Καμία «παλιά» άποψη δεν αξίζει να περιορίζει τη νέα γενιά

Όταν γίνεσαι γονιός αποκτάς πολλά νέα άγχη που έρχονται και κάθονται στο σβέρκο σου κι εσύ προσπαθείς να τα διαχειριστείς με όσες λιγότερες κρίσεις πανικού γίνεται. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι αυτές οι νέες σου έγνοιες, οι οποίες δεν έχουν να κάνουν απευθείας με σένα αλλά με κάτι πολυτιμότερο από τον εαυτό σου, ήρθαν για να μείνουν, όποια ηλικία κι αν έχουν τα σπλάχνα σου.

Βασικός σκοπός σου είναι να μεγαλώσουν όσο γίνεται καλύτερα και να μεταλαμπαδεύσεις ό,τι έμαθες, είδες, διάβασες με τον πιο ομαλό και εποικοδομητικό τρόπο έτσι ώστε να δώσεις στα παιδιά σου τα εφόδια να αναπτύξουν κριτική σκέψη, να μην πηγαίνουν με το πλήθος για να γίνουν αποδεκτά εκεί έξω και να μπορούν να επιβιώνουν με όσες λιγότερες «απώλειες», για ‘κείνα, είναι δυνατόν.

Η σωματική τους υγεία είναι η απόλυτη προτεραιότητά σου. Η τροφή τους, τα ρούχα τους, οι καλοί τους τρόποι, οι κοινωνικές συναναστροφές αλλά κι η αγάπη που πρέπει να αναπτύξουν για τον εαυτό τους αλλά και για κάθε ζωντανό πλάσμα είναι εκείνα που ακολουθούν. Πρέπει να μάθουν να φροντίζουν τον εαυτό τους και να καλλιεργούν το πνεύμα τους. Να μη βάζουν ταμπέλες και να αποφεύγουν τα κλισέ.

Οφείλεις να εντρυφήσεις την κουλτούρα τη δική σου προσωπικά αλλά και της χώρας στην οποία θα ζήσουν μέχρι ν’ ανοίξουν τα φτερά τους και να είναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν τον κόσμο όταν ξεκινήσει το δικό τους προσωπικό ταξίδι σε ό,τι αποκαλείται «ζωή». Κι όλα αυτά πρέπει να έχουν προοπτικές εξέλιξης αλλιώς θα έχουμε μεγαλώσει ένα πιστό αντίγραφο δικό μας κι αυτό δεν είναι κάτι που θα θέλαμε να μας κάνουν οι δικοί μας γονείς πόσο περισσότερο εμείς που -υποτίθεται- είμαστε η εξέλιξή τους.

Όσο μεγαλώνουν η επικοινωνία αρχίζει κι έχει πολλές απορίες από τη μεριά τους. Γιατί το κάνουμε αυτό τα Χριστούγεννα, τι έθιμα έχουμε το Πάσχα, γιατί παραχωρούμε τη θέση μας σε κάποιον μεγαλύτερο, γιατί πρέπει να μιλάνε με ευγένεια όσο κανείς δεν τους προσβάλει, γιατί να μη διακόπτουν κάποιον όταν δεν έχει ολοκληρώσει την προτάσή του, γιατί θα ήταν καλό να μάθουν να ακούν και να παρατηρούν τους ανθρώπους και τη φύση και πολλά άλλα που αποτελούν το θεμέλιο λίθο για το χαρακτήρα που θα πλάσουν τελικά αλλά και τον τρόπο που τα ίδια θα τον εξελίξουν μεγαλώνοντας κι αφού αρχίσουν αν έχουν το δικό τους κοινωνικό κύκλο.

Η μάθηση της συνύπαρξης με άλλους ανθρώπους είναι το πιο δύσκολο μάθημα που πρέπει να παραδώσουμε σε αυτές τις μικρές ψυχές. Άλλωστε κι εμείς ακόμη μαθαίνουμε, ασχέτως πότε γίναμε γονείς. Ζούμε σε μία χώρα όπου τα ήθη κι έθιμα έχουν πρωταρχικό ρόλο μέσα στις οικογένειες και στην κοινωνία και καλούμαστε να εντάξουμε τα παιδιά μας μέσα σε όλα αυτά όσο πιο ομαλά γίνεται.

Φρόνιμο θα ήταν -για αρχή- να βγάλουμε τις παρωπίδες. Η μαμά κι ο μπαμπάς δεν είναι μόνο γονείς. Έχουν τις δικές τους προσωπικότητες -με λάθη και σωστά- και τους αρέσουν κι άλλα πράγματα εκτός από το UNO, τη Μονόπολη και τα αυτοσχέδια κάστρα χτισμένα με σεντόνια και μανταλάκια. Δεν είναι απαραίτητο να είναι συντηρητικοί χαρακτήρες για να μεγαλώσουν «σωστά» παιδιά. Είναι ωραίες οι παραδόσεις, είναι όμορφα τα Χριστούγεννα κι είναι επικές οι οικογενειακές συνευρέσεις της Κυριακής ή του Πάσχα αλλά δεν είναι και λίστα με do’s & dont’s. Ελεύθερη βούληση λέγεται κι έχει και τα θετικά της αλλά και τ’ αρνητικά της. Για όλους.

Δεν είναι απαραίτητο η μαμά να έχει κότσο τα μαλλιά, να φοράει πέρλες και στολίδια και να μιλάει συνεχώς σαν να στάζει μέλι από το στόμα της. Μπορεί να είναι και πιο χύμα. Δεν είναι απαραίτητο ο μπαμπάς να διαβάζει κάθε Κυριακή εφημερίδα και να πηγαίνει στην εκκλησία. Μπορεί να είναι καλός άνθρωπος κι έξω από αυτήν. Δεν είναι απαραίτητο και το αντίθετο φυσικά. Δεν είναι ανάγκη να μιλάς στο θείο που έχει να ενδιαφερθεί για σένα από τον καιρό του Νώε. Δεν είναι ανάγκη να κάνεις παρέα με τα ξαδέρφια σου αν δεν ταιριάζουν τα χνώτα σας. Δεν είναι ανάγκη να είσαι με την οικογένεια κάθε γιορτή και σχόλη αν θες να κανονίσεις κάτι άλλο.

Γενικά δεν είναι απαραίτητο τίποτα. Το μόνο που είναι απολύτως αναγκαίο είναι η αγάπη κι η έλλειψη συναισθηματικών εκβιασμών. Κι η αγάπη υπάρχει είτε ακολουθούμε την πεπατημένη είτε όχι. Με γνώμονα αυτό το απέραντο συναίσθημα μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας να καταλάβουν ότι δεν είναι υποχρεωμένα να ακολουθούν κανόνες επειδή πρέπει. Άλλωστε δε θέλουμε να βλέπουμε κατσουφιασμένες και καταπιεσμένες φάτσες εξαιτίας μας. Σκοπός μας είναι να βάλουμε τα δεδομένα στη ζωή τους, να τους εξηγήσουμε τις διαδικασίες και να τους δώσουμε τα εφόδια να μάθουν να σκέφτονται, να κρίνουν και να αποφασίζουν εκείνα για τη ζωή τους.

Κι εδώ μπαίνει ο δικός μας χαρακτήρας σε πρωταγωνιστικό ρόλο αφού αν θέλουμε να λεγόμαστε πρώτα νοήμοντα όντα και μετά γονείς θα πρέπει να παραδεχτούμε πως δε μας άρεσαν καθόλου οι παρωπίδες των δικών μας γονιών κι η ενδεχόμενη καταπίεση που δεχτήκαμε κάποιες φορές και μας προκάλεσε τον κόμπο στον λαιμό τον οποίο απλώς τον αφήσαμε να υπάρχει.

Ας προσπαθήσουμε να τα βοηθήσουμε να γίνουν ελεύθεροι άνθρωποι γνωρίζοντας τους κινδύνους και τις συνέπειες των πράξεών τους. Ας προσπαθήσουμε να φτιάξουμε έναν κόσμο καλύτερο ξεκινώντας από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ας παλέψουμε με τους δαίμονες που αποκτήσαμε μεγαλώνοντας ξορκίζοντάς τους με ένα μέλλον που ακόμη και δυσοίωνο να μοιάζει να ξέρουν ότι μπορούν ν’ ανατρέψουν όλα τα δεδομένα και πως μπορούν ακόμη να ζουν με όλα τα ήθη κι έθιμα αυτής της χώρας αλλά χωρίς την ασφυκτική υπερπροστατευτικότητα που κάποια στιγμή μετατρέπεται σε υπέρμετρο δικό μας εγωισμό.

Ας προσπαθήσουμε να είμαστε γονείς αλλά χωρίς παρωπίδες. Να τους δώσουμε ένα δικό τους μέλλον με τις δικές μας γνώσεις κι ας τα αφήσουμε να εξελιχθούν με τις δικές τους δυνάμεις. Άλλωστε εμείς ακόμη κι αν εκλείψουμε από τον μάταιο τούτο κόσμο, πάντα δίπλα τους θα είμαστε. Έτσι δεν είναι;