Τους κοιτάζουμε και μέσα από τις ρυτίδες τους βλέπουμε το χρόνο. Κατάματα. Έχουν την ευλογία να ζουν ενεργά, προσφέροντας πολλά σε μας που τους έχουμε κοντά μας. Πόσοι όμως από εμάς νιώθουμε κάτι τέτοιο;
Η σκληρή και ωμή αλήθεια είναι πως οι ηλικιωμένοι παίρνουν στα μάτια μας τη μορφή του ξεπερασμένου. Τους θεωρούμε εκτός επικαιρότητας και συχνά βαρετούς και κλισέ. Σαν να μην ανήκουν σε τούτο τον κόσμο. Τους ξεχνάμε. Αδιαφορούμε. Στη λίστα των προτεραιοτήτων μας, έρχονται τελευταίοι. Συχνά, μας τηλεφωνούν και δεν απαντάμε καν. Κι ακόμη πιο συχνά, όταν μας αναζητούν, στ’αυτιά μας ηχεί ως γκρίνια.
Η αλήθεια έχει πάντα δύο όψεις. Παρά πολλοί από την τρίτη ηλικία έχουν συντελέσει στο να αποφεύγουμε την επικοινωνία μαζί τους. Αδιαμφισβήτητα, οι περισσότεροι ηλικιωμένοι παραδόθηκαν στο χρόνο και γέρασαν. Το γήρας όμως συμβαδίζει με την ικανότητα ανανέωσης του εαυτού μας, καθώς με τα χρόνια κουβάλησαν και τις αποκρυσταλλωμένες απόψεις τους -ή μάλλον εκείνες τους κουβάλησαν. Στερεότυπα, άκαμπτες πεποιθήσεις και μη εύστοχες για την εποχή συμβουλές χαρακτηρίζουν, όχι μόνο τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, αλλά και του κόσμου όλου.
Πάμε τώρα να δούμε πέρα από τα εμφανή. Ναι, μας κουράζουν συχνά-πυκνά. Ναι, είναι άτοπες πολλές τοποθετήσεις τους. Ναι, έζησαν μέσα στα ταμπού και τα καλά κρυμμένα μυστικά τους. Ναι, δε λάμβαναν γιγάντιους όγκους πληροφόρησης και τα βήματά τους ήταν αργά και φοβισμένα. Ναι, ακολουθούσαν κι ακολουθούν πιστά τις παραδόσεις. Ναι, δεν ξέρουν να διαχειρίζονται κάτι πολύ διαφορετικό απ’το δικό τους γνώριμο.
Μαζί τους όμως θα αφυπνίσεις άλλα κομμάτια της ψυχής σου. Θα δουλέψεις την υπομονή σου. Θα γίνεις για λίγο πιο αργός. Μην μπερδεύεσαι, δεν εννοούμε μη παραγωγικός αλλά το ακριβώς αντίθετο. Ή γενιά αυτή κεντάει με μεράκι και λεπτομέρεια. Ζυμώνει ψωμί και περιμένει να φουσκώσει, σου φτιάχνει τσάι με βότανα και φυσικά σου θυμίζει ποιος σε φρόντιζε αγόγγυστα όταν ήσουν μικρός. Ή γενιά αυτή δεν είχε μόνο συμβιβασμούς αλλά κι αγώνες. Η γενιά αυτή δεν πετούσε εύκολα στα σκουπίδια πράγματα αλλά έφτιαχνε, κατασκεύαζε, επιδιόρθωνε.
Μαζί τους, μπορείς να βάλεις για λίγο το κινητάκι σου στο αθόρυβο και να βγάλεις την ξεχασμένη τράπουλα από το συρτάρι. Άφησέ τους να σου φτιάξουν έναν ελληνικό με καϊμάκι και ρώτησέ τους για εκείνα που τόσο ποθούν να αναπολήσουν και να διηγηθούν. Θα ξαφνιαστείς με τις ιστορίες που θα σου εξιστορήσουν. Πρόσεξε όμως! Υπάρχει η παγίδα να νομίζεις πως δεν έχουν κάτι το συνταρακτικό να σου πουν. Όταν όμως είσαι παρών εκατό τοις εκατό, θα τους προσφέρεις το χώρο να μοιραστούν γιατί θα σε νιώσουν πραγματικό ακροατή. Η εμπειρία τους, όταν ξέρουμε να τη μοιραζόμαστε μαζί τους, είναι κάτι παραπάνω από πολύτιμη. Δεν παίζουν ρόλο εδώ οι γενιές. Ίσα-ίσα που χρειαζόμαστε ιδίως τη σημερινή εποχή, την οπτική τους. Αρκεί να μην εστιάσουμε στο χάσμα μεταξύ μας αλλά σε ό,τι μας ενώνει. Ως άνθρωποι, μας ενώνουν άπειρα πράγματα. Ή για να το πούμε αλλιώς. Αν κάτι μας χωρίζει είναι η άποψη πως έχουμε πολλά να χωρίσουμε. Εμείς χτίζουμε γέφυρες κι εμείς τις γκρεμίσουμε.
Τάβλι, σκάκι, κουβέντα και ιστορίες, καφεδάκι, μαγειρική, ο κήπος, μια ταινία ή ένας περίπατος αν είναι εφικτό. Έχουμε να πάρουμε και να δώσουμε εκπληκτικά πράγματα ο ένας στον άλλον. Ας μη τους βλέπουμε ως αδύναμη κοινωνική ομάδα. Μα κυρίως, ας θυμόμαστε κάθε μέρα πως εκεί που βρίσκονται, θα βρεθούμε κι εμείς. Αδιαμφισβήτητα. Και τότε θα λαχταράμε εμείς για λίγο χρόνο με την τότε νέα γενιά.
Συντάκτης: Πάολα Ανδριωτάκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
