Ανήκω κι εγώ στη γενιά που έλιωνε βλέποντας το «Είσαι το ταίρι μου» και τον «Εραστή Δυτικών Προαστίων». Μπορεί να έχουν περάσει δύο δεκαετίες, εντούτοις για μια ολόκληρη γενιά που μεγάλωσε κάπου στις αρχές του 2000, ο Αλέξης Γεωργούλης καβάλα σε μια μηχανή ήταν ο πρίγκιπας του παραμυθιού πάνω στο άσπρο άλογο. Ο ρομαντικός γόης, το απόλυτο αρσενικό, με ένα βλέμμα γεμάτο μυστήριο, ύφος μπλαζέ και ένα πάθος έντονο, που δύσκολα μπορούσε να ξεχάσει η έφηβη καρδιά σου.
Αντικειμενικά, ο Γεωργούλης ήταν κάτι πολύ περισσότερο από «ο ωραίος» της εποχής. Ήταν το αλητόπαιδο που, για τα μάτια της καλής του, γινόταν χίλια κομμάτια. Και κάπως έτσι μας έμαθε πως ο έρωτας, πέρα από ρομαντισμό, χρειάζεται κι ευαλωτότητα. Από τη μία, ο απλός και λαϊκός Σπύρος, που διεκδικεί τη γυναίκα της ζωής του χωρίς να πουλήσει τις αξίες και τα πιστεύω του. Κι από την άλλη, ο αντισυμβατικός Σωτήρης, το δήθεν «κακό παιδί», που όσο κι αν προσπάθησε να κρύψει την ευαίσθητη και γλυκιά πλευρά του, δεν τα κατάφερε για χάρη της Στέλλας.
Κατά κάποιον τρόπο, μια ολόκληρη γενιά εφήβων κοριτσιών (και αγοριών) μεγάλωσε έχοντας πρότυπο άντρα τον Γεωργούλη. Η ίδια ακριβώς γενιά, 20 και κάτι χρόνια μετά, διερωτάται αν υπάρχει στ’ αλήθεια ένας τύπος σαν τον Σπύρο και τον Σωτήρη, που ίσως εδώ που τα λέμε να ήταν και οι δυο ακραία προβληματικοί. Ο μεν γιατί είχε τόση ξεροκεφαλιά που ουσιαστικά ζητούσε από την κοπέλα του να απαρνηθεί ολόκληρη τη ζωή της και ο δε γιατί το έπαιζε επαναστάτης με τα λεφτά του μπαμπά. Αλλά ποιος τα κοιτάει αυτά όταν υπάρχουν μηχανές και δερμάτινα;
Ο Σπύρος και η Λίζα – δυο φαινομενικά ασύμβατοι κόσμοι – συναντήθηκαν τυχαία ένα βράδυ στο Μπουρνάζι. Ένα απλό λαϊκό παιδί από τα δυτικά προάστια της Αθήνας συνάντησε την κόρη βιομηχάνου στο απόλυτο “enemies to lovers” σενάριο. Από την άλλη, ποιος μπορεί να ξεχάσει τον έρωτα του Σωτήρη και της Στέλλας; Μάλλον, το πιο φαινομενικά αταίριαστο ζευγάρι που πέρασε ποτέ από τη μικρή οθόνη. Το βαρύ και ασήκωτο, γοητευτικό παλιόπαιδο, που ερωτεύεται την ντομπροσύνη της Στέλλας– μιας γυναίκας που απολάμβανε τη ζωή και του θύμισε πώς είναι αυτή η αίσθηση. Ένας έρωτας που σίγουρα κόντραρε τα τηλεοπτικά στερεότυπα, με την απόλυτη αντίθεση να φέρνει την απόλυτη αρμονία στη σχέση τους.
Θέλοντας και μη, ο συγκεκριμένος ρόλος, αυτός του Γεωργούλη και στις δυο σειρές, ίσως να έδωσε και φωνή στα underdogs να διεκδικήσουν κάτι έξω από τα νερά τους. Επίσης και οι δύο ρόλοι που τον στιγμάτισαν έχουν κάτι κοινό– κάτι το επαναστατικό για τα δεδομένα της εποχής. Κόντρα στον μάτσο άντρα τύπου top gun και 007 που μέχρι τότε ήταν κυρίαρχος, ξεκίνησε να ανθίζει ένα πρότυπο που καλούσε την αρσενική ενέργεια να εναρμονιστεί με την ευαισθησία και την έκφραση συναισθημάτων της, και τότε ως δια μαγείας όλα λύνονταν. Ναι, η κρυμμένη ευαισθησία που εν τέλει απελευθερώνεται, έγινε το νέο σέξι.
Δεν ξέρω αν ο έρωτας ή η κάθε σχέση είναι φτιαγμένη για να συναντά εμπόδια ή αν τα εμπόδια εμφανίζονται για να τη δοκιμάσουν. Αλλά κάπου ανάμεσα στη μικρή οθόνη του 2000, δημιουργήθηκε μια ολόκληρη γενιά που έμαθε να ψάχνει τον ρομαντισμό μέσα στα απλά κι έναν έρωτα που να μην είναι παθητικός, αλλά να σε διεκδικεί και να σε επιλέγει για αυτό ακριβώς που είσαι. Πέρα από κάθε κοινωνική τάξη, κάθε εξωτερική εμφάνιση και κάθε δυσκολία.
ΥΓ: Για τη γενιά που μεγάλωσε και ακόμη περιμένει έναν Γεωργούλη, και τελικά τον βρήκε.
Συντάκτης: Τόνια Κωνσταντίνου
