Σε κάποιο σταθμό είπαμε τα πιο δύσκολα αντίο

«Αναχώρηση σε πέντε λεπτά. Από Θεσσαλονίκη για Πάτρα, στο διάδρομο 12» Ανακοινώνει το μεγάφωνο. Και στο άκουσμα της ανακοίνωσης αυτής σου κόβονται τα πόδια. Τα χέρια, η ανάσα, το νήμα της ζωής. Οι αποσκευές έχουν τοποθετηθεί στη μπαγκαζιέρα. Ακόμα δεν έχεις συνειδητοποιήσει τι γίνεται. Κάθεσαι στο παγκάκι, Ανάβεις τσιγάρο. Δίπλα σου ο άνθρωπος που σε πέντε λεπτά πρόκειται να αποχωριστείς. Κι ενώ πριν από την ρημαδο-ανακοίνωση ήσουν λαλίστατος από τη στιγμή που εκείνη η ντουντούκα λάλησε λες και οι λέξεις μεταξύ λάρυγγα και χειλιών έχουν χάσει το δρόμο τους. Θέλεις να πεις τόσα πολλά. Δεν μπορείς όμως να αρθρώσεις κουβέντα.

Δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί παιδιά. Δε συμφωνείτε; Κι άντε, άμα ξέρεις πως φεύγει προσωρινά, λες πού θα πάει, θα περάσει ο καιρός. Μα ένα, μα τρία,  μα πενηνταδώδεκα τέρμινα; Θα περάσει ρε γαμώτο. Τι γίνεται όμως όταν το επανιδείν το σκεπάζουν τα μαύρα σύννεφα του αντίο; Η κράτηση έγινε κάποιες μέρες πριν. Τότε είναι που τρως την πρώτη φρίκη. «Καλημέρα σας. Μια κράτηση για Πάτρα θα ήθελα να κάνω. Για την πρώτη Οκτωβρίου. Στις 11.3ο». Ντάξει μωρέ. Μέχρι τότε έχεις κάποιες μέρες μπροστά σου. Πού ξέρεις. Μέχρι τότε μπορεί και να αλλάξει γνώμη. Και τις μέρες που απομένουν φροντίζεις και προσπαθείς να του αλλάξεις γνώμη, Να πάρει τηλέφωνο ξανά και να ακυρώσει την κράτηση. Ό,τι όμως κι αν έκανες, όσο όμως κι αν προσπάθησες, δεν τα κατάφερες.

Κι έρχεται εκείνη η 30η του Σεπτέμβρη. Τσάντες, βαλίτσες, όλα έτοιμα. Τελευταίο βράδυ. Κάνετε έρωτα. Το πάθος και το συναίσθημα, πραγματικά ξεχειλίζουν. Σαν να είναι η τελευταία φορά. Κι όντως είναι η τελευταία φορά. Μόνο που εσύ δεν το ξέρεις. Ή δεν θέλεις να το ξέρεις. Το νιώθεις όμως. Κάτι μέσα σου σου λέει πως από την ώρα που θα βγει ο ήλιος και μετά τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Βρίσκεται πλέον στην αγκαλιά του Μορφέα. Τρίζει τα δόντια και καθώς κοιμάται βγάζει κάτι σαν αναστεναγμό. Στεναχώριας; Ανακούφισης; Αυτό μπορεί να μην το μάθεις ποτέ. Εσύ, όμως δεν μπορείς να κλείσεις μάτι. Ξαγρυπνάς. Προσπαθείς να ρουφήξεις όλες τις στιγμές, τις τελευταίες στιγμές, έχοντας την διαίσθηση, τον φόβο ίσως, πως το τέλος είναι προ των πυλών.

Το ξυνητήρι χτυπάει. La vita e bella. Τι ειρωνεία. Πρέπει να ξυπνήσεις. Ήρθε η ώρα. Κι ενώ εσύ δεν έχεις κλείσει μάτι, ο άνθρωπός σου είναι σε μια κατάσταση λήθαργου. Προσπαθείς να τον ξυπνήσεις με φιλιά. Τελικά ξυπνάει. «Καλημέρα, αγάπη μου». Αγάπη μου; Πες μου, αλήθεια, το πιστεύεις αυτό που λες; Πού πας ματάκια μου; Πού θέλεις να πας; Πού νομίζεις ότι πας; Απάντηση καμία.

Σηκώνεστε από το κρεβάτι. Ένας καφές στο πόδι. Οι βαλίτσες φορτώνονται στο αυτοκίνητο και vamos. Πρέπει να  προλάβετε το λεωφορείο. Ο εφιάλτης αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά. Σαν τον Voldemort στο «Χάρι Πότερ και το Κύπελλο της Φωτιάς».

Σταθμός Υπεραστικών Λεωφορείων. «Πεινάς ματάκια μου; Θέλεις μια τυρόπιτα;» Ανούσιες ερωτήσεις. Ανούσιες κουβέντες μέχρι να αρχίσει η αρχή. Η αρχή του τέλους. Και τότε η αποφράδα εκείνη στιγμή. «Αναχώρηση σε πέντε λεπτά. Από Θεσσαλονίκη για Πάτρα, στο διάδρομο 12». Τα λόγια πλέον μοιάζουν παρατράγουδα. Παραχωρούν τη θέση τους στις κραυγές των αχθοφόρων.

Βάζεις τη βαλίτσα στη μπαγκαζιέρα. Σκέφτεσαι. Βρε μπας και υπάρχει καμιά γωνίτσα εκεί ανάμεσα στις βαλίτσες να χωθώ κι εγώ; Στη δεξιά πλευρά. Μπα. Πόσο άκαρδοι είναι τελικά αυτοί οι Κτελατζ’ίδες. Με ψυχρή καρδιά κόβουν το απόκομμα του εισιτηρίου. Και βλέπεις τον άνθρωπό σου να επιβιβάζεται. Ενώ ψάχνει να βρει τη θέση του, εσύ ανάβεις άλλο ένα τσιγάρο.

Οι επιβάτες έχουν πλέον όλοι επιβιβαστεί. Μαζί και η αγάπη σου. Οι πόρτες έχουν πια κλείσει. Στις αποσκευές δεν  μπορείς πια να χωθείς. Η μόνη ελπίς· γαντζώσου στο πίσω μέρος του λεωφορείου. Πού ξέρεις μπορεί και να κρατηθείς. Μπα. Ο τραχύς ήχος της μηχανής.  Το λεωφορείο ξεκινά. Δεν ξέρεις πια πόσα τσιγάρα έχεις ανάψει. Αυτό που πλέον ξέρεις είναι πως το τέλος ξεκίνησε. Το όχημα έφυγε. Μαζί και η αγάπη σου.  Ανάβεις ένα τελευταίο τσιγάρο. Κάνεις μια αναδρομή στις τελευταίες όμορφες στιγμές σας. Κι ας προσπάθησε να σε πείσει πως όλα θα πάνε καλά. Όλα καλά θα πάνε. Η αλήθεια όμως πια είναι; Η αλήθεια της ντουντούκας. «Αναχώρηση σε πέντε λεπτά. Από Θεσσαλονίκη για Πάτρα, στο διάδρομο 12». Καλό δρόμο αγάπη μου. Καλή ζωή.