Περιπλανήθηκαν στο άτοπο τοπίο.
Εκεί βρέθηκαν,
στο σκοτεινό αυτό μέρος.
Εκεί που ατμόσφαιρα μύριζε θειάφι και αιθέρα.
Αγγίχτηκαν,
χωρίς να βλέπονται
στο άχρωμο αυτό τοπίο.
Επαναστάτησαν στο τίποτα,
φιλήθηκαν
χωρίς το χθες και το αύριο.
Δεν υπήρχε ποτέ γι’ αυτούς
άλλωστε,
ούτε μια χαμένη προσδοκία.
Δυο χέρια κρατήθηκαν δυνατά
και λύγισαν το Έρεβος,
που άπλωνε κρίνα
σαλεμένο
στο διάβα τους.
Νοσταλγός σίγουρα, με μια παιδικότητα που δεν εγκατέλειψα ποτέ. Όσα ένιωσα, έζησα, είναι μέσα μου, με οδηγούν. Γιατί γράφω θα ρωτήσεις... Γράφω για μένα. Περιπλανιέμαι συνεχώς αλλάζοντας κόσμους. Μέσα απ' τα ποιήματα εκφράζω όλα όσα έζησα και ζω.
Αν θέλεις να με ψάξεις θα είμαι χαμένος … σε έναν «Χαμένο Παράδεισο Λέξεων» (η ποιητική συλλογή μου από τις εκδόσεις Διάνοια) καταθέτοντας την ψυχή μου και τα όνειρα μου με όλα τα συναισθήματα που συνθέτουν το ταξίδι μας αυτό που λέγεται ζωή.
Άλλοτε ξεχασμένος σε ένα ξέφωτο, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, χαζεύοντας τα αστέρια. Άλλοτε στην πλάτη μιας χήνας να ταξιδεύω σαν το Νιλς Χόλγκερσον. Και άλλοτε στη Χώρα του Ποτέ να παίζω με τα Χαμένα Παιδιά... για το παιδί που δεν χάθηκε ποτέ από μέσα μου.
