Κοντεύει πια βδομάδα από το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα. Κι όμως, εγώ αισθάνομαι ακόμα μουδιασμένη -και θεωρώ και πολύς κόσμος. Υπάρχει μια μόνιμη θλίψη στο βλέμμα, ένα βάρος στην ψυχή, κάτι σαν ταφόπλακα. Τρέμεις ν’ ανοίξεις την τηλεόραση, γιατί φοβάσαι πως αυτά που θ’ ακούσεις θα ‘ναι λόγια κενά. Σε κάποιον θα βρουν να επιρρίψουν ευθύνες, όμως με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε πως δε θα πληρώσει ο καθένας για το μερίδιο εκείνο που του αναλογεί. Κάποιοι θα πάνε να τη βγάλουν λάδι κι άλλοι θα φορτωθούν πέρα απ’ τις ατομικές τους ευθύνες και τις ευθύνες ενός συστήματος που χρόνια δυσλειτουργούσε -ή μάλλον απλώς δε λειτουργούσε.
Ακόμα και σήμερα, ο αριθμός των θυμάτων συνεχίζει να αυξάνεται. Ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα, αφήνοντας πίσω τους θυμό, οργή, αγανάκτηση, δάκρυα, αναπάντητα ερωτήματα. Τραγική φιγούρα οι γονείς. Με τι κουράγιο να μπορέσει ένας γονιός, μια μάνα, ένας πατέρας, να αποδεχτεί μια τέτοια πραγματικότητα; Τι μπορεί να πει κανείς στον γονιό που περίμενε το τέκνο του να φτάσει κι έμαθε νέα του απ’ τις ειδήσεις; Πόσο εύκολο είναι να δίνεις δείγμα DNA για να διαπιστωθεί ένας θάνατος και να λαμβάνεις ένα χαρτί που να μιλάει για ποσοστό ταύτισης αντί για τον αγαπημένο σου;
Είναι ασύλληπτο να συμβιβαστεί κανείς με την ιδέα του θανάτου, ιδιαίτερα μπροστά σε ένα τόσο άδικο και βίαιο τέλος. Ασυναίσθητα, τοποθετώ τον εαυτό μου στη θέση των γονιών που τα παιδιά τους βρέθηκαν επιβάτες στο τρένο του θανάτου. Λόγια δε βρίσκω. Μόνο θλίψη νιώθω να με κατακλύζει. Βαθιά και απέραντη θλίψη.
Πώς είναι άραγε να είσαι γονιός και να διαπιστώνεις πως δε θα να είναι πια προτεραιότητά σου το παιδί σου; Πως ο άνθρωπος στον οποίο πρόσφερες τόσα, χάθηκε τόσο άδικα, μέσα από μια σειρά παραλείψεων -εσκεμμένων και μη. Είναι απ’ τις περιπτώσεις εκείνες που αν κοιτούσες κάποιον στα μάτια, δε θα ήξερες τι άλλο να πεις, παρά μόνο θα δάκρυζες και θα του κράταγες σφιχτά το χέρι.
Σαν γονιός, περιμένεις με ανυπομονησία να δεις το παιδί σου να μεταμορφώνεται, να μεγαλώνει, να εξελίσσεται. Όλα αυτά που αποτελούν τον λεγόμενο κύκλο της ζωής, κάποιοι με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους κατάφεραν να διακόψουν βίαια για μερικές ψυχές. Για εκείνες, ο κύκλος της ζωής δε θα ολοκληρωθεί. Ίσως και να πλανώνται στην αιωνιότητα, ψάχνοντας να βρουν τη χαμένη τους ολοκλήρωση.
Κι ύστερα οι μέρες θα περάσουν, ο κουρνιαχτός θα καταλαγιάσει, οι αλληλοκατηγορίες θα κουράσουν τόσο, που ακόμη και τα μέσα θα βρουν με κάτι άλλο να ασχοληθούν. Μόνο οι γονείς και οι συγγενείς των θυμάτων θα παραμείνουν τραγικές φιγούρες, που δυστυχώς δε θα έχουν να περιμένουν κάποια λύτρωση. Θα συνεχίσουν να ψάχνουν δικαίωση για τους δικούς τους αγαπημένους, περιμένοντας να δουν τελικά σε ποιους θα μοιραστεί η ευθύνη -όση σημασία μπορεί να έχει βέβαια αυτό μετά από μια απώλεια…
Θα παραμένει ο νους τους, η ψυχή τους, η αγάπη τους, ένα κομμάτι τους, στην αμαξοστοιχία Αθήνα-Θεσσαλονίκη, μια Τρίτη, 28 του Φλεβάρη. Και θα συνεχίσουν να ψάχνουν απαντήσεις, αναζητώντας μες τα συντρίμμια κάτι για να κρατηθούν στη ζωή. Ίσως μια ένδειξη πως υπάρχει ζωή και μετά από δω…
Αν πούμε ότι μπορούμε να μπούμε στη θέση των γονιών και να τους νιώσουμε, θα ‘ναι ψέμα. Ας τους ευχηθούμε δύναμη, για να αντέξουν, να τραβήξουν τον Γολγοθά. Αυτό που συνέβη, όμως, μας έχει σοκάρει όλους και -δυστυχώς- ό,τι κι αν διορθωθεί στο εξής, δε θα πάψει ποτέ να είναι αργά.
Συντάκτης: Δέσποινα Σαρακατσιανού
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
