Ώρες ώρες αναρωτιέμαι τί νόημα θα είχε η ζωή αν ήταν τέλεια. Πες ότι μπορούσες να ελέγξεις τη ζωή σου, να τη διαμορφώνεις όπως θες, να διορθώνεις τα λάθη σου ή να μην κάνεις καθόλου, να την ζούσες «τέλεια». Έχεις φανταστεί πως θα ήταν;
Η τελειότητα είναι βαρετή, συμπεραίνω όσο το σκέφτομαι και ψάχνοντας βρίσκω σύμφωνο και τον βρετανό συγγραφέα Σόμερσετ Μωμ: «η τελειότητα έχει ένα σοβαρό μειονέκτημα: έχει την τάση να είναι βαρετή». Η κάθε παρέκκλιση από αυτήν, το κάθε λάθος έχει το στόχο του, έχει τη χρησιμότητά του, συνεχίζω εγώ. Από τα λάθη σου μαθαίνεις και άλλωστε τα λάθη είναι για τους ανθρώπους. Αν μπορούσες να ελέγξεις τη ζωή σου και να μην κάνεις καθόλου λάθη τι θα κέρδιζες; Ικανοποίηση ότι είσαι τέλειος; Όμως κάτι θα έλειπε. Ίσως το πάθος. Η ένταση. Το συναίσθημα.
Το άγνωστο σου δίνει τροφή για σκέψη, για αναζήτηση. Όταν τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν είναι προβλέψιμο, τότε θα απολαύσεις το παρόν και θα παλέψεις για το μέλλον. Αν όλα πήγαιναν όπως τα θέλαμε θα ήταν όλα αναμενόμενα. Δε θα υπήρχαν εκπλήξεις αλλά ούτε και δυνατές συγκινήσεις.
Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη, καλό ή κακό, ευχάριστο ή θλιβερό. Όλα είναι ανθίβολα. Αλλά αυτό δεν είναι και το ωραίο; Θα μου πεις πόσες φορές θα θέλαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να αλλάξουμε κάποια επιλογή ή απόφασή του παρελθόντος; Κι εγώ κι εσύ το έχεις ευχηθεί. Όλοι έχουμε κάνει λάθη, που δε θα θέλαμε να είχαμε κάνει. Όλα αυτά, έρχεται η στιγμή που γίνονται παρελθόν. Και τότε όλα όσα πέρασαν σου αφήνουν κάτι. Ένα μάθημα.
Λάθη λοιπόν, που γίνονται μαθήματα για να συνεχίσεις. Λάθη που χωρίς αυτά δε θα γινόμασταν καλύτεροι η έστω σοφότεροι. Και στο κάτω κάτω, ποιός ορίζει ότι το τέλειο είναι το αλάνθαστο; Το τέλειο το ορίζει ο καθένας διαφορετικά για τον εαυτό του. Κάτι που για μένα είναι τέλειο, για σένα μπορεί να μην είναι.
Γιατί λοιπόν να μη κάνουμε λάθη; Γιατί να ξέρουμε τι θα γίνει, να μπορούμε να αλλάξουμε την επόμενη κίνηση ή να ρυθμίζονται όλα σύμφωνα με αυτά που θέλουμε; Μήπως γιατί τα θέλουμε όλα έτοιμα; Μήπως γιατί φοβόμαστε να ζήσουμε; Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Τις επιτυχίες και της αποτυχίες της. Τις χαρές και τις στενοχώριες της. Όλα αυτά την καθιστούν ελκυστική και ποθητή. Μοναδική.
Αφού το άγνωστο σε εξιτάρει. Το προβλέψιμο το βαριέσαι γρήγορα. Σταμάτα να φοβάσαι και κάνε κανένα λάθος. Θα το ξεπεράσεις. Μη σου πω, πως θα το απολαύσεις κιόλας στην πορεία.
Φοβάσαι ότι θα πονέσεις; Θα έρθεις αντιμέτωπος με τις πράξεις σου και θα πληγωθείς; Αυτό σε τρομάζει; Φόβος για να ρισκάρεις, φόβος για να αγαπήσεις, φόβος για να αφεθείς στη στιγμή, φόβος για τα πάντα. Και τελικά τι μένει; Ο απόηχος της δειλίας σου.
Άσε το φόβο και ζήσε. Το τώρα, τη στιγμή, τη ζωή. Μη περιμένεις το τέλειο. Φτιάξε το. Τι κι αν πληγωθείς; Θα μάθεις. Τι κι αν απογοητευτείς; Θα το ξεχάσεις. Τι κι αν χάσεις; Θα βρεις τον τρόπο να κερδίζεις. Τι κι αν πέσεις; Θα σηκωθείς. Αυτή είναι η ζωή. Έτσι μόνο έχει νόημα.Τι λες;
Συντάκτης: Σταυρούλα Βιτετζάκη
