Έρως ανίκατε μάχαν, που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Φράσεις και λέξεις τόσο αληθοφανείς και γεμάτες νόημα, που μένουν ανεξίτηλες στον χρόνο.
Είναι δύσβατα τα μονοπάτια του ερώτα και οι ορισμοί του ποικίλουν, ανάλογα με τα πιστεύω του καθενός. Κατέχει παρόλα αυτά, ρόλο σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, ρόλο που καμιά πολιτική και καμιά οικονομία δεν πρόκειται ν’ αντισταθμίσουν, λόγω της μυστήριας και της ανεξήγητης φύσης του.
Ακούγεται λοιπόν, ότι από τη φύση του ο άνθρωπος, μετατρέπει σε πίστη οποιαδήποτε κατάσταση τον φοβίζει. Αυτά που δυσκολεύεται ν’ αντιληφθεί τα εκλογικεύει, για να νιώθει δυνατότερος και πιο ασφαλής. Δε φαντάζει λοιπόν, παράλογη και η θεοποίηση του ερώτα. Τόσο περίεργος ο φτερωτός αυτός θεός, και τόσο ελκυστικός ταυτόχρονα.
Εξαιτίας του γεννηθήκαμε, αλλά αναρωτιέμαι γιατί δεν ακολουθούμε τη ροπή του. Γιατί σε εποχές τέτοιας αστάθειας, παραγκωνίζουμε το μόνο αντίβαρο που μας παρέχει ισορροπία; Γιατί απαρνούμαστε τον ερώτα κι εξυμνούμε τη συμβατικότητα; Γιατί θυσιάζουμε τις πραγματικές μας ανάγκες για χάρη της ασφάλειας. Αυτός είναι ο λόγος. Ο φόβος της μοναξιάς και η ανασφάλεια είναι που σκοτώνουν τον ερώτα. Ο φόβος και το βόλεμα σε χλιαρά αισθηματάκια για να μην είμαστε δακτυλοδεικτούμενοι.
Υπάρχουν όμως, κι εκείνοι οι τολμηροί που απαρνούνται τη συμβατικότητα. Αποτάσσονται από τη μάζα κι αναζητούν πραγματικά αυτό που τους αξίζει, αυτό που θα τους κάνει ευτυχισμένους. Είναι οι επιλεκτικοί στον έρωτα, αυτοί που συχνά χαρακτηρίζονται από τις υπόλοιπους ως σνομπ και φαντασμένοι. Εκείνοι που δεν αρκούνται σ’ αυτήν την προσαρμοστικότητα των συναισθημάτων κι αναζητούν το πραγματικό άλλο τους μισό. Να δοθούν ολοκληρωτικά. Να δώσουν και να πάρουν πράγματα, αξίες, πιστεύω και ιδανικά. Να ζήσουν καταστάσεις γεμάτες πάθος και ειλικρίνεια, κι όχι σχέσεις διπλωματικού χαρακτήρα με αμοιβαίες συμβάσεις και πολιτισμένα λόγια. Δεν μπερδεύουν την αγάπη με τις βιολογικές τους ορμές και δεν ξοδεύουν τα μέσα τους σε φτηνά ανθρωπάκια της σειράς.
Χτίζουν κάστρα από άμμο κι όχι από τσιμέντο, απέναντι στο τσουνάμι που λέγεται έρωτας κι αφήνονται στην τύχη του. Δεν προσπαθούν να προφυλαχθούν. Να ζήσουν προσπαθούν. Να ζήσουν όπως πιστεύουν ότι τους αρμόζει. Ελεύθεροι να επιλέγουν το καλύτερο δυνατό, κι όχι από ανάγκη. Ελεύθεροι και πολιορκημένοι ταυτόχρονα. Πολιορκημένοι, αλλά με τη θέλησή τους.
Τίποτα δεν είναι αναγκαίο στον έρωτα. Πακέτο επιθυμιών είναι, όπου πρέπει να διαλέξεις το καλυτέρα δυνατό και να εκθέσεις τον εαυτό σου. Να μην κρύβεις τα θέλω σου πίσω από ασπίδες κατά της μοναξιάς. Να ζεις για τα ιδανικά τα δικά σου, κι όχι γι’ αυτά που επιβάλλει η ρηχότητα που μας διέπει. Ας κοιτάξουμε και λίγο την πάρτη μας. Ας διεκδικήσουμε τις επιθυμίες μας σε αυτήν την μαχόμενη αντιπαράθεση με τα θέλω των άλλων, ας θεσμοθετήσουμε τη μοναξιά ως αποτέλεσμα των επιλογών για το καλό μας, κι όχι ως κατάντια των επιλογών μας.
Οι επιλεκτικοί στον έρωτα απορρίπτουν τα κρεβάτια της μιας βραδιάς ή ακόμη κι όταν τα επιλέγουν, δεν τρέφουν αυταπάτες. Ξέρουν ότι το κρεβάτι της μιας φοράς δεν είναι ο έρωτας ζωής που περιμένουν, ξέρουν πως ο γκόμενος ή η γκόμενα που τους έχει στο περίμενε δε θα εξελιχθεί στην αγάπη που τους ταιριάζει.
Δεν είναι παράλογοι λοιπόν, οι επιλεκτικοί στον έρωτα. Αθεράπευτα ρομαντικοί είναι και κρατούν με τη στάση τους ό,τι έχει απομείνει όρθιο στον ερώτα λίγο πριν καταρρεύσει.
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
