Πότισα τα πλαστικά φυτά σήμερα.
Κι έτσι όπως στάθηκα κοιτώντας τα, να αναλογιστώ την κουταμάρα μου,
μου θύμισαν εμένα:
πάντα με την ίδια υποκρισία χρώματος,
πάντα ακίνητα μπροστά στα παράθυρα
και πάντα διψασμένα
για κάτι που δε φτάνει στη ρίζα τους.
Ο χρόνος τους χρωστάει μια συγνώμη.
Όπως εμένα.
Αλλά, έχει έναν τρόπο να φεύγει χωρίς να απολογείται.
Όπως εσύ.
Γεννημένη δίπλα στη θάλασσα, γράφω κάτι δικά μου από τα 14. Στην δράση-αντίδραση με μαθαίνω καλύτερα, μεθάω με καθαρά βλέμματα και ανοιχτές καρδιές που θέλουν να μοιραστούν ως αλληλένδετη ανάγκη. Η ευαισθησία μου είναι το alter ego της δύναμής μου. Σιγοτραγουδάω παντού• άλλωστε τη μεγαλύτερη γνώση την έχει η καρδιά. Από όπου δε νιώθω ελευθερία και από όπου δε βολτάρει ανέμελα το παιδί που έχω μέσα μου φεύγω. Δε συμβιβάζομαι εύκολα, λατρεύω να μαθαίνω νέες λέξεις, Προορισμούς και ανθρώπους που μου γεννούν την άλλη οπτική τους ερωτεύομαι απόλυτα και σταθερά. Κάθε δυσκολία γίνεται ο λόγος για να προσπαθώ πάντοτε και να μην το βάζω κάτω.
