Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιος ερωτεύεται για τα μάτια, το βλέμμα, το χαμόγελο. Άλλοι για τη φωνή, τις συμπτώσεις, τις αστείες στιγμές. Όμως υπάρχουν κι εκείνοι οι έρωτες που δεν αφορούν απλώς το ποιος είναι ο άλλος, αλλά το ποιος γίνεσαι εσύ κοντά του. Είναι οι έρωτες που δε σε κατακλύζουν με θόρυβο, αλλά με φως. Που δε σε διαλύουν, αλλά σε συναρμολογούν με πιο ταιριαστά κομμάτια.
Όταν λες «ερωτεύτηκα αυτό που γίνομαι δίπλα σου», λες κάτι πολύ περισσότερο από έναν ρομαντικό στίχο. Λες «ερωτεύτηκα την εκδοχή του εαυτού μου που γεννιέται, όταν με βλέπεις, όταν με αγγίζεις, όταν υπάρχουμε στον ίδιο χώρο». Κι αυτό, είναι από μόνο του μια αποκάλυψη– μια αποκάλυψη της μεταμορφωτικής δύναμης της αγάπης.
Η ουσιαστική αγάπη δεν είναι απλώς αλληλεπίδραση δύο ανθρώπων· είναι συνάντηση δύο ψυχών που αντανακλούν, ξυπνούν και εξελίσσουν η μία την άλλη. Ο έρωτας που έχει διάρκεια και ουσία δε σε αλλάζει για να σου επιβληθεί, αλλά σε προκαλεί να ανακαλύψεις εκείνα τα μέρη του εαυτού σου που κοιμόντουσαν. Σε φέρνει αντιμέτωπο με τις δυνατότητές σου, με την τρυφερότητα που έκρυβες, με το χιούμορ σου που είχε σιωπήσει, με το θάρρος σου που υποχωρούσε.
Ο άνθρωπος που μας εμπνέει να γίνουμε καλύτεροι, χωρίς να μας πιέζει, είναι θησαυρός. Είναι σπάνιος. Είναι εκείνος που, μόνο με την παρουσία του, μας θυμίζει ποιοι θα μπορούσαμε να είμαστε – και όχι μόνο ποιοι ήμασταν. Ο έρωτας, σε αυτές τις περιπτώσεις, λειτουργεί και θεραπευτικά. Δεν υποκαθιστά βέβαια ποτέ τη δουλειά με τον εαυτό μας, αλλά σε ένα περιβάλλον ασφάλειας, αποδοχής και αλήθειας, μπορεί να λειτουργήσει σαν καταλύτης για προσωπική ανάπτυξη. Όχι γιατί ο άλλος σε σώζει, αλλά γιατί σε εμπνέει να σωθείς μόνος σου. Μια σχέση που σε βοηθά να κοιτάξεις με ενσυναίσθηση τα τραύματά σου, που σε κάνει να πιστέψεις ξανά στη δύναμή σου, που σου προσφέρει χώρο για να ανθίσεις, είναι πολύ περισσότερο από ερωτική. Είναι μια εμπειρία ύπαρξης.
Ας μην ωραιοποιούμε όμως τα πάντα. Το να γίνεσαι μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου δεν είναι πάντα εύκολο ή ρομαντικό. Πολλές φορές, η μεταμόρφωση συνοδεύεται από πόνο, αμφισβήτηση, αντίσταση. Ο Άλλος λειτουργεί σαν καθρέφτης: βλέπεις μέσα του αυτά που θα ήθελες να είσαι και αυτά που φοβάσαι πως είσαι. Και τότε έχεις επιλογές. Ή κλείνεις τα μάτια, ή κοιτάς κατάματα και αποφασίζεις να γίνεις εκείνος ο εαυτός που θα σε κάνει περήφανο. Εκείνος που γεννιέται μέσα από την αγάπη, αλλά δεν εξαρτάται από αυτή.
Η ευθύνη της μεταμόρφωσης δεν ανήκει αποκλειστικά στον έρωτα ή στον άλλον· ανήκει σε εμάς. Η αγάπη είναι το ερέθισμα, όχι το αποτέλεσμα. Εμείς είμαστε το έδαφος. Και το αν θα ανθίσουμε, εξαρτάται από τη δική μας ετοιμότητα.
Το πιο όμορφο κομμάτι της φράσης «ερωτεύτηκα αυτό που γίνομαι δίπλα σου» είναι η αναγνώριση. Η στιγμή που δε μένεις μόνο στο συναίσθημα, αλλά στο τι σημαίνει αυτό για σένα. Που κατανοείς πως αυτός ο άνθρωπος λειτούργησε σαν σπινθήρας που άναψε φως σε μέρη που είχες ξεχάσει. Και ότι αυτή η εκδοχή του εαυτού σου που αγαπάς, δε χάνεται όταν εκείνος φύγει – αρκεί να την έχεις δει, να την έχεις αγαπήσει, να την έχεις κάνει δική σου.
Γιατί, στο τέλος, αυτό που μένει από τις μεγάλες αγάπες δεν είναι μόνο η ανάμνηση, αλλά το ποιοι γίναμε μέσα από αυτές. Το χαμόγελο που δε φοβόμασταν να δείξουμε. Τα όνειρα που ξανά τολμήσαμε να πούμε δυνατά. Η τρυφερότητα που επιτρέψαμε στον εαυτό μας να προσφέρει.
Ο αληθινός έρωτας δεν είναι πάντα φαντασμαγορικός. Δε συνοδεύεται πάντα από φλόγες και δράματα. Μπορεί να έρθει ήσυχα, να σου πιάσει το χέρι και να σου πει: «Να, κοίτα, έτσι όμορφος είσαι όταν σου δίνουν χώρο να είσαι εσύ». Και τότε, δεν είναι μόνο ο άλλος που ερωτεύεσαι.
Ερωτεύεσαι αυτό που γίνεσαι.
Ερωτεύεσαι το ότι, επιτέλους, ανασαίνεις.
Συντάκτης: Ίννα Σταύρου
