Πέρασαν μέρες πολλές.

Νύχτες ακόμα περισσότερες. 

Και τα αγάλματα μιας άλλης εποχής

έμειναν να ατενίζουν μια θάλασσα προβλέψιμη,

μια θάλασσα ξεθωριασμένη, διάφανη.

Πέρασαν χρόνια πολλά.

Αιώνες ακόμα περισσότεροι.

Κι οι σκέψεις έμειναν χαραγμένες

Να αιωρούνται από ήχο σε ηχώ

Να απωθούν η μία τη άλλη,

τόσο ίδιες που ‘ναι.

Πέρασαν στιγμές πολλές.

Αναμνήσεις ακόμα περισσότερες.

Κι ο ουρανός πάντα να περιορίζει.

να κρατάει τα αστέρια μακριά.

Να ζωγραφίζει τη θάλασσα.

Πέρασαν αγάπες δυνατές.

Έρωτες ακόμα περισσότεροι.

Κι η απουσία τους, πάντα να μένει,

περιμένοντας πότε θα γυρίσει ο καιρός

να παρασύρει τα βαριά κενά τους.

Έπειτα  πέρασαν ουράνια τόξα, περίεργα πρίσματα.

Βροχές ακόμα περισσότερες

Και τώρα πια γλιστρούν τα πάντα.

Αλήθεια, ποιος δεν έπεσε ποτέ;

Τι να πρωτοστεγνώσει ο ήλιος;

Λίγο πριν το τέλος, πέρασαν φεγγάρια ασημένια.

Αστέρια ακόμα περισσότερα.

Τα όνειρα πάντα έφτιαχναν πλεόνασμα,

στον ελλειμματικό προϋπολογισμό της γνώσης.

Πέρασε κι η ευτυχία.

Η θλίψη όμως έμεινε στα μάτια μου.

Σαν μια αντίδραση,

κάτι έπρεπε να μείνει,

να μου κρατάει παρέα τα δειλινά.