Να γιορτάζουμε τον έρωτά μας όσα χρόνια κι αν περάσουν

Πλησιάζει η εικοστή επέτειος γάμου για μας. Αναπολώντας κι ανατρέχοντας πίσω, μου είναι αδύνατο να ταυτιστώ με την τόση μεγάλη διάρκεια της σχέσης μας, μα και παράλληλα να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή μου, χωρίς αυτήν. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, υπήρχες πάντα μέσα στη ζωή μου με τον έναν ή τον άλλον τρόπο -ακόμα και τα διαστήματα που πεισματικά προσπαθούσαμε ν’ αποδείξουμε στους εαυτούς μας πως μπορούσαμε να ζήσουμε χώρια.

Γιατί όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο στα δεκαπέντε σου κι είναι αυτός που φέρνει τα πάνω-κάτω στη ζωή σου, σ’ αλλάζει ο έρωτάς του κι η καψούρα είναι τόση που χάνεις τον έλεγχο, είναι σχεδόν βέβαιο πως δεν το αφήνεις να χαθεί. Όσες δυσκολίες και να έρθουν, όταν τα αισθήματα είναι αμοιβαία και τόσο έντονα και η προσπάθεια κι από τις δύο πλευρές εξίσου μεγάλη, δεν μπορεί παρά αυτή η ιστορία να έχει ευτυχή κατάληξη.

Η σχέση μας ήταν πάντα μια πίστα με εμπόδια, μα εμείς εμμονικά καταφέραμε να τα ξεπεράσουμε όλα και να ζήσουμε το μαζί. Θυμάμαι ακόμα την ευτυχία στα πρόσωπά μας το βράδυ που επισημοποιήσαμε τη σχέση μας, κόντρα σε όλους και όλα. Ήταν κάτι που φάνταζε εξωπραγματικό και τόσο ουτοπικό, όλα εκείνα τα βράδια που πονούσαμε από τις επιλογές τις δικές μας, αλλά και των άλλων.

Κι όταν ήρθε επιτέλους η στιγμή της κοινής μας συμβίωσης και μαζί με αυτή, άλλου είδους δυσκολίες, πάλι βρήκαμε την άκρη. Διότι η καψούρα κάποια στιγμή περνάει και πρέπει να γνωρίσεις τον άνθρωπό σου απογυμνωμένο από το πάθος και τον τυφλό έρωτα και να τον δεις όπως είναι πραγματικά. Να τον δεις πραγματικά και ν’ αποφασίσεις αν θέλεις αυτός ο άνθρωπος να μείνει στη ζωή σου. Αυτό το σημείο είναι κομβικό για μια σχέση και καθορίζει τόσα πολλά μέσα σ’ αυτή· κι εμείς το περάσαμε κι αυτό με χαρά.

Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι και ψάχνω να βρω τα κοινά μας σημεία, αυτά που μας έφεραν κοντά και ειλικρινά είναι τόσο λίγα που πολλές φορές φαίνεται σαν να μην υπάρχουν. Κοιτώντας σε όμως, αριθμώ όλους τους λόγους εκείνους που με κάνουν να σε αγαπώ: Είναι αυτήν η αίσθηση ασφάλειας κάθε φορά που είσαι σπίτι, κάθε φορά που τα χέρια σου με τυλίγουν, είναι το πόσο θαυμάζω την η αυτοπεποίθησή κι η σιγουριά σου, πως όλα θα πάνε καλά, όταν όλα γύρω μας καταρρέουν. Είναι στιγμές που λατρεύω εσένα και όλα όσα κάνεις και έτσι χωρίς σκέψη και χωρίς να χρησιμοποιήσω κανένα φίλτρο σου ψιθυρίζω στο αυτί πως σε αγαπώ για όλες εκείνες τις φορές, που η αφέλειά σου απέναντι σε κάποιους ανθρώπους με κάνει να θυμώνω και να σε κατσαδιάζω. Είναι που για όλους τους άλλους είσαι ένας  κλειστός -σκληρός ίσως- άνθρωπος και μαζί μου είσαι τρυφερός, γεμάτος αγάπη και δοτικότητα.

Όταν φέρνω στο μυαλό μου όλους τους αυτούς τους λόγους και άλλους τόσους, τότε συνειδητοποιώ πως κάποιοι άνθρωποι δεν είναι μαζί γιατί έχουν πολλά κοινά, μα γιατί αλληλοσυμπληρώνουν ο ένας τον άλλο, όταν κάποιος από τους δύο δυσκολεύεται. Αυτό είσαι λοιπόν για μένα: Το κομμάτι που συμπληρώνει τα κενά μου και αυτός που βγάζει από μέσα μου το παιδί που επιμελώς κρύβω!

Σ΄ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου, χρόνια μας πολλά.