Η ζωή είναι σαν μια θεατρική παράσταση με πρωταγωνιστές, κομπάρσους και θεατές. Αλήθεια, στο δικό σου έργο, τι ρόλο επιλέγεις να έχεις; Αυτού που κρυφοκοιτάζει πίσω απ’ την κουίντα μετρώντας τ’ άδεια καθίσματα; Ή επιλέγεις να βγαίνεις μπροστά χωρίς σενάριο και σκηνικά;

Πάντα θα υπάρχουν καλοθελητές και συμβουλάτορες που θα αποπροσανατολίζουν κάνοντάς το πιο δύσκολο να γίνεται το βήμα. Μάλιστα, κάποιες φορές οι προθέσεις τους είναι αγνές αφού θέλουν το καλό σου. Όμως ποιος το ξέρει καλύτερα από σένα; Το σκαρί των ανθρώπων είναι φτιαγμένο από διαφορετικά υλικά τα οποία καθορίζονται από τα βιώματα και τα ερεθίσματά τους. Άλλες εικόνες, άλλες μυρωδιές, άλλες πληγές. Κι ακόμα κι αν οι μνήμες είναι κοινές, αφήνουν διαφορετικό αποτύπωμα στις ψυχές. Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να σε κατευθύνει στο σωστό μονοπάτι, γιατί το δικό του σωστό μπορεί να είναι το δικό σου λάθος. Όπως και το αντίστροφο. Και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σε αναγκάσει να ζήσεις μια ζωή που δε σου ταιριάζει. Είτε λέγεται γονιός, είτε εραστής, είτε φίλος.

 

 

Δεν μπορείς να ζεις μια ζωή βάσει προδιαγραφών μόνο και μόνο για να πάρεις την έγκρισή τους, ή για να είσαι αποδεκτός από μια κοινωνία που έχει αποτύχει παταγωδώς πλασάροντας ελαττωματικά πρότυπα. Μια κοινωνία γεμάτη από ελεύθερους ανθρώπους που αλυσοδένονται αυτοβούλως γιατί αν πάνε αντίθετα στο ρεύμα θα τους τιμωρήσει η αγέλη. Κι έτσι προτιμούν να την ακολουθούν. Εξάλλου, το γνώριμο είναι πάντα πιο εύκολο. Αυτό τους δίδαξαν, αυτό έμαθαν, αυτό κάνουν. Πού να τρέχουν τώρα σε πορείες και διαδηλώσεις κατά της αιχμαλωσίας της προσωπικότητάς τους; Κι αν τους πετύχει κανένα δακρυγόνο που τους τσούξει τόσο πολύ τα μάτια και τους κάνει να δούνε τη ζωή αλλιώς; Και τους μείνει κανένα κουσούρι και θέλουν να τη ζήσουν όπως τους προτάσσει η καρδιά τους; Μακριά από εμάς!

Σ’ αυτό το σημείο έχουμε φτάσει. Να γίνεται επανάσταση για να κατακτηθεί το αυτονόητο. Κι οι περισσότεροι να παρακολουθούν πίσω απ’ το παράθυρο σαν άβουλα υποχείρια. Ελπίζω να μην ανήκεις σ’ αυτούς. Γιατί είναι κρίμα να γίνεσαι μαριονέτα στα χέρια αλλωνών. Να καταπιέζεις τα θέλω σου για να ικανοποιήσεις τις επιθυμίες τους. Τόσα πτυχία σε σκονισμένες κορνίζες για το χατίρι τους. Τόσες βέρες που ανταλλάχτηκαν για τα μάτια του κόσμου. Τόσα συναισθήματα που θάφτηκαν, τόσα όνειρα που σκόρπισαν και τόσες φωνές που σίγησαν για να μην ξυπνήσουν το θεριό. Εκείνο που μάντρωσαν τα στερεότυπα και τ’ αναθεματισμένα «πρέπει». Θα ’θελα να ’ξερα ποιος μικρόψυχος τα πρωτοξεστόμισε κι έγιναν σημαία μας.

Δεν υπάρχει άλλη ζωή. Κι είναι θλιβερό να πορεύεσαι σ’ αυτήν σαν ένας ξένος ή ένας δειλός που δεν τόλμησε να τη γευτεί μέχρι το μεδούλι. Δεν ξέρεις πόσο ακόμη θα γυροφέρνεις σ’ αυτήν. Μην αφήσεις λοιπόν ποτέ και κανέναν να σου πει πώς θα τη ζήσεις, όσο κι αν προσπαθήσει να σε πείσει πως εκείνος ξέρει τον τρόπο. Κάνε αυτό που σου λέει η καρδιά σου. Κι ας γκρεμοτσακιστείς. Θα σηκωθείς και θα συνεχίσεις με δυο πληγές σαν παράσημα που θα σε κάνουν σοφότερο. Δική σου η επιλογή, δικό σου και το τραύμα.

Όλοι εκείνοι που ακολουθούν την περπατημένη κι υπακούν πιστά τις οδηγίες των εντολέων τους, χαίρουν καθολικής αποδοχής. Έμαθαν απ’ έξω όλα τα βήματα της χορογραφημένης καταδίκης τους, ακούγοντας στο τέλος το μαζικό χειροκρότημα των ομοίων τους. Τι έχει όμως τελικά μεγαλύτερη σημασία; Να σε χειροκροτεί το πλήθος ή ο καθρέφτης σου; Ή μάλλον, ποιο γιουχάισμα πονάει περισσότερο; Των γνωστών κι αγνώστων ή του ίδιου σου του εαυτού; Η εύκολη λύση είναι να δανειστείς μια στολή και να μπεις κι εσύ στον χορό. Να γίνεις μια μονάδα ανάμεσα στις πολλές. Εξάλλου κανέναν δεν ενοχλεί μια ρέπλικα. Μόνο εσύ θ’ ακούς τη φασαρία που θα γίνεται μέσα σου, αφού θα αντιδρά το είναι σου και κάθε κύτταρό του. Το θέμα είναι πόσο αντέχεις. Κι όταν ξεσπάσεις, ο χρόνος θα είναι με το μέρος σου; Ή θα είναι ήδη πολύ αργά για να ζήσεις;

Μην τη χαραμίσεις τη ζωή σου. Μην αφήσεις τους φόβους και τις ανασφάλειές τους να σε σταματήσουν. Και κυρίως, μη γίνεις σαν κι αυτούς. Πάντα θα έχουν άποψη και πάντα θα σε περιμένουν στη γωνία σαν λυσσασμένα σκυλιά έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Αφού δεν μπορούν να κουμαντάρουν τη δική τους τη ζωή, επιλέγουν ν’ ασχοληθούν με τη δική σου. Ασ’ τους να κάνουν τη δουλειά τους και κάνε κι εσύ τη δική σου. Δεύτερη ζωή δεν έχει.

Συντάκτης: Κύπριδα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου