Είσαστε ξαπλωμένοι, το παιχνίδι έχει φουντώσει για τα καλά, κάτι όμως δεν πάει καθόλου μα καθόλου καλά. Όχι, μια χαρά λειτουργείτε κι οι δύο και μάλιστα στην εντέλεια. Το ταίρι σου κάνει όλα εκεί που σου αρέσουν και σε τρελαίνουν, εσύ όμως όταν κλείνεις τα μάτια για να παρασυρθείς από τη στιγμή, κάτι άλλο έχεις στο μυαλό σου.

Δεν είναι πρωτάκουστο, όταν είσαι σε επαφή με το ταίρι σου, το μυαλό σου να τρέχει αλλού. Και δε μιλάμε να σκέφτεσαι την Μόνικα Μπελούτσι ή τον Μπραντ Πιτ. Όλοι μας το κάνουμε κάπου-κάπου. Ούτε να σκέφτεσαι το αυριανό meeting στη δουλειά, ούτε τη λίστα με τα ψώνια ή το τι χρώμα θα βάψεις το ταβάνι σου που, από ό, τι μόλις παρατήρησες, έχει πιάσει υγρασία. Αν τα σκέφτεσαι όλ’ αυτά, τότε το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο και καλύτερα να σταματήσεις αυτό που κάνεις, αυτό που κάνετε και να κάνετε μια ειλικρινή κουβέντα και γρήγορα. Μιλάμε για την περίπτωση που όσο είσαι σε τρυφερές στιγμές με το ταίρι σου, το δικό σου μυαλουδάκι τρέχει, είτε σε κάποιο πρόσωπο που θα ήθελες για ταίρι σου είτε –ακόμα χειρότερα- στο πρώην ταίρι σου. Αυτό, θεωρείται απιστία; Κι αν ναι, ποιον από τους δύο απατάς; Εκείνον που θα ήθελες να έχεις ή εκείνον που όντως έχεις;

Καταρχάς, εξαπατάς τον ίδιο σου τον εαυτό. Για να μπεις στη διαδικασία, τη στιγμή που ο άλλος δίνει ρέστα για τη δική σου απόλαυση, να σκεφτείς κάποιον άλλο ή κάποια άλλη, σημαίνει πως κάτι πάει στραβά μεταξύ σας. Είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι; Είναι το ταίρι που είχες στο μυαλό σου το ίδιο με εκείνο που τελικά βρίσκεται στο πλάι σου; Κι αν όχι, γιατί;

Θα πρέπει για αρχή να εξετάσεις εάν αυτές οι σκέψεις σου σού ήρθαν τώρα ή εάν υπάρχουν εδώ και καιρό. Μπορεί να είναι μια στιγμιαία σκέψη, μια αναπόληση αν θες, ίσως για να αποκτήσεις μια πικάντικη ποικιλία. Εδώ και καιρό έχεις το ίδιο ταίρι, το αγαπάς, είναι το άλλο σου μισό, δεν θέλεις επ’ ουδενί να απατήσεις, ξέφυγε στο μυαλό σου για μια στιγμή το άλλο, το διαφορετικό κι η στιγμή πάει πέρασε, πίσω στα δικά μας. Αν όμως δεν ήταν ένα «στιγμιαίο λάθος» κι ο άνθρωπος που βρίσκεται από κάτω σου ( ή από πάνω σου, όπως βολεύεσαι) δεν είναι ο ίδιος που συνεπαίρνει και το μυαλό σου, αλλά κάποιος άλλος μονοπωλεί στο κομμάτι του νου, λυπάμαι που θα στη χαλάσω, αλλά μάλλον ήρθε η ώρα να αναθεωρήσεις κάποιες καταστάσεις.

Μήπως το ταίρι σου δε σε γεμίζει πια; Μήπως είσαι μαζί του από συνήθεια και πλέον έχει γίνει αγγαρεία; Μήπως κι η καρδιά σου -πέρα από το μυαλό σου- είναι αλλού δοσμένη ή ετοιμάζεται να δοθεί; Από την άλλη, το πρόσωπο που σκέφτεσαι, γιατί το σκέφτεσαι και δεν ψάχνεις να βρεις έναν τρόπο να το φέρεις αυτό σε πιο ενεργό ρόλο; Γιατί θα πρέπει να κλείνεις τα μάτια και να φαντάζεσαι τι θα ήθελες να σου κάνει και να μη στα κάνει πράξη στην τελική; Τώρα, εάν είναι πρόσωπο από το παρελθόν σου που δε γυρίζει πίσω, αυτό ακριβώς θα σου πω. Δε γυρίζει πίσω. Κοίτα μπροστά και το παρόν κι ίσως και το μέλλον σου να είναι πεσμένο στα πόδια σου. Κυριολεκτικά.

Όσο για το δόλιο άτομο που παλεύει κι άλλος παίρνει τα εύσημα, είναι το μόνο θύμα στην όλη υπόθεση. Παλεύει, προσπαθεί, λαχανιάζει και τελικά το δικό σου χαμόγελο το χαρίζεις αλλού. Έστω κι αν αυτό το «αλλού» έχει μαύρα μεσάνυχτα. Ξεκαθάρισε τι θέλεις από εκείνο κι είτε αφοσιώσου στο εδώ ή άφησέ το να βρει αλλού την τύχη του.

Στην τελική, η λέξη «απιστία» έχει πολλές διαστάσεις. Για κάποιους απιστία είναι να το κάνεις με κάποιον άλλο˙ για κάποιους άλλους απιστία μπορεί να είναι ακόμα κι ένα φιλί ή το να φλερτάρεις. Υπάρχουν κι άλλοι που δεν έχουν θέμα αρκεί να το γνωρίζουν εξ αρχής. Σκέψου όμως πως θα ένιωθες εσύ εάν μάθαινες πως το ταίρι σου, αντί να απολαμβάνει αυτά που εσύ κάνεις, σκέφτεται κάποιον τρίτο. Δε θα ένιωθες μειονεκτικά; Μπες λίγο στα δικά του παπούτσια κι ίσως πάρεις τις αποφάσεις σου πιο εύκολα.

Το τι συμβαίνει στο κεφάλι σου, το ξέρεις μόνο εσύ, κι αν εσύ δεν το μοιραστείς, κανένας δε θα το μάθει ποτέ. Το θέμα είναι πως η ζωή είναι πολύ μικρή για ονειρεύεσαι κάτι που δεν έχεις. Βγες εκεί έξω και κυνήγησέ το και κάν’ το δικό σου. Μόνο πρόσεξε μην αρχίσεις να ονειρεύεσαι αυτό που έχασες γιατί τότε θα είναι πολύ αργά.

Συντάκτης: Ελίνα Μυζίθρα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου