Ο διαλογισμός αποτελεί κάτι πολύ περισσότερο από τάση του καιρού μας. Θα μπορούσε, μάλιστα, να διδαχθεί ως επίσημο μάθημα στο σχολείο, καθώς ταυτίζεται με την ύψιστη ουσία της ίδιας της ζωής.
Σύμφωνα με την επικρατούσα αντίληψη, η βαθιά χαλάρωση συνεπάγεται χαμηλό φωτισμό, υποβλητική μουσική και μεθοδική μύηση στο μαγικό κόσμο των απανταχού γιόγκι του πλανήτη. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ο διαλογισμός επιτυγχάνεται ανά πάσα ώρα και τοποθεσία, στο γυμναστήριο της γειτονιάς, στη χρυσή άμμο της παραλίας, στην ουρά του γυμναστηρίου και στο μποτιλιάρισμα της Δευτέρας.
Δε συνδέεται απαραίτητα με τον οραματισμό καταπράσινων λιβαδιών κι ονειρικών θαλασσών παρόλο που οι άνωθεν εικόνες χαμηλώνουν σφυγμούς και ξεκλειδώνουν λιγάκι πιο εύκολα την πύλη που οδηγεί στο βασίλειο της ύπαρξης. Κι η ύπαρξη είναι μόνο το εδώ και τώρα, η στιγμή που κατοικεί στο σήμερα και φθείρεται απ’ το σκονισμένο παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον. Είσαι εσύ, που λαχανιάζεις για να προλάβεις το μετρό, το δύστροπο αφεντικό, την απαιτητική σχέση και τους φίλους που διασκορπίστηκαν στα διάφορα σημεία του ορίζοντα.
Αν σταθείς για κάμποσα λεπτά ακίνητος και πάρεις την πολυπόθητη βαθιά ανάσα, τότε ο χρόνος θα παγώσει τόσο ώστε να αντιληφθείς πως μια ψευδαίσθηση έκλεινε μέσα στις απειλητικές του δαγκάνες. Κι έπειτα θα υποψιαστείς τη θλιβερή αλήθεια. Ζεις εγκλωβισμένος σε χάρτινους φόβους και σε υπερβολικές προσδοκίες. Σαν πολεμιστής παλεύεις με το νου, αγωνίζεσαι να επιβληθείς στις σκέψεις σου, να τις μανατζάρεις, να τις ξεσκαρτάρεις, να γυρίσεις περιφρονητικά την πλάτη στις απεχθείς εικόνες και να υπογράψεις συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας μ’ εκείνες της αρεσκείας σου. Αν, όμως, τις άφηνες απλώς να κυλήσουν, τότε τα κύματά τους δε θα σε τρόμαζαν και θα σέρφαρες με μαεστρία στα φουρτουνιασμένα νερά.
Κι ο διαλογισμός σε καλεί να κάνεις ακριβώς αυτό: Να παραιτηθείς απ’ τον ψυχαναγκαστικό έλεγχο ανθρώπων και καταστάσεων, να εισπνεύσεις το παρόν, να βιώσεις τη χαρά της ανεπιτήδευτης ύπαρξης, να κηρύξεις ανακωχή με τις σκιές σου και να λουστείς στο φως της οντότητας.
Μη μετράς τα λεπτά για να σχολάσεις απ’ τη δουλειά, τις μέρες που υπολείπονται του Σαββατοκύριακου, τους μήνες που σου στερούν το καλοκαίρι. Απόλαυσε την κάθε μέρα, τον γεμάτο ήλιο που ανατέλλει, την υποβλητική δύση που εξωραΐζει το τέλος, τα δροσερά απογεύματα στο μπαλκόνι που θυμίζουν το καρπούζι στο χωριό συντροφιά με τον παππού.
Κι ύστερα συγχώρεσε τον εαυτό σου που δεν πλάστηκε τέλειος, κατανόησε τους γύρω σου που υποκύπτουν στις αδυναμίες της θνητής τους φύσης, αφέσου στη γεύση της λαχταριστής σοκολάτας και πασαλείψου με το χωνάκι παγωτό.
Υπάρχεις τώρα κι αυτό σε καθιστά ήδη αθάνατο. Το χτες έφυγε, μα δε λησμόνησε να σε πριμοδοτήσει με ένα σωρό σοφές εμπειρίες. Το μέλλον, σαν συναρπαστικός εραστής, αρέσκεται στα πλέον απρόβλεπτα σενάρια και περιφρονεί την ανάγκη σου να το χειραγωγήσεις.
Ο διαλογισμός σε διδάσκει να βαδίζεις στους κήπους του σήμερα, δίχως να μετράς τις πληγές του κάποτε και χωρίς ν’ ανησυχείς για τις χίμαιρες του αύριο. Δραπετεύεις απ’ το νου και περιπλανιέσαι ελεύθερος στο σύμπαν. Αγκαλιάζεις τα σκοτάδια σου κι αποδέχεσαι τους συνοδοιπόρους σου.
Στην κορυφή της διαδρομής ακτινοβολεί η Ιθάκη, όμως περισσότερο εσύ που περπάτησες σφυρίζοντας κεφάτα κάθε ανηφόρα και κατηφόρα της πορείας σου. Εξάλλου –μην ξεχνάς– όλα είναι δρόμος…
Συντάκτης: Κατερίνα Τσιτούρα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
