Γιατί η δυνατή μουσική στο αμάξι είναι δείγμα κατάθλιψης

Η οδήγηση θα μπορούσε να είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας, όπως κι οτιδήποτε κάνουμε εμείς κι ο εαυτός μας. Ειδικά αν ο οδηγός είναι μόνος του. Γιατί όταν οδηγεί κανείς μονός του, έχει παρέα τις σκέψεις του. Όταν λοιπόν πιάνουμε το τιμόνι κι επικρατεί σιγή στο αμάξι, είμαστε εμείς κι ο εαυτός μας∙ έτοιμοι να διασχίσουμε δρόμους και να συνομιλήσουμε με το μέσα μας. Άλλωστε, ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να μπει στο αθόρυβο, δεν μπορεί να αδρανήσει. Ο λογισμός μας τρέχει όσο αναπνέουμε.

Κι αυτός είναι ο λόγος που κάποιοι λατρεύουν την οδήγηση και κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιους τους κουράζει, κι άλλοι το αποφεύγουν περίτεχνα. Η στάση μας απέναντι στην οδήγηση θα μπορούσε να συσχετιστεί με τη στάση μας απέναντι στον εαυτό μας, κατά κάποιον τρόπο. Γιατί, αν κανείς δε φοβάται να μείνει με τις σκέψεις του, γιατί να αποφεύγει την οδήγηση, εφόσον η ίδια του παρέχει τόση ηρεμία για να σκεφτεί τι έκανε και τι δεν έκανε σωστά στην ημέρα του. Και ναι, δε χρειάζεται να φιλοσοφήσουμε μέσα στο αμάξι, μια ανασκόπηση της ημέρας αρκεί.

Είναι η ώρα μας. Οδηγούμε κι επιστρέφουμε στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας. Χρωστάμε σ’ εμάς να αφήσουμε όλη την ένταση της ημέρας μέσα σ’ αυτό το αυτοκίνητο, πάνω σ’ αυτό το τιμόνι. Ν’ αφήσουμε στην άκρη κάθε τι που μας πίκρανε, μας άγχωσε. Πέρασε! Κι αύριο θα είναι μι’ άλλη μέρα και το πρωί θα έχουμε την ευκαιρία και πάλι με ηρεμία να δομήσουμε όλα όσα έχουμε να κάνουμε, ακριβώς στην ίδια θέση. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Κι η μουσική βοηθά. Η μουσική στο αυτοκίνητο μας βοηθά να ξεχαστούμε, να χαλαρώσουμε. Ακούγοντας μελωδικούς ήχους που έχουμε συνηθίσει, στρέφουμε τον συλλογισμό μας εκεί που εμείς θέλουμε. Ναι, μυαλό είναι και πολλές φορές μας παίζει παιχνίδια. Εκεί που θέλουμε να ηρεμήσουμε, να ξεχαστούμε, εκεί θα μας έρθουν αρνητικές σκέψεις. Σαν τερατάκια που το μόνο που θέλουν είναι να μας πιέσουν. Δε μασάμε όμως. Είμαστε ικανοί να σκεφτούμε αυτό που θέλουμε εμείς για να χαλαρώσουμε, να χαρούμε. Αρκεί να δημιουργήσουμε το πλαίσιο. Και τι καλύτερο απ’ την αγαπημένη μας μουσική και την ηρεμία μας;

Σαφώς η αποσυμφόρηση δεν ταυτίζεται με ένα ξέσπασμα πολλών ντεσιμπέλ πίσω από το τιμόνι. Συγκεκριμένα μάλιστα, επιστήμονες που μελέτησαν για 4 ολόκληρα χρόνια ανθρώπους μέσα στο αυτοκίνητό τους, παρατήρησαν ότι όσοι οδηγοί εκτίθονταν σε κυκλοφοριακό θόρυβο άνω των 70 ντεσιμπέλ, είχαν κατά 65% περισσότερες πιθανότητες να νοσήσουν από κατάθλιψη. Άρα, δεν είναι τυχαίο πως όσο πιο αθόρυβο είναι τ’ αμάξι, τόσο πιο ανταγωνιστικό γίνεται και στην αγορά, αφού κι ο ήχος που κάνει το ίδιο δεν είναι τυχαίος για την ψυχολογία. Η παράμετρος του θορύβου δεν είναι μόνο για μόστρα. Κι αυτό διότι ο θόρυβος, η ταχύτητα κι οι κραδασμοί του αυτοκίνητου, συνιστούν την οδική χαλάρωση.

Κλείνοντας, θα ήθελα ν’ αποκοπώ απ’ τα αυτοκίνητα και την οδήγηση και να σταθώ στη σημασία που έχει εκτός του ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας, να τον γνωρίζουμε. Δεν κερδίζουμε τίποτα όσο φοβόμαστε να μας αντιμετωπίσουμε. Το να μένουμε εμείς κι οι σκέψεις, να έχουμε αυτήν τη δύναμη να αντέξουμε όλη τη φασαρία που δημιουργεί το μέσα μας, μόνο σπουδαιότερους μπορεί να μας κάνει. Κι όσο μας γνωρίζουμε, τόσο μας αγαπάμε. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν απ’ τα απλά. Ας αφιερώνουμε λίγα λεπτά, έστω μέσα στο αυτοκίνητό μας με την αγαπημένη μας μουσική, να μιλάμε στον εαυτό μας. Ν’ ακούσουμε τι τον πλήγωσε, τι του άρεσε, τι θα ήθελε ή πρέπει ν’ αλλάξει. Θα δούμε ότι έχει να μοιραστεί πολλά μαζί μας.