Τα Σάββατα μου λείπεις περισσότερο, αγάπη μου. Μου λείπουν οι εκδρομές μας. Μου λείπει η αλητεία μας. Μου λείπει ως κι η προσμονή του Σαββάτου που κορυφωνόταν την Παρασκευη.
Να με συγχωράει η χάρη σου, αγάπη μου, αλλά τις καθημερινές αποκοιμούνται οι μνήμες. Τις ξεγελάει η ρουτίνα. Λίγο η δουλειά, λίγο οι φίλοι, λίγο τα καινούρια μου χόμπι και να ‘σου το βραδάκι.
Τα βράδια δεν τα φοβάμαι μακριά σου. Κι η μοναξιά συνηθίζεται.
Εξάλλου όσα κάναμε μαζί τις Δευτέρες, ας πούμε, τα απολαμβάνω μόνη μου. Επιλέγω την ταινία που άλλοτε θα βλέπαμε μαζί και άμα γουστάρω θα δω όλες τις χαζοαμερικανιές που σνόμπαρες. Αποφεύγοντας τις ρομαντικές κομεντί κλωτσάω τις κοιμισμένες μνήμες μας και κοιμάμαι ήσυχη.
Την καθιερωμένη έξοδο της Τρίτης την πάω πλέον με φίλους. «Θα ανακαλύψουμε τους κρυφούς παραδείσους της πόλης» μου είπαν για να με ξεγελάσουν. Κάνω κι εγώ πως δεν καταλαβαίνω ότι απλώς προσπαθούν να με κάνουν να ξεχνιέμαι και τα καταφέρνουν μια χαρά. Βγαίνουμε, ανακαλύπτουμε νέα στέκια, πίνουμε, γελάμε και ξεχνάμε έγνοιες και έρωτες ξεθωριασμένους.
Το ξημέρωμα της Τετάρτης κάποτε με άγχωνε. Ήταν η ημέρα που δεν βλεπόμασταν. Μα τώρα βάλσαμο αυτή η μέρα, αγάπη μου. Τελικά αν τα ζευγάρια προνοούν και ορίζουν μία ημέρα που δε θα βλέπονται ίσως και να αποδειχθεί η σοφότερη απόφαση που έχουν πάρει μαζί.
Η Πέμπτη είχε οριστεί ως reunion day, αν θυμάσαι Μαζευόμασταν δέκα τρελάρες με εμάς τους δυο ως συνδετικό κρίκο και βγαίναμε λες και ήμασταν πενταήμερη. Άλλοι έγιναν ζευγάρια, άλλοι χώρισαν, άλλοι μάλωσαν, άλλοι έκαναν νέες φιλίες κι εμείς το απολαμβάναμε που βλέπαμε «τη δυναμική των σχέσεων» Έτσι λέγαμε στο τέλος της βραδιάς, που δεν αφήναμε τίποτα ασχολίαστο. Σαν λόρδοι της Αγγλίας κορδωνόμασταν όποτε καταφέρναμε να ευθυγραμμίσουμε τις ροπές στις σχέσεις τους. Αυτές τις συνομωσίες μας πώς να τις αντικαταστήσω, μου λες; Αυτές είναι που μου λείπουν από την Πέμπτη.
Και σαν ξημερώνει η Παρασκευή, το φράγμα που έχτισα στη μνήμη, αρχίζει να καταρρέει πιο εύκολα κι από πύργος από τραπουλόχαρτα. Όσα τεχνάσματα κι αν σκαρφίστηκα τις προηγούμενες μέρες καταλήγω να αναπολώ τις στιγμές μας.
Φτάνει αυτό το αναθεματισμένο Σάββατο και αρνούμαι να αποδεχτώ ότι δεν είσαι πλέον κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Δε γεμίζει με τίποτα η σκέψη.
Μου λείπουν τα πειράγματά σου, η αναποφασιστικότητά σου, το χιούμορ σου, το άγγιγμά σου, το γέλιο σου, οι γκριμάτσες σου. Μου λείπει η ανυπομονησία της Παρασκευής και τα γεμάτα Σάββατά μας.
Σε δυο ώρες ξημερώνει Κυριακή. Αυτή δεν τη φοβάμαι.
Μετά την αγρύπνια του Σαββάτου θα ξυπνήσω σε μια κουτσουρεμένη μέρα, που θα συμβολίζει τη νέα εβδομάδα που γρήγορα θα ξεκινήσει, Ας μαζέψω λοιπόν την τράπουλα από το πάτωμα. Η Δευτέρα πλησιάζει και πρέπει να αρχίσω νέο πύργο.
Συντάκτης: Χριστίνα Πέσιου
