

Ακίνητος στέκομαι στη ρωγμή του χρόνου
Κάνω μονόλογο καθώς περνά από μπροστά μου
Σκέψεις διαταράσσουν την ολέθρια ύπαρξή μου
Ψάχνω τα σημάδια της ολοκλήρωσης
σε ένα τέλος ατέρμονο.
Αυτό που με οδηγεί στα μονοπάτια της μη έπαρσης.
Συνθλίβω το σκοτεινό παρελθόν μέσα απ’ τη ρωγμή.
Υπάρχει ένα ματωμένο φεγγάρι
γεμάτο λύκους γύρω του που διψούν για αίμα.
Καθώς πέφτει και χάνεται
διαφαίνονται οι πρώτες αχτίδες.
Σκορπάνε τις αναμνήσεις
και χάνονται στο αβυσσαλέο χάος του μυαλού
Τώρα η ρωγμή έσπασε.
Κάθομαι να κοιτάζω διάφανος τα μάτια σου
Χωρίς Ερινύες.
Χωρίς φόβους και σκιές.
Όλα νηφάλια, όλα ξεκάθαρα.
Μπροστά στο γεμάτο αγάπη χαμόγελό σου.