Κάποιοι έρωτες έσπασαν ξανά και ξανά μέχρι να κουμπώσουν για τα καλά

«Επιστροφές-καταστροφές» μάθαμε να λέμε κατά καιρούς, τόσο που πειστήκαμε πως έτσι είναι και θα είναι κάθε φορά που προσπαθούμε ξανά για έναν έρωτα παλιό κι αποφεύγουμε τις επανασυνδέσεις όσο τίποτε στον κόσμο. «Το γυαλί όταν ραγίσει ή και σπάσει δεν ξανακολλάει», «όταν χωρίζεις κάποιος λόγος θα υπήρχε οπότε μην ξαναγυρίσεις εκεί, μην ξανακάνεις τα ίδια λάθη» και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο λέμε σε κάθε περίπτωση.

Άνθρωποι είμαστε, όλοι κάνουμε λάθη, σωστά; Κάποιοι μαθαίνουμε από αυτά και προχωράμε καθώς τα αποφεύγουμε ενώ κάποιες φορές δεν μπορούμε ούτε να τα αποφύγουμε, είτε αυτά είτε τις συνέπειές τους και κολλάμε σε φαύλους κύκλους, αλλάζοντας σκηνικά και παρουσίες μα έχοντας το ίδιο πάντοτε σενάριο, άρα και τα ίδια αποτελέσματα.

Η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε πάντοτε ικανοί να αναγνωρίσουμε τα λάθη που θέλουμε να αποφύγουμε στο μέλλον, γιατί δεν τα διαβάσαμε σωστά την ώρα που τα βλέπαμε –ή τέλος πάντων τα κάναμε. Είναι δύσκολο να το κάνουμε άλλωστε από τη στιγμή που το πείσμα του να είμαστε εμείς οι σωστοί, να αρνούμαστε να παραδεχτούμε πως είδαμε κάτι που θέλαμε κι όχι αυτό που υπήρχε όντως μπροστά μας μάς ξεγελάει με τέτοια μαεστρία.

Πόσο μαγικό θα ήταν όμως αν βλέπαμε ολοκάθαρα τα λάθη μας και τα αντιμετωπίζαμε την ίδια στιγμή! Πόσο χρόνο θα γλιτώναμε αν απλώς αφήναμε λίγο παραπέρα τον εγωισμό και την περηφάνια μας! Μα ακόμα κι αυτά, αν το σκεφτούμε καλύτερα, προσδίδουν άλλη χάρη στη δεύτερη ευκαιρία, στα πισωγυρίσματα που εν τέλει καταλήγουν να είναι ό,τι πιο σωστό κάναμε στη ζωή μας.

Φυσικά και δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις που όντως τα πισωγυρίσματα έφεραν εν μέρει την καταστροφή, γιατί υπάρχουν κι αυτές, αλλά όπως και να το κάνουμε οι περιπτώσεις ποικίλουν από σχέση σε σχέση όπως ποικίλουμε και διαφέρουμε από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αναφέρομαι στις άλλες, εκείνες τις σχεδόν ξεχωριστές, τις σχέσεις που έσπασαν και μία και δύο φορές μέχρι να κουμπώσουν για τα καλά. Εκείνες ακόμα που μικρές λεπτομέρειες τις έκαναν να σπάσουν και τελικά αυτές ήταν που τις έκαναν ιδανικές, μοναδικές.

Άρχισε να μας τρομάζει η ιδέα να γυρίσουμε σε εκείνο το πρόσωπο που κάποτε αφήσαμε ή μας άφησε, επειδή πονέσαμε ή οι επιλογές, οι συνήθειες, οι ανάγκες κλπ. δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις και των δύο ή δεν ήταν αρκετές για να μας κρατήσουν τότε, οπότε γιατί να το κάνουν τώρα; Γιατί, λέμε, να γυρίσουμε όταν ξέρουμε ή μάλλον ενδόμυχα φοβόμαστε πως κάθε μας προσπάθεια θα πέσει εν τέλει στο κενό;

Δεν το βλέπουμε πάντοτε μα υπάρχουν φορές που αφήνουμε μία ευκαιρία, αφήνουμε έναν έρωτα, γιατί νομίζουμε πως ό,τι ήταν να μας δώσει το έδωσε, ή ό,τι ήταν να δώσουμε εμείς το δώσαμε και δεν έμεινε κάτι άλλο. Άλλοτε απλώς δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε ό,τι μας δίνει, ή δε μας αρκεί, γιατί δε μοιάζει με τον δικό μας τρόπο κι απλώς το αφήνουμε να πάει στο καλό από το να βασανίζουμε τον εαυτό μας –και καλά. Βάζουμε μία τελεία και νομίζουμε πως ξεμπερδέψαμε και προσπαθούμε όσο τίποτε άλλο να ξεχάσουμε. Και το καταφέρνουμε πολλές φορές. Δε σημαίνει όμως πως εκεί θα μείνει, μπορεί απλώς να βρεθούμε ξανά σε άλλο κεφάλαιο, το καθοριστικό.

Περνάει ο καιρός, αλλάζουμε όπως αλλάζει και ο τρόπος έκφρασης και κατανόησης των συναισθημάτων, δικών μας και άλλων. Βλέπουμε πιο καθαρά και πιο ώριμα το παρελθόν και τις επιλογές που μας οδήγησαν σε αυτό που είμαστε τώρα και κάπως έτσι μπορεί να βρεθούμε ξανά με εκείνον τον άνθρωπο που κάποτε πληγώσαμε και μας πλήγωσε. Ερωτευόμαστε εκ νέου ο ένας τον άλλο και μάλιστα συνειδητά αυτή τη φορά κάτι που κάνει την όποια παύση ή αναμονή να αξίζει κάθε λεπτό.

Κι ας φέρεις ταινίες και βιβλία ολόκληρα στο μυαλό σου διαβάζοντας αυτό, να θυμάσαι πως κι αυτά από μία παράδοξη πραγματικότητα ξεκίνησαν βάζοντας φυσικά και λίγη φαντασία για να βρεθεί μπροστά στα μάτια μας. Μα εκεί έξω υπάρχουν τέτοιες σχέσεις -στην πραγματικότητα πιο όμορφες-, ίσως να ανήκεις κι εσύ κάπου εκεί και μπορεί να βρεθείς στο σημείο να πεις «τον άνθρωπο αυτό τον ερωτεύτηκα ξανά από την αρχή» και μία και δύο φορές, αφήνοντας εντελώς στην άκρη την έπαρση της στιγμής ή τον ενθουσιασμό που θα έκανε τον καθένα να πει επιπόλαια πως ερωτεύτηκε, γιατί πλέον κάθε συναίσθημα έγινε συνειδητό.

Φαντάσου, λέει, να ερωτεύεσαι συνειδητά τον ίδιο άνθρωπο από την αρχή ξανά και ξανά. Αν μας το έλεγαν αυτό πριν καιρό, δε θα το πιστεύαμε και δε θα γνωρίζαμε ποτέ κάτι τόσο όμορφο.

Τόσο υπέροχο. Σχεδόν ιδανικό.