιάζονται.

Το νούμερο τρία μπροστά στα κεράκια μας μάς αρπάζει απ’ τον λαιμό, μας στήνει στον τοίχο και μας εκβιάζει. Μοιάζει στα μάτια μας ένας τρομακτικός εκβιαστής, μα όποιος κοιτάξει τη σκιά του, θα δει ένα ανθρωπάκι σχεδόν ανύπαρκτο. Και γιατί δεν το βλέπουν οι περισσότεροι; Γιατί έρχεται με απαλά κι αθόρυβα βήματα πισώπλατα. Λίγοι είναι σε εγρήγορση να τον κοιτάξουν κατάματα πριν τον βέβαιο θάνατό τους. Λίγοι άνθρωποι ενδιαφέρονται να μυηθούν στα ύπουλα χτυπήματα. Ο εκβιαστής είναι το υποσυνείδητο. Το σκοτεινό και χειριστικό μας υποσυνείδητο.

Πόσο ειρωνικό να μας χειρίζεται κάτι που τελικά είναι μέσα μας κι όχι έξω μας; Νομίζουμε πως είναι η κοινωνία και το αποδεκτά καλό, καθώς τα επιχειρήματα μοιάζουν πειστικά. «Νοικοκυρέψου» μας λένε. «Μην κάνεις παιδιά σε μεγάλη ηλικία, ώστε να έχεις ενέργεια. Μην αφήνεις τα χρόνια να περνάνε, θα ξεμείνεις. Βρες την άγκυρά σου κι άσε σ’ αυτή την ηλικία τα τσιλημπουρδήματα. Κάνε το σωστό. Παντρέψου. Κάνε αυτό που θα σε οδηγήσει στην ασφάλεια και την ηρεμία.» Και μετά σου πετάνε και το «Εντάξει, να σ’ αρέσει κιόλας, δεν είπαμε. Αλλά μην ψάχνεις και το τέλειο, γιατί δεν υπάρχει!». Και κάπως έτσι, συμβιβαστήκαμε με γνώμονα τα νούμερα, τους υπολογισμούς και τις μετρήσεις. Μοιάζει σωστό, άλλωστε, γιατί εστιάζουμε στα βασικά -κι όχι στα ουσιαστικά.

Από πού να πιάσουμε αυτές τις ανόητες βολεμένες ψευδοαλήθειες; Απ’ το ότι είναι η πιο σίγουρη συνταγή αποτυχίας; Απ’ το ότι αυτός που τα λέει αυτά είναι τουλάχιστον δυστυχής; Απ’ το ότι κι εμείς οι ίδιοι τα καταπίνουμε αμάσητα; Ας ξεκινήσουμε απ’ το ηλικιακό. Όταν σε καθοδηγούν άγχη που εμπεριέχουν deadlines, είναι δυνατόν να κάνεις κάτι που θες πραγματικά; Όταν φοβάσαι μην ξεμείνεις με τις γάτες σου παρέα, είναι δυνατόν να κάνεις ακέραιες επιλογές; Όταν οδηγείς τη σχέση βεβιασμένα ή βιαστικά στην εξασφάλιση μέσω του γάμου, είναι δυνατόν να πιστεύεις πως έτσι εξασφαλίζεται μια αγάπη; Μ’ ένα στεφάνι και μια υπογραφή;

Κι όμως! Αυτές οι κατευθύνσεις εν τέλει μας καταβροχθίζουν αλύπητα. Ο γάμος μαραίνεται, τα παιδιά πασάρονται σε γιαγιάδες και το φλερτ ή ακόμη κι η απιστία γίνεται πραγματικότητα. Η απόφαση να ζούμε παρέα με το υποσυνείδητο έχει αμείλικτες συνέπειες που έρχονται μελλοντικά. Όταν δε μας ανήκει η ζωή μας, εκείνη φεύγει μακριά, ώσπου να την κατακτήσουμε ξανά. Μας περιμένει πάντα. Είσαι σίγουρος, λοιπόν, πως κινείσαι με βάση τα δικά σου κριτήρια; Αν όχι, μην πανικοβάλλεσαι. Σιγά-σιγά ξεκίνα να δίνεις σημασία σε ό,τι σε γεμίζει και σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος.

Αν ο γάμος και τα παιδιά προκύψουν από μια γεμάτη και συνειδητά όμορφη σχέση, τότε προχώρα. Αν όχι, ανασυντάξου. Η ευτυχία είναι στην επόμενη γωνία και σε κρυφοκοιτάζει. Πάντα!