

Μέσα στα χέρια σου, βρήκα πατρίδα.
Στα λόγια σου, αλήθειες που ξεσκεπάζουν τον κόσμο.
Η καρδιά σου, γη εύφορη, που ανθίζει,
ο χρόνος δίπλα σου, στιγμή που δεν τρέχει.
Είσαι σαν ποτάμι που ψάχνω κάποιο ζεστό Ιούλη
ο ήχος που γεμίζει τα κενά μιας δυσοίωνης ησυχίας.
Κι αν όλα σβήσουν, εσύ θα είσαι ο λόγος
να γυρίσω και πάλι στην αρχή.
Το φεγγάρι παρακολουθεί βουβό
καθώς η νύχτα μας τυλίγει.
Τα αστέρια υποχωρούν,
γιατί κουτά δεν είναι, ξέρουν πως εσύ διαχέεις όλο το φως.
Κάθε σου ανάσα λέει την ιστορία
ενός έρωτα που δεν τελειώνει.
Κι όταν φεύγεις, έστω για λίγο,
σε βρίσκω ξανά στο πρώτο φως της μέρας,
πιο δικό μου από ποτέ.