Όταν φεύγεις απ’ το πατρικό δεν κοιτάζεις πίσω

Άπαξ και πάρεις τη βαλιτσούλα σου και βγεις με μαγκιά απ’ την πόρτα του σπιτιού σου, φρόντισε να κοιτάξεις λοξά κι όχι προς τα πίσω. Ήρθε η ώρα σου, φίλε μου. Ήρθε η ώρα να ζήσεις όλο το πακέτο. Το πακέτο που έχει μέσα μπόλικη ελευθερία ανακατεμένη με δάκρυα και πόλεμο. Εσωτερικό πόλεμο, για όλα εκείνα που ως τώρα σου ερχόντουσαν στο πιάτο, μα τώρα πια, εφόσον δεν είναι έτοιμα, θα χρειαστεί να διεκδικήσεις. Να κερδίσεις.

Σε φαντάζεσαι, λοιπόν, στον καναπέ που διάλεξες εσύ, με μια ταινία στη διαπασών, χωρίς καμία παρατήρηση; Σε φαντάζεσαι να προσκαλείς όποιον γουστάρεις, στις τρεις τα ξημερώματα; Σε φαντάζεσαι να αφήνεις άπλυτα πιάτα, χωρίς καταναγκασμούς; Δε λέμε να γίνεις ανεύθυνος, αμελώντας εσένα και τον χώρο σου σε ακραία σημεία. Μιλάμε μόνο για τους δικούς σου όρους. Τους όρους που αποφασίζεις εσύ να πρωταγωνιστήσουν στη ζωή σου. Με όποιο κόστος. Είναι μία συνθήκη αξία να τη βιώσει κανείς.

Σ’ αυτή την απόφαση, θα θελήσεις αργά ή γρήγορα να κάνεις πισωγύρισμα. Κι όχι περπατώντας. Τρέχοντας. Η βολή κι η ανάγκη αποτελούν τις δύο πιο εθιστικές –καταστροφικές για την ευτυχία μας– δυνάμεις, που ‘χουν βρει το κουμπί μας. Αυτό συμβαίνει γιατί κι οι δύο αφαιρούν πολύ απ’ τον κόπο μας κι, ως γνωστόν, εμείς, το ανθρώπινο είδος, τείνουμε να αποφεύγουμε τον κόπο και την προσπάθεια, λόγω της μορφολογίας του εγκεφάλου μας. Κάθε φορά που κάνουμε κάτι καινούργιο ή μια υπέρβαση, οι νευρώνες μας ανοίγουν νέους δρόμους και καινούργια κανάλια. Αυτό, προκαλεί μια δυσανασχέτηση ή, αλλιώς, μια άβολη αίσθηση. Κάτι, που χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε, μας αφαιρεί δύναμη και σιγουριά.

Η ειρωνεία είναι, πως ακριβώς σ’ αυτή την άβολη κατάσταση κρύβεται το μυστικό της εξέλιξής μας. Και θα πεις «Μα γιατί να ‘ναι τόσο πολύπλοκο;». Γιατί στα εύκολα δεν πετάμε το παλιό. Η ενέργεια που απαιτείται για να υπερβούμε τα έως τώρα όριά μας είναι κάτι διαφορετικό κι άρα οδηγεί σε ανασύνθεση κι αναδιαπραγμάτευση όλου του είναι μας. Αυτή η διαδικασία εμπεριέχει πόνο και δυσαρέσκεια. Με άλλα λόγια, εφόσον κάθε δράση προκαλεί αντίδραση, οι δυναμικές και ριζικές αλλαγές όπως η μετακόμιση απ’ το πατρικό μας, επιφέρουν και τεράστια εξέλιξη. Δες το σαν μια δίκαιη κι ισορροπημένη εξίσωση. Η δύναμή σου σε νέα ξεκινήματα συνεπάγεται αυτόματα κι εκτόξευση εσωτερικού πλούτου.

Γι’ αυτόν τον λόγο ακριβώς το να γυρίσεις πίσω, άπαξ και κλείσεις τη γνώριμη πόρτα του σπιτιού σου, θα σημαίνει υπογραφή στη στασιμότητα. Φαντάζομαι πως αν σε ρώταγαν τι επιθυμείς για το μέλλον σου, δε θα απαντούσες στασιμότητα. Όχι πως κι αυτό δεν είναι μια πιθανή επιθυμία ή στόχος, μα βάζοντας τη χρησιμότητα των συναισθημάτων μας ως βασική  συνιστώσα, η στασιμότητα θα μας αφήσει στην ίδια τάξη. Κι όχι γιατί ήμασταν χαζοί, μα γιατί πήραμε πολλές απουσίες. Ενώ η ζωή αλλάζει, εμείς υπήρξαμε απόντες.

Όποιος δεν κυλά με τις αλλαγές, μαραίνεται. Τον ξεβράζει το κύμα. Η ζωή δεν έχει αλλαγές. Η ζωή είναι οι αλλαγές. Η στάση μας σ’ αυτές διαγράφουν τη συνέχεια. Βγες, φίλε μου, απ’ την πόρτα και, μέσα στην ανησυχία σου, βάλε δυνατά το αγαπημένο σου τραγούδι κι ονειρέψου. Αν νιώσεις πόνο, μη φοβηθείς. Θα ‘ναι τα φτερά που φυτρώνουν στους ώμους σου…