Κάποιοι δεν μπορούν να ερωτευτούν

Τι μπορεί να καταλάβει; Τι μπορεί να νιώσει; Ένα απαθές μπιμπελό που κοιτάζει τους ανθρώπους με αδιάφορο βλέμμα. Κάπου-κάπου σκάει κανένα δάκρυ, απλώς επειδή τα πράγματα δεν έγιναν όπως αυτό ήθελε: δεν το βάλανε στη θέση που είχε διαλέξει, δεν το πρόσεξαν όσο αυτό ήθελε.

Ένα μπιμπελό δεν μπορεί να αισθανθεί τις καρδιές των άλλων. Αφού είναι από πορσελάνη. Και τότε σκέφτεσαι: Μήπως αν γέμιζα το κενό μέσα του; Μήπως αν του έβαζα φωτιά να κάψει κάτι την αδιαφορία του ή συναισθήματα να νιώθει;

Μα δεν μπορείς! Γιατί για να του βάλεις συναισθήματα μέσα του, πρέπει κάπως να το σπάσεις, να το ραγίσεις έστω σε μια ακρούλα. Πρέπει, ίσως, να το πονέσεις για να το κάνεις να νιώσει κάτι στον άφθαρτο κόσμο του. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Αλήθεια, έχεις αναρωτηθεί πότε γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να ερωτευθούν; Κι αν δεν μπορούν, μήπως έχουν εφησυχαστεί και δεν αναζητούν τον έρωτα και τις συγκινήσεις; Είναι παθιασμένοι ίσως με άλλα πράγματα, αλλά όχι με άλλους ανθρώπους. Ίσως βλέπουν τους ανθρώπους πιο πεζά, πιο λογικά. Πόσο λυπηρό είναι να ζεις χωρίς τη φωτιά! Η ζωή χωρίς μια στάλα υπερβολής μοιάζει μονότονη. Κι ο έρωτας είναι η πιο μεγάλη υπερβολή! Τι να το κάνεις αν για τον άλλον είσαι απλώς μια «καλή περίπτωση» και τίποτα παραπάνω;

Όταν έχεις νιώσει πώς είναι να τρελαίνεσαι, όταν έχεις αισθανθεί τη φωτιά να σε καίει, είναι ανυπόφορο να επιστρέψεις στην πεζή πραγματικότητα. Ο έρωτας είναι το πιο τρελό τρενάκι λούνα παρκ, όπου επιβιβάζεσαι χωρίς ζώνη ασφαλείας. Σε φοβίζει, αλλά σε γεμίζει συναισθήματα, σου δίνει στιγμές να θυμάσαι, σε κρατάει ζωντανό.

Ο έρωτας είναι ποίηση, λογοτεχνία και παραμύθι μαζί. Δε συμβιβάζεται, η καρδιά δε χαλιναγωγείται. Κι εσύ έρμαιό του υπακούς, ακολουθείς τις επιθυμίες σου.

Χωρίς τον έρωτα, χωρίς μια δόση πάθους, δεν θα ‘χαμε ποιητικά, λογοτεχνικά και μουσικά αριστουργήματα. Η έμπνευση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πνοή συναισθημάτων. Γιατί όποιος το ‘χει νιώσει έστω και μία φορά μπορεί να καταλάβει!

Δε θαυμάζουμε τη λογική των ανθρώπων που δεν παθιάζονται, που δεν έχουν ποτέ ερωτευθεί. Γιατί κι εσύ το ξέρω πως είσαι όπως κι εγώ∙ είμαστε πιο δυνατοί από οποιονδήποτε χαλιναγωγείται αποκλειστικά απ’ τη λογική και το μυαλό του. Γιατί έχουμε νιώσει, έχουμε πονέσει κι έχουμε ξανασηκωθεί.

Έχετε αλήθεια δει εκείνα τα πορσελάνινα μπιμπελό που μοιάζουν τέλεια απ’ έξω, αλλά είναι κενά εσωτερικά; Έτσι μοιάζουν κι οι άνθρωποι που δεν μπορούν και δε θέλουν να νιώσουν. Δεν ξέρω τι γίνονται τα μπιμπελό όταν περνάει ο καιρός. Αν μεταλλάσσονται σε μικρά ανθρωπάκια με αισθήματα ή μένουν για πάντα μπιμπελό.

Κάποιοι άνθρωποι ίσως δεν το μάθουν ποτέ, αφού τα εγκαταλείπουν.

-«Γιατί;», τη ρώτησε κάποτε!

-«Γιατί διαφέρουν οι κόσμοι μας», του απάντησε! «Γιατί η φωτιά με τον αέρα δεν μπορούν να ταιριάξουν και γιατί με πληγώνεις με τον τρόπο σου. Όχι εσκεμμένα, αλλά επειδή δεν μπορείς να νιώσεις ό,τι κι εγώ».

Κάποια από αυτά καταφέρνουν στην πορεία να γεμίζουν το κενό τους κι άλλα μένουν για πάντα άδεια.