Μη μιλάς.
Είχα τόσο συνηθίσει
στην εντολή αυτή να υπακούω.
Τόσο που εσωτερικά μονάχα
μονολογούσα.
Σιωπηρά.
Είχα πιστέψει
πως ήχο δεν μπορώ να βγάλω.
Το σώμα μου όμως πάλλονταν.
Ηχηρά.
Παθιασμένα.
Μίλα μου.
Ας είναι με τα μάτια σου
καρφωμένα επίμονα στα δικά μου.
Κι ας μας κατακλύζει
μια σιωπή.
Πάντα θα είναι πιο ηχηρή από τα λόγια.
Πες μου πως δε μπορώ να κάνω κάτι, και ‘συ εαυτέ μου… και θα σου αποδείξω πώς μπορώ. Αν σ ’αγαπήσω, θα είναι για πάντα. Γελάω δυνατά, πονάω βαθιά. Ξέρω να κρύβομαι, μα μου αρέσει να ανοίγω τον κόσμο μου για να δεις. Αν με δεις σκεπτική, μάλλον δε σκέφτομαι τίποτα. Δε θα φωνάξω για να ακουστώ, θα παραμείνω σιωπηλή κι αν είσαι ικανός να ακούσεις, για μένα τότε αξίζεις. Όλα πολύ ή τίποτα… μα μία μεσότητα φέρνει ισορροπία πάντα μέσα μου. Ελεύθερη και δεμένη με έναν κόσμο αντιθέσεων.
