Πόσα βράδια σ’ έχουν βρει να σέρνεσαι μεταξύ καναπέ και κρεβατιού, με χαρτομάντιλα διάσπαρτα στο χώρο; Πόσα ποτά δεν ήπιες για να ξεχάσεις τον άνθρωπο εκείνον, που σε πόνεσε και γύρισες σπίτι τύφλα; Πόσα τασάκια γέμισες από καημό; Πόσες φορές δεν είπες πως θα πεθάνεις, γιατί δεν αντέχεις άλλο πόνο; Πολλές.
Έτσι είναι η φύση του έρωτα. Απ’ τη μια σ’ απογειώνει κι απ’ την άλλη σε ρίχνει στα τάρταρα. Τη μια χαμογελάς και λάμπεις και την άλλη έχει γίνεις μέγα χορηγός της zewa και του ζαχαροπλαστείου της γειτονιάς σου. Τα δυσάρεστα νέα είναι πως ο έρωτας μπορεί να σε συνθλίψει ψυχολογικά. Τα ευχάριστα πως κανείς δεν πέθανε πότε απ’ αυτόν.
Μη θυμηθείτε όλοι την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Είναι απλά μια ιστορία. Διότι η πραγματική ζωή έχει άλλη άποψη απ’ αυτήν που δείχνει ήρωες να παίρνουν δηλητήρια, υπνωτικά με τις χούφτες και που νιώθουν ένα βήμα πριν το μοιραίο. Μπορεί να φας χαστούκια και να πέσεις αλλά να θυμάσαι πως πάντα σηκώνεσαι.
Μπορεί να νιώθεις πόνο βαρύ κι αβάσταχτο, μπορεί να έχεις χάσει το νόημα της ζωής σου, μπορεί να νιώθεις πως όλα γκρεμίστηκαν. Ε, και; Τι σημαίνει; Το νόημα είναι εκεί έξω και σε περιμένει. Κανείς δε σου λέει πως θα ‘ναι εύκολο, κανείς δε σου λέει πως θα ξυπνήσεις ένα πρωί και ξαφνικά θα πάψεις να θυμάσαι, κανείς δε σου λέει, ότι αυτό που νιώθεις,είναι ευχάριστο. Αλλά όλα αλλάζουν, αρκεί να το θες και να επιμείνεις. Η μοιρολατρία κι η μιζέρια κάποια στιγμή θα σε οδηγήσουν στην αυτολύπηση και τότε θα ξυπνήσεις και θα μετανιώσεις για το χαμένο χρόνο, τις υπερβολικές σου αντιδράσεις και τα τρία κιλά που πήρες, πνίγοντας τον πόνο σου στο προφιτερόλ. Τότε θα τρέχεις να καλύψεις τα κενά της ζωής σου, θα σκέφτεσαι τι έκανες και θα γελάς.
Όλα περνούν. Θέλουν μόνο τον κατάλληλο χρόνο να επουλωθούν οι αμυχές. Μπορεί ν’ αργήσει λίγο. Μπορεί να περάσεις από διάφορα στάδια, από άρνηση και θυμό μέχρι μικρές στιγμές παραλογισμού και παρορμητισμού, που θα πιάσεις το τηλέφωνο να καλέσεις το άτομο που στα προκάλεσε όλα αυτά. Ψυχραιμία κι όλα θ’ ανήκουν κάποια στιγμή στο παρελθόν. Βαθιές ανάσες, ζεν και τέτοια, λοιπόν.
Κι όταν νιώθεις πως θα πεθάνεις από έρωτα, να θυμάσαι πως δεν αξίζει να νιώθεις έτσι για κανέναν που δεν εκτίμησε όσα του πρόσφερες. Πες το αχαριστία, πες το ανικανότητα, πες το όπως σε βολεύει. Ο εαυτός σου κι η καλή σου ψυχολογική διάθεση είναι το παν. Τ’ ότι ερωτεύτηκες κι είτε σε παράτησε είτε είναι ανεκπλήρωτο, δεν πάει να πει πως χάθηκε κι ο κόσμος. Σημαίνει πως φοράς το καλύτερό σου χαμόγελο, είσαι ευγνώμων για ό,τι έχεις και πας παρακάτω. Δεν αναλώνεσαι σε υποθετικά σενάρια κι εικασίες. Μόνο πίσω βήματα κάνεις έτσι.
Ο έρωτας, ναι, δεν είναι λογικός. Είναι παράλογος, εγωιστικός και κτητικός. Σε κάνει να μη δέχεσαι την ήττα, να τα θες όλα ή τίποτα. Δεν έρχονται όλα όπως θέλουμε. Κανείς δεν έχει υπογράψει και κανένα συμβόλαιο γι’ αυτό, άλλωστε. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πέσεις στα πατώματα, θυμήσου πως δεν είσαι ερπετό.
Επιμέλεια Κειμένου Εύας Αροτσίδου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
