Μέσα σε έξι μήνες, όλα μπορούν να αλλάξουν. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι σχέσεις, ακόμα και η ίδια η αντίληψη για τον εαυτό. Μοιάζει με μια εσωτερική πάλη, που ξεκινά σιωπηλά, με μικρές ρωγμές στην καθημερινότητα και καταλήγει να σαρώνει τα πάντα. Κάποιος χάνεται μέσα στον εαυτό του, για να μπορέσει τελικά να ξαναγεννηθεί: πιο αληθινός, πιο αυθεντικός, πιο συνειδητοποιημένος.
Στην αρχή, υπάρχει σύγχυση. Οι μέρες περνούν με ερωτήματα που δε βρίσκουν απάντηση. Οι σκέψεις επαναλαμβάνονται βασανιστικά, σαν να επιμένουν να βρουν μια λογική σε όσα συνέβησαν. Όμως η λογική, εκείνη την περίοδο, είναι φευγαλέα. Ό,τι πριν φαινόταν σίγουρο, τώρα μοιάζει αβέβαιο. Οι λέξεις που ειπώθηκαν, τα βλέμματα που άλλαξαν, οι στιγμές που ξεθώριασαν – όλα μπαίνουν κάτω από το μικροσκόπιο της σκέψης, από το λεγόμενο overthinking. Ακόμα και η πιο μικρή λεπτομέρεια αποκτά νέο βάρος, νέα διάσταση.
Και τότε ξεκινά η διαδικασία της ανασύνθεσης. Τα κομμάτια αρχίζουν να μπαίνουν σε τάξη. Όχι με τρόπο βιαστικό ή επιφανειακό, αλλά ουσιαστικά– με πόνο και επιμονή. Καθώς κάποιος επανεξετάζει τα γεγονότα, έρχεται σε επαφή με συναισθήματα που είχαν κρυφτεί βαθιά: λύπη, θυμός, νοσταλγία, απογοήτευση, αλλά και μια ακατάσχετη ελπίδα για τη συνέχεια της σχέσης. Γιατί μέσα σε αυτή την ανασύνθεση, γεννιέται κάτι καινούριο– η συνειδητοποίηση, η αρχή της αποδοχής.
Κανείς δε γνωρίζει την αλήθεια καλύτερα από το ίδιο το άτομο. Όσο κι αν οι άλλοι προσπαθούν να εξηγήσουν ή να καθησυχάσουν, μόνο εκείνος που έζησε την εμπειρία μπορεί να αντιληφθεί το βάθος της. Τα “γιατί” δε σταματούν ποτέ, αλλά κάποια στιγμή παύουν να απαιτούν απάντηση. Μετατρέπονται σε γέφυρες προς τη συμφιλίωση με το παρελθόν. Κι αυτή η συμφιλίωση δεν έρχεται ξαφνικά, αλλά μέσα από μικρές εσωτερικές νίκες.
Έξι μήνες είναι αρκετοί για να αλλάξει η οπτική. Η καρδιά μαλακώνει, το μυαλό καθαρίζει και μια εσωτερική γαλήνη αρχίζει να αναδύεται. Δεν είναι η απουσία συναισθημάτων, αλλά η παρουσία της αποδοχής. Η αναμέτρηση με την αλήθεια δεν είναι εύκολη, αλλά είναι απελευθερωτική. Επιτρέπει στον άνθρωπο να σταθεί ξανά στα πόδια του, με μεγαλύτερη αυτογνωσία και αξιοπρέπεια. Είναι μια διαδικασία που, όσο επίπονη κι αν είναι, οδηγεί σε ανακούφιση. Σε αυτή τη διαδρομή, υπάρχουν μέρες που η απώλεια μοιάζει αβάσταχτη. Μνήμες επιστρέφουν απρόσκλητες, λέξεις αντηχούν ξανά μέσα στο μυαλό και το σώμα κουβαλά μια κόπωση που δεν είναι σωματική. Κι όμως, πίσω από όλα αυτά υπάρχει και κάτι άλλο: η αναγέννηση. Μέσα από τη θλίψη, γεννιέται η επιθυμία για ζωή, για επανεκκίνηση, για ειλικρινή σύνδεση με τον εαυτό και τους άλλους. Το σκοτάδι υποχωρεί σταδιακά και αφήνει χώρο στο φως.
Η διαδρομή των έξι μηνών είναι μοναχική, αλλά εποικοδομητική. Στο τέλος της, δεν υπάρχει απαραίτητα μια λύση, αλλά μια νέα βάση. Εκεί που κάποτε υπήρχε θολούρα, τώρα υπάρχει διαύγεια. Εκεί που κυριαρχούσε το “γιατί”, εμφανίζεται ένα ήσυχο “έτσι έχουν τα πράγματα”. Και αυτό το “έτσι” δεν είναι παραίτηση. Είναι απελευθέρωση. Είναι συνειδητή επιλογή να προχωρήσει κανείς μπροστά – χωρίς ενοχές, χωρίς βαρίδια.
Όποιος πέρασε αυτή τη διαδικασία γνωρίζει πως δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος πια. Δεν είναι πιο σκληρός, ούτε πιο κυνικός. Είναι πιο αληθινός. Έχει δει τα βάθη του εαυτού του, έχει αγγίξει τα όρια της ψυχής του και έχει σταθεί ξανά όρθιος. Και αυτό, όσο σιωπηλό κι αν είναι, είναι κατόρθωμα. Ένα κατόρθωμα που δε χρειάζεται χειροκρότημα, γιατί η αξία του βρίσκεται στη σιωπή και στη βαθιά, ήρεμη βεβαιότητα πως το φως, τελικά, νικά.
Συντάκτης: Αγγελική Παπακωνσταντίνου
