Τί γίνεται όταν χτίζεις μία ερwτική φαντασiωση με το πιο ακατάλληλο άτομο;

Απωθημένα – αυτή η μάστιγα. Φαίνεται πως ο όρος «απωθημένα» γίνεται όλο και πιο ευρέως γνωστός, με πολλούς να ισχυρίζονται ότι έχουν από ένα, χωρίς όμως να μπορούν να προσδιορίσουν πώς κατέληξαν να το βαφτίσουν έτσι. Και το ερώτημα είναι: είναι πράγματι το αντικείμενο του πόθου που ερωτευόμαστε τόσο ώστε να αποκαλούμε «απωθημένο», ή μήπως η ιδέα;

Με τον όρο «απωθημένο», συνήθως αναφερόμαστε σε κάποιον έρωτα που, για τους χ ψ λόγους, παρέμεινε ανεκπλήρωτος. Μπορεί να μην υπήρχε ανταπόκριση, μπορεί να συνέβη στο σωστό μέρος τη λάθος στιγμή, μπορεί πάλι να συνέβη τη σωστή στιγμή αλλά στο λάθος μέρος. Όπως και να ‘χει, για κάποιους το όλο πράγμα παρέμεινε σε πλατωνικό επίπεδο, ενώ για κάποιους άλλους δεν υπήρξε καν. Έτσι, τα όποια συναισθήματα μπορεί να ένιωσες όσο αυτός ο έρωτας ξεδιπλωνόταν, μετατοπίζονται στο υποσυνείδητό σου εξακολουθώντας όμως να σε επηρεάζουν. Και πολύ μάλιστα. Σκέφτεσαι εκείνο το άτομο κάθε φορά που αναφέρεται το όνομά του, νομίζεις ότι το βλέπεις στο πρόσωπο κάποιου που απλώς του μοιάζει, και η καρδιά σου χτυπάει σε ανησυχητικά γρήγορους ρυθμούς κάθε φορά που συναντιέστε.

Υπάρχουν ωστόσο και εκείνες οι στιγμές που πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται ότι, στην πραγματικότητα, δε θα μπορούσες να σε φανταστείς μαζί του, μιας και δεν ταιριάζετε καθόλου. Και όχι με τη ρομαντική «τα ετερώνυμα έλκονται» έννοια, αλλά με τη ρεαλιστική, ωμή σημασία της λέξης. Από όπου και να το δεις, είναι λάθος˙ ακούς Chopin, ακούει Eminem, είσαι αθεράπευτα ρομαντικός τύπος, δεν πιστεύει στον έρωτα, έχεις απομνημονεύσει κάθε ατάκα που έχει ειπωθεί στο «Παρά πέντε», «δεν είναι της φάσης του το χιούμορ του Καπουτζίδη». Είστε αυτό που λέμε «τα δύο άκρα». Κι όμως, εσύ επιμένεις πως είστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο, με επιχειρήματα που δεν μπορείς να επιστρατεύσεις επειδή -πολύ απλά- δεν υπάρχουν. «Δε χρειάζονται επιχειρήματα στον έρωτα», είναι αυτό που λες για να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Όμως ξέρεις πως, ακόμη και τα πιο αταίριαστα ζευγάρια, ακόμη και οι πιο αντισυμβατικές ιστορίες αγάπης, είχαν καλύτερες προδιαγραφές από τον δικό σας αυτοαποκαλούμενο «έρωτα».

Δυστυχώς για εσένα, όμως, αυτές οι στιγμές περνάνε, έρχονται και παρέρχονται, σε μία συνεχώς εξελισσόμενη εσωτερική μάχη, σε μια ταλάντευση ανάμεσα στο «θέλω» και το «πρέπει». Και πάνω που αρχίζεις να αντιστέκεσαι, πάνω που τείνεις προς το «πρέπει», βλέπεις τον αντικείμενο του πόθου σου μπροστά σου. Κοιτάζεστε και τα πάντα σβήνουν, εξαφανίζονται σαν φούσκα που σκάει, και δε θυμάσαι καν τη μάχη που συνέβαινε λίγο πριν μέσα σου. Γιατί έχει ομορφιά και γοητεία, γιατί σου μιλάει ευγενικά και σε προσέχει, σου δίνει (νομίζεις ότι σου δίνει) ό,τι  χρειάζεσαι, και – το κυριότερο – έχετε ζήσει τόσα πολλά μαζί.

Αυτή εδώ η σκέψη είναι που τα γκρεμίζει όλα, που σου κλείνει τα μάτια και δε σε αφήνει να δεις τι πραγματικά συμβαίνει, να δεις ότι είσαι ερωτευμένη, όχι με αυτό που είναι, αλλά με αυτό που θα μπορούσε να ήταν. Γιατί στην ωμή πραγματικότητα ούτε τόση ομορφιά έχει, ούτε ιδιαίτερη ευγένεια, σου προσφέρει μόνο ψίχουλα όσων αξίζεις, και εσύ θεωρείς ότι αυτό είναι υπεραρκετό. Είναι μια σταγόνα της ζωής σου και εσύ νομίζεις ότι είναι όλος ο ωκεανός.

Και εδώ είναι που το πράγμα μπερδεύει. Δε βλέπουμε μπροστά μας επειδή δε μας αφήνει ο έρωτας, ή εμείς είμαστε αυτοί που εμποδίζουμε τον εαυτό μας να δει, γιατί η πραγματικότητα θα μας πληγώσει; Γιατί μέσα μας ξέρουμε πολύ καλά πως, πραγματικότητα ίσον αποδοχή και αποδοχή ίσον απώλεια. Απώλεια αναμνήσεων, συναισθημάτων, στιγμών, χαμόγελων, χαράς, ευτυχίας. Έχεις χτίσει στο κεφάλι σου μια ολόκληρη ζωή μαζί, τη ζωή που θα μπορούσατε να είχατε. Το σπίτι που θα μπορούσατε να αποκτήσετε, τα παιδιά που θα μπορούσατε να κάνετε, τις στιγμές που θα μπορούσατε να ζήσετε, στιγμές που δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από μια ψευδαίσθηση. Μια ψευδαίσθηση που δεν έχεις συνειδητοποιήσει ακόμα, γιατί φοβάσαι τόσο πολύ να το κάνεις, που έχεις πείσει τον εαυτό σου πως δεν υπάρχει τίποτα για να συνειδητοποιήσεις, πως όλα είναι τέλεια. Κι όμως δεν είναι.