Γέμισαν οι δρόμοι θυμό.
Αναπάντητες οι οθόνες.
Δεν ξεπλένονται τα δάκρυα.
Δεν ξεπλένονται οι ευθύνες.
Ο κόμπος στον λαιμό να ‘ναι οργή
ή γνήσια παραίτηση;
Για εκείνα τα μάτια που πάντα θα πονούν
σπλάχνο με σπλάχνο παρέα,
μια σκέψη μόνο γυρνάει στο κεφάλι.
Μπορούσαμε καλύτερα.
Γιατί ο πόνος ο ανθρώπινος
πονεί τον κάθε άνθρωπο.
Χαίρεται, όπως συνηθίζω να λέω! Μιας και διδυμάκι είμαι η ψυχή της παρέας, διακρίνομαι για το χιούμορ και είμαι καλή στο να σπάω νεύρα! Η φαντασία όπως καταλαβαίνετε υπάρχει από μικρή γράφοντας, φτιάχνοντας σενάρια και ιστορίες στο κεφάλι μου. Είμαι ρομαντική με αλλεργία στην πραγματικότητα! Μ' αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους και να βρίσκω πάντα και την θετική τους πλευρά. Τι λέτε; Πάμε να το ζήσουμε μαζί;
