Τις λέξεις που θα ξαπλώσω στην οθόνη μου σήμερα, θα τις γδύσω. Θα τις γδύσω σαν τα γυμνά κορμιά που πλαγιάσαν στο κρεβάτι μου όλα αυτά τα χρόνια. Δεν θα τις ντύσω με περιγραφές. Θα τις αφήσω να σταθούν απέναντί σου όπως τις γέννησε το μυαλό μου. Με το τέλος του παρόντος κειμένου, θα έχω αφήσει ένα κομμάτι μου στο ηλεκτρονικό χαρτί. Σαν τα κομμάτια που άφησα τις νύχτες που έκλεισα την πόρτα του δωματίου και μέσα στο σκοτάδι προσπαθούσα να βρω φως. Που ήμουν ορκισμένος να δώσω, αποφασισμένος να ευχαριστήσω, απελπισμένος να μείνω ανεξίτηλος στη μνήμη του κορμιού που φιλούσα. 

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν. Ας μιλήσουμε για αυτά που κανείς δε θέλει να συζητήσει μα όλοι λατρεύουν να κάνουν. Τις ορμές και τις επιθυμίες που δεν έχουν εξήγηση κι αιτία. Τις εμμονές, τα πάθη και τις ορέξεις για τα οποία έμαθες να ντρέπεσαι, να κρύβεσαι και να μην τα μοιράζεσαι. 

Το σεξ είναι όπως οι σχέσεις. Όλοι την ίδια λέξη χρησιμοποιούμε μα για να περιγράψουμε εντελώς διαφορετικά πράγματα. Σε ελεύθερη μετάφραση, σεξ είναι η ονομασία που δίνουμε στην ερωτική μετουσίωση του φλερτ, όταν δυο κορμιά συναντιούνται και γίνονται έρμαιο το ένα στα χέρια του άλλου. Μπορείτε να δείτε το πρόβλημα με αυτή την ετυμολογία; Πώς είναι δυνατόν να δίνουμε μια τόσο γενική ερμηνεία σε ένα θέμα τόσο ευαίσθητο, συγκεκριμένο και ουσιαστικό;

Όπως λένε κι οι Αγγλομαθείς, it’s all about the details. Οι λεπτομέρειες. Πράγματα μικρά και φαινομενικά ασήμαντα μπροστά στην ένταση της στιγμής. Λεπτομέρειες που χάνονται μέσα στη δίνη, την πάλη των δύο κορμιών και μένουν ασχολίαστες, όπως η μυρωδιά των μαλλιών της, το άγγιγμα του στο λαιμό, το φιλί της στο στήθος, τα λόγια τα ψιθυριστά στο αφτί, τα βαμμένα της νύχια, η συγκεκριμένη κολόνια, η αγριότητα κι ο ρομαντισμός. 

Οι παράγοντες είναι αμέτρητοι και η μαγεία είναι πως οι πλείστοι από αυτούς είναι ανεξήγητοι. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί ο τρόπος που με κοιτά, κάνει το αίμα στο κορμί μου να κοχλάζει σαν τη λάβα που τραγουδάει η Πρωτοψάλτη. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όταν το δεξί της χέρι ξεκινάει να ταξιδεύει από το στέρνο μου προς τον αφαλό μου, ανατριχιάζω, μουδιάζω, παραλύω και αναστενάζω. Εγώ στο σεξ είχα μάθει να δίνω χωρίς να ζητάω. Τις φορές που ζήτησα, τις φορές που βρήκα το θάρρος να βάλω λέξεις να περιγράψω τι ήταν αυτό που ήθελα, η απόρριψη ήταν πιο γυμνή κι απ’ το το ντροπιασμένο μου κορμί στην άκρη του κρεβατιού. 

Αυτά που ήθελα ήταν παράξενα, περίεργα, αλλιώτικα. Πώς να το εξηγήσω; Αν το σεξ ήταν εστιατόριο, εγώ ζητούσα την σπεσιαλιτέ του σεφ που δεν αναγράφεται στο μενού. Έτσι λοιπόν, έμαθα να τα πνίγω στη σιωπή. Το σεξ έγινε μια διαδικασία στην οποία έπαιρνα ό,τι μου έδιναν και όχι ό,τι ήθελα. Το εκλογίκεψα στο μυαλό μου και έκανα βίωμα μου να μην μιλάω γι’ αυτά. Γιατί δεν ήταν μόνο οι σύντροφοι, αλλά και οι φίλοι στους οποίους αποφάσισα να ανοιχτώ στην προσπάθειά μου να πάρω απαντήσεις. Αλλά οι επιθυμίες μου δεν συμφωνούσαν με την κοινή γνώμη. 

Έτσι λοιπόν σώπασα και σαν φυγάς, σαν εθισμένος, ό,τι ήθελα το ζούσα στο κεφάλι μου με μάτια κλειστά όταν ο κόσμος δεν έβλεπε, ώστε κανένας να μην έχει τη δυνατότητα να κρίνει. Μέχρι που ήρθε αυτή. Αυτή που τα άλλαξε όλα. 

Αυτή που άνοιξε το στόμα της και με ρώτησε τι πραγματικά επιθυμώ. Που όταν αρνήθηκα πως θέλω κάτι άλλο πέρα από ό,τι μου δίνει, χαμογέλασε όπως χαμογελούσε η μάνα μου όταν με ρωτούσε ποιος έφαγε το τελευταίο κομμάτι κέικ και εγώ έκανα τον ανήξερο με την ζάχαρη άχνη για μουστάκι. Αυτή που όταν τελικά της εκμυστηρεύτηκα τις σκοτεινές μου επιθυμίες με αγκάλιασε και χωρίς να αρθρώσει λέξη με ταξίδεψε σε έναν κόσμο που όλα είναι επιτρεπτά. Που τα παράξενα, τα περίεργα και τα αλλιώτικα έγιναν με μιας απλά, καθημερινά και κοινότυπα. Στο δικό μας εστιατόριο, το μενού δεν ήταν φυλλάδα, ήταν βιβλίο με σελίδες κενές και μπόλικο μελάνι να γράψουμε και οι δύο τις δικές μας συνταγές.

Το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του είναι έκφραση του εαυτού του, του κορμιού του. Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο κανόνες, «πρέπει» και «μη». Όταν κλείνει η πόρτα του δωματίου και τα δυο κορμιά συναντιούνται, οι κανόνες δεν πρέπει να μπαίνουν στην μέση. Όλα επιτρέπονται και το σεξ πρέπει να γίνει η πιο ξεκάθαρη, αγνή επικοινωνία μεταξύ δύο ανθρώπων. Η στιγμή που ο ένας πρέπει να έχει έγνοια τις επιθυμίες του άλλου και τίποτα άλλο. Η κοινωνία και οι άγραφοί της κανόνες δεν έχουν τόπο, χρόνο και θέση στο κρεβάτι μας.

Το μόνο που χρειάζεται για να πραγματοποιηθεί  αυτό είναι ο κατάλληλος άνθρωπος. Μην συμβιβάζεσαι λοιπόν και μην ντρέπεσαι. Συνέχισε να ψάχνεις τον άνθρωπο που θα σου τα δώσει όλα, χωρίς να σε κρίνει αρνητικά για ό,τι υπάρχει μέσα στο μυαλό σου. 

Συντάκτης: Αντώνης Καζούλης
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.