Όλοι μας έχουμε βρεθεί σε δύσκολες θέσεις στη ζωή μας, θέσεις που μας έφεραν αντιμέτωπους με καταστάσεις άλλοτε απλώς δυσάρεστες και άλλοτε πραγματικά δυσχερείς. Αυτό επεκτείνεται φυσικά και στον ερωτικό τομέα· όσο κι αν μας αρέσει να τον εξυμνούμε, ο έρωτας δε μεταμορφώνει πάντοτε τη ζωή σε μια συγκινησιακή έκφανση του “La vie en rose”. O έρωτας αποτελείται και από μονοπάτια που οδηγούν τους επίδοξους περιπλανώμενους σε αδιέξοδα, χειμαρρώδη ρέματα και γκρεμούς. Κάπου εκεί ο περιπλανώμενος πρέπει να μετουσιωθεί σε τραγικό ήρωα, ο οποίος μέσω δύναμης συναισθήματος, αυτοθυσίας, επιμονής και αντιληπτικών δυνατοτήτων, θα καταφέρει να προσπεράσει εμπόδια και δυσκολίες, θα καταφέρει να φτάσει στην άλλη πλευρά ή να ξαναβρεί το δρόμο του περήφανος, κουβαλώντας στις πλάτες του και τον έρωτά του. Αντάξιος του τίτλου του, μπορεί πλέον να στέκεται στην απέναντι όχθη και να συνεχίσει την πορεία του πιο δυνατός, αν και όχι αλώβητος. Τι συμβαίνει όμως στην περίπτωση που ο τραγικός μας ήρωας δεν αισθάνεται αρκετά «τραγικός», ή όταν ανακαλύπτει πόσο νόστιμη είναι η γεύση μιας επιτυχίας έναντι των αντιξοοτήτων και επιλέγει ξανά και ξανά να οδηγήσει τα βήματά του μεθοδικά προς την καταστροφή; Τι γίνεται συνεπώς όταν επιλέγουμε ξανά και ξανά τον πόνο, τη δυσκολία και τους δρόμους στους οποίους βλέπουμε εξαρχής τις ταμπέλες «προσοχή κίνδυνος», μόνο και μόνο επειδή μας εξιτάρει η σκέψη πως εμείς ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε την κατάσταση με επιτυχία; Τι γίνεται όταν σε κάθε σχέση σου επιλέγεις να είσαι εσύ ο τραγικός ήρωας της ιστορίας, είτε η έμφαση επικεντρώνεται στο τραγικός, είτε στο ήρωας;
Υπάρχουν πολλές διαφορετικές μορφές με τις οποίες μπορεί να παρουσιαστεί αυτή η κατάσταση, πολλοί διαφορετικοί «τραγικοί ήρωες» και αυτό το μάθαμε από παιδιά. Από την πριγκίπισσα που κλειδωμένη στο κάστρο της, επιλέγει να αφήνει να εισέλθουν μέσα μόνο όσοι με το έτσι θέλω γκρεμίσουν τα τείχη, στο δράκο που ερωτεύεται την πριγκίπισσα και προσπαθεί πάση θυσία να την κάνει να καταλάβει τον έρωτά του, εξαπολύοντας δίχως να το θέλει φλόγες προς τη μεριά της, μέχρι και τον λευκό ιππότη, που έρχεται πάνω στο άλογο έτοιμος να σώσει την πριγκίπισσα από τις ίδιες τις επιλογές της, αυτές που ο ίδιος θεωρεί λάθος. Και όλοι μας μπορούμε να είμαστε σε όλες τις θέσεις. Με άλλα λόγια, οι προσωπικές μας επιλογές είναι αυτές που, με μαθηματική ακρίβεια, μας οδηγούν κατ’ επανάληψη, στην επιλογή του ίδιου τύπου συντρόφου και την αναπαραγωγή των ίδιων συμπεριφορών, που θα μας προσφέρουν σε συνδυασμό, το «γλυκό βάσανο» το οποίο αναζητούμε. Τσακωμοί και λίγα δάκρυα, πλατωνικός έρωτας και εξιδανίκευση, σύνδρομο του «σωτήρα» και προσπάθειες διόρθωσης του συντρόφου μας. Δεν έχει σημασία ποια ακριβώς είναι η συνταγή που χρησιμοποιούμε για να χτίσουμε τα πιο εύγευστα για τους προσωπικούς γευστικούς μας κάλυκες, εμπόδια. Σημασία έχει ότι έχουμε μάθει να τα προσπερνάμε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουμε αποκτήσει ταλέντο στην κατάρριψή τους και για αυτό πλέον προχωράμε ίσως σε ένα δρόμο που κατ’ επιλογήν έχουμε στρώσει εμείς οι ίδιοι με μυριάδες από αυτά. Κάνουμε ανέμελοι τους περιπάτους μας στη δική μας «φωλιά της αντιξοότητας», ανέμελοι και πληγωμένοι. Ακούγεται οξύμωρο. Και σίγουρα είναι.
Δίχως αμφιβολία υπάρχουν διάφορες περιστάσεις που ο καθένας από εμάς έχει κληθεί να αντιμετωπίσει στη ζωή του, θέλοντας και μη. Αρκετοί από εμάς μάλιστα, έχουμε βρεθεί με τέτοια συχνότητα εμπρός δυσκολιών, χωρίς να περιορίζονται αυτές στον ερωτικό τομέα, που πλέον όχι μόνο νιώθουμε άνετα όταν βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με τέτοιας φύσεως συγκυρίες, αλλά μάλλον έχουμε αναπτύξει και κάποιο ταλέντο στο να τις διαχειριζόμαστε με επιτυχία. Και ενώ ένα τέτοιο ταλέντο μπορεί να είναι άκρως σημαντικό και χρήσιμο, η αλήθεια είναι ότι δε χρειάζεται να το καλούμε στο προσκήνιο πιο συχνά από όσο είναι ανάγκη.
Η επιλογή συντρόφου είναι κάτι τόσο προσωπικό, όσο είναι και συχνά υποσυνείδητο. Ο άνθρωπος που θα σε γοητεύσει περπατώντας απλώς μπροστά σου στο δρόμο, αυτός που θα εκτοξεύσει την περιέργειά σου με μόνο μία φράση του, αυτός που θα αναζητήσεις εσύ από μόνος σου με τη ματιά σου μπαίνοντας μέσα στο μαγαζί, είτε το συνειδητοποιείς είτε όχι, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τις γεύσεις «δυσκολίας» τις οποίες θέλεις να δοκιμάσεις. Σίγουρα έχει τη χάρη του κι αυτό· καθένα από τα συναισθήματα που μας προσφέρονται σε αυτήν τη ζωή, μπορεί να προσφέρει νοστιμιά. Όμως, όπως και κάθε άλλο συναίσθημα (και μη), θέλει να κρατάς τις ισορροπίες σου. Μη βολεύεσαι λοιπόν, ξανά και ξανά στην ίδια «φωλιά αντιξοότητας» που έχεις δημιουργήσει εσύ για τον εαυτό σου. Δοκίμασε κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό. Μπορείς μέχρι και να δοκιμάσεις να κινηθείς προς αυτό που σε τραβάει, δίχως να σου χτυπάει ταυτοχρόνως τον ιδιωτικό σου, εσωτερικό κώδωνα κινδύνου. Γιατί τραγικός ήρωας ή μη, είσαι κι εσύ άνθρωπος. Δε θέλεις λίγη ζάχαρη, μετά από την πικρή επίγευση της αναποδιάς;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ξαν Γεωργίου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
