Βόλτες χωρίς προορισμό

Πάμε μια βόλτα; Ή μήπως καλύτερα να πάμε για καφέ, κάπου ήσυχα, να τα πούμε; Συνηθισμένες φράσεις, που λέμε στο τηλέφωνο, όταν πρόκειται να κανονίσουμε κάποια μικρή έξοδο, είτε με φίλους μας είτε με τον άνθρωπό μας. Κι εννοείται ότι, πάντοτε, περιλαμβάνεται η λέξη «καφές». Είμαστε εθισμένοι σ’ αυτόν· ας το παραδεχτούμε.

Πού καταλήγουμε, όμως, τις πιο πολλές φορές; Να καθόμαστε σε μια καρέκλα, μπροστά από ένα τραπεζάκι μιας, συχνά ψυχρής κι αδιάφορης, καφετέριας, ξοδεύοντας κάνα δίωρο απ’ τον χρόνο μας σε μια άβολη θέση. Κι ενώ υποτίθεται ότι θα συναντιόμασταν για να πούμε τα νέα μας, τελικά αυτό που κάνουμε την περισσότερη ώρα είναι ν’ ασχολούμαστε με το κινητό μας και να χαζεύουμε στα social media. Τ’ αποτέλεσμα είναι να ανταλλάσσουμε με την όποια συντροφιά μας ελάχιστες κουβέντες. Η ώρα περνά, βαριόμαστε και κάποια στιγμή φεύγουμε· για να συνεχίσουμε, σ’ άλλο χώρο ή στο σπίτι μας, την ενασχόληση με το κινητό μας. Κάποιες φορές, μάλιστα, ο καφές αυτός μπορεί να καταλήξει και σε ένα μικρό καβγά, για ασήμαντες, τις περισσότερες φορές, αφορμές.

Πόσες, όμως, απ’ τις φορές που επιλέξαμε να πάμε μια μεγάλη βόλτα, αντί απλά να στρογγυλοκαθίσουμε σε μια καφετέρια, αισθανθήκαμε πιο όμορφα, πιο δημιουργικά κι ήρθαμε πιο κοντά; Σίγουρα περισσότερες απ’ όταν παραμένουμε καθηλωμένοι στα καθίσματα ενός μαγαζιού, υπεραναλύοντας –στο σενάριο που ξεκολλήσουμε απ’ τις οθόνες μας–τα πάντα, είτε μέσα στο μυαλό μας είτε με τους φίλους μας ή με το σύντροφό μας.

Μ’ έναν καφέ στο χέρι ή μ’ ένα παγωτό κι έναν άνθρωπό μας από δίπλα, οργώνοντας τα στενάκια της πόλης μας, όλα αμέσως μεταμορφώνονται, γίνονται πιο ελκυστικά. Πάμε βόλτα τις περισσότερες φορές δίχως προορισμό. Περπατάμε-περπατάμε, απολαμβάνουμε τη συντροφιά μας και μοιραζόμαστε τις επιθυμίες και τις ανησυχίες μας. Κι η κουβέντα μας κυλά τόσο όμορφα, που πολλές φορές, δίχως καν να το καταλάβουμε, έχουμε διανύσει χιλιόμετρα.

Ειδικά όταν επιλέγουμε μια βόλτα κοντά στη θάλασσα, όλα φαντάζουν ακόμη πιο όμορφα. Η αύρα της και το απέραντο μπλε αδειάζουν το μυαλό μας. Η διάθεσή μας αυτόματα βελτιώνεται κι η δημιουργικότητά μας αυξάνεται. Εκείνη η εκπληκτική αίσθηση ηρεμίας, που μας βγάζει όλον τον αυθορμητισμό, κι η βόλτα μας φτάνει να καταλήγει σε μία όμορφη περιπέτεια, με άγνωστο προορισμό. Κουβεντιάζουμε κι ο χρόνος κυλά χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Το τοπίο είναι αρκετό για να μας κάνει να νιώθουμε εσωτερική γαλήνη.

Η βόλτα είναι κάτι σαν το διαλογισμό. Σκεφτείτε ότι καθημερινά αντί να περπατάμε, παραμένουμε στάσιμοι, ενώ αυτό που στιγμή δεν ησυχάζει είναι το μυαλό μας· διανύει χιλιόμετρα μεταξύ των επιθυμιών μας, των υποχρεώσεων και των προβλημάτων μας. Αντίθετα, πηγαίνοντας μια βόλτα μ’ έναν άνθρωπο δικό μας, κάπου στη φύση, στη θάλασσα, ακόμα και στο πάρκο της γειτονιάς μας, αποκτούμε επίγνωση του σώματός μας, των σκέψεων και των συναισθημάτων μας. Και καθώς νιώθουμε άνετα και χαλαρά, η κουβέντα μας ρέει ασταμάτητα. Ίσως επειδή τα χρώματα που βλέπουμε γύρω μας, οι εικόνες που χαζεύουμε, αδειάζουν κυριολεκτικά τον εγκέφαλό μας, και γινόμαστε έτσι πιο αυθόρμητοι κι ευχάριστοι. Το ίδιο κι οι συζητήσεις μας.

Ας σκεφτούμε λίγο κάποιες φορές που πήγαμε σε μια καφετέρια με το σύντροφό μας, για παράδειγμα, και καταλήξαμε να μουτρώνουμε πάνω από ένα τραπέζι, ακόμη και για ασήμαντους λόγους. Σίγουρα υπήρξαν τέτοια σκηνικά. Πόσες, όμως, φορές πήγαμε βόλτα με τον άνθρωπό μας, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, κουβεντιάζοντας για διάφορα θέματα με αμείωτο ενδιαφέρον, κάνοντας παύσεις για φιλιά κι αγκαλιές; Ξεκινούσαμε μεταξύ μας αθώα πειράγματα και καταλήγαμε να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Κι όσο η βόλτα μας συνεχιζόταν, τόσο πιο ρομαντικά κι αγαπησιάρικα φερόμασταν μεταξύ μας. Ίσως, τελικά, περπατώντας να κάναμε τις πιο αυθόρμητες κι αληθινές μας εξομολογήσεις.

Ας μην υποτιμάμε όσα μπορεί να μας προσφέρει μία καθημερινή βόλτα· την αξία ενός περιπάτου, έχοντας στο πλάι μας δικούς μας ανθρώπους. Κάτι τόσο μα τόσο απλό, που είναι όμως ικανό να μας προσφέρει στιγμές πληρότητας. Εξάλλου, η μαγεία κρύβεται στα πιο μικρά πράγματα. Απόλυτα ευτυχισμένη ζωή δεν ξέρουμε αν υπάρχει· σίγουρα, όμως, υπάρχουν μικρές ευτυχισμένες στιγμές, που μας αξίζει να τις ζούμε.