Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά ένα από τα πιο καυτά θέματα στο tik tok τελευταία δεν είναι ούτε τα red flags στις σχέσεις, ούτε οι θεωρίες συνωμοσίας για το αν η γη είναι επίπεδη (δεν είναι, οκ). Είναι κάτι πολύ πιο απλό και ταυτόχρονα βαθιά διχαστικό Είναι τελικά αγένεια να ζητήσεις από τους καλεσμένους σου να βγάλουν τα παπούτσια τους όταν μπαίνουν στο σπίτι σου; Αν σου φαίνεται μικρό το θέμα, τότε μάλλον δεν έχεις δει τα σχόλια κάτω από αυτά τα βίντεο. Φλόγες. Επιχειρήματα. Πίκρα. Unfollow. Block. Σαν να τσακώνονται για πολιτικά.
Από τη μία έχουμε τους «μη μου πεις να βγάλω παπούτσι θα εκραγώ». Από την άλλη πλευρά, βρίσκονται οι υπέρμαχοι της καθαρής πατουσίτσας. Εκείνοι που με αγωνία βλέπουν τον επισκέπτη να κάνει το πρώτο βήμα πάνω στο χαλί, κι ένας μικρός κόμπος ανεβαίνει στο στομάχι τους. Και να σου πω την αλήθεια; Δεν τους αδικώ. Τα παπούτσια μας είναι πρακτικά, μίνι-ταξί για μικρόβια. Τα πάμε βόλτα παντού. Δεν είναι τυχαίο που σε πολλές κουλτούρες (Ιαπωνία, Σκανδιναβία, Καναδάς), το να βγάζεις τα παπούτσια στην είσοδο είναι αυτονόητο. Δεν το διαπραγματεύεσαι καν. Αλλά εμείς εδώ; Εμείς το παίρνουμε προσωπικά. Το θεωρούμε χτύπημα στον εγωισμό, λες και το παπούτσι είναι προέκταση του χαρακτήρα μας. Και κάπου εκεί το χάνουμε.
Η αλήθεια, όπως συνήθως, βρίσκεται κάπου στη μέση. Αν είσαι ο οικοδεσπότης έχεις κάθε δικαίωμα να θέλεις ένα καθαρό σπίτι. Είναι το σπίτι σου, οι κανόνες σου. Αν έχεις μωρό που μπουσουλάει στο πάτωμα ή φρεσκοπλυμένο χαλί, προφανώς και μπορείς να ζητήσεις να βγουν τα παπούτσια. Το θέμα είναι πώς το λες. Δε θα πεις «Βγάλε το παπούτσι σου τώρα!» λες και είσαι στον στρατό. Πες κάτι του τύπου «Αν δε σε πειράζει, βγάζουμε τα παπούτσια εδώ μέσα γιατί έχουμε το μωρό, το χαλί, τον ψυχαναγκασμό.» Με ένα χαμόγελο και καλτσούλες διαθέσιμες. Ή και παντοφλίτσες.
Αν είσαι καλεσμένος, μπορεί να σου φαίνεται περίεργο. Αλλά σκέψου ότι πας σε έναν ξένο χώρο, και κάποιος σου λέει «έτσι νιώθω άνετα». Αν δεν έχεις ιατρικό θέμα, ή κάποιο σοβαρό λόγο για να μη βγάλεις παπούτσι, βγάλ’ το. Δε χάθηκε ο κόσμος. Αν νιώθεις ότι προσβάλλεται η προσωπικότητά σου επειδή σου ζήτησαν να αποχωριστείς για λίγο τα sneakers σου, ίσως να χρειάζεται άλλη συζήτηση.
Η έννοια του σεβασμού δε μετριέται με πέλματα. Μετριέται με το πώς φερόμαστε σε έναν άλλον άνθρωπο μέσα στον χώρο του. Πώς τιμάμε τη φιλοξενία του. Πώς αφήνουμε για λίγο τον εγωισμό στην πόρτα, μαζί με τα παπούτσια μας, αν χρειαστεί. Το debate με τα παπούτσια είναι σαν πολλά άλλα debates της ζωής μας, εξωτερικά ασήμαντο, εσωτερικά γεμάτο από συναισθηματικά φορτία. Κάποιοι αισθάνονται ότι τους επιβάλλονται όρια. Άλλοι ότι παραβιάζονται τα δικά τους. Και στη μέση, ένα χαλί που δε φταίει σε τίποτα και απλώς θέλει να παραμείνει καθαρό.
Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη συνεννόηση, λίγο tact και μια υπενθύμιση ότι το να είσαι ευγενής δε σημαίνει να κάνεις πάντα το δικό σου, αλλά να καταλαβαίνεις και το δίκιο του άλλου. Οπότε, την επόμενη φορά που θα βρεθείς στην είσοδο κάποιου σπιτιού και ακούσεις το «αν δε σε πειράζει, βγάζουμε τα παπούτσια» μην το δεις σαν προσβολή. Δες το σαν ευκαιρία να δείξεις ότι έχεις τρόπους. Και κάλτσες χωρίς τρύπες.
Αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι από αυτό το debate, δεν είναι το αν θα βγάζουμε ή όχι τα παπούτσια μας. Είναι η υπενθύμιση ότι η συνύπαρξη απαιτεί επικοινωνία. Ότι σε έναν κόσμο γεμάτο κανόνες και ερμηνείες, οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά, όχι επειδή είναι μεγάλες, αλλά επειδή αντικατοπτρίζουν τη βαθύτερη μας στάση απέναντι στους άλλους. Είναι σημαντικό να μάθουμε να συζητάμε τέτοια ζητήματα όχι με οργή, ειρωνεία ή εριστικότητα, αλλά με κατανόηση. Να δούμε πίσω από το αίτημα ή την αντίδραση τον άνθρωπο με τις ανάγκες, τα όριά του και την ιστορία του. Μερικές φορές, το πιο ώριμο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να βγάλουμε τα παπούτσια μας. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά.
Συντάκτης: Ιόλη Ντόκου
