Ένα ακόμα καλοκαίρι θα ανεβαίναμε οικογενειακώς Θεσσαλονίκη για διακοπές. Την αγαπώ αυτή την πόλη και όσο κι αν μένω Αθήνα από επιλογή, η καρδιά μου ανήκει εκεί. Ανυπομονούσα λοιπόν, να δω γνωστούς και φίλους, να απολαύσω τις παραλίες της Χαλκιδικής, να πιω τσίπουρα στη παραλία και άλλα πολλά, που αν τα γράψω, θα διαβάζετε μέχρι αύριο.
Τη φόρα και τα πλάνα μου έκοψε άγαρμπα η δήλωση των γονιιών μου, πως θα κάνουν μια μίνι ανακαίνιση, άρα η βοήθειά μου ήταν κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Με ξινισμένα μούτρα και κατεστραμμένη διάθεση έφτασα Θεσσαλονίκη.
Από την επόμενη μέρα κιόλας μαζεύαμε πράγματα, για να μπούνε οι μάστορες. Τότε η μαμά μου είχε την φαεινή ιδέα να κάνουμε εκτός των τόσων άλλων και μια εκκαθάριση στη ντουλάπα μου, που είχε μέσα πολλά από τα παιδικά ρούχα τα δικά μου και της αδερφής μου.
Πιο βαρετά πεθαίνεις, μουρμούρισα και στρώθηκα στο μάζεμα. Η μαμά μου όμως, αντί να τα πετάει σε σακούλες τα τοποθετούσε ευλαβικά σε κούτες διπλωμένα. Κοιτούσα παραξενεμένη. Το δίπλωμα μας έλειπε σκεφτόμουνα τώρα. Θα ξημερωνόμασταν όπως το πήγαινε η μαμά μου και εγώ είχα επιτέλους κανονίσει τη πρώτη μου έξοδο στην λατρεμένη μου πόλη, άρα προσπαθούσα να κάνω γρήγορα.
Δε θα αργήσεις απόψε, γιατί το πρωί θα πάμε στο παιδικό χωριό στο Φίλυρο, ήταν η απλή και επιτακτική της δήλωση. Δεν είχα παρά να την ακολουθήσω πειθήνια, αν ήθελα να γλιτώσω γκρίνια και κήρυγμα.
Το επόμενο πρωί μισομεθυσμένη βρέθηκα εκεί. Δεν ήμουν και ιδιαίτερα ενθουσιασμένη, οφείλω να είμαι ειλικρινής. Περίμενα να αφήσουμε τα πράγματα και να γυρίσω στην βολή του σπιτιού να κοιμηθώ.
Τελικά, ήμουν στη δική μου πλάνη. Αυτή που όλα τα θεωρείς δεδομένα και σίγουρα. Πιστεύεις, πως όλα τα παιδάκια έχουν οικογένεια, άνετη ζωή, παιχνίδια. Τεράστιο λάθος. Είναι από εκείνα τα λάθη, που τα κάνεις από ασχετοσύνη περισσότερο και όχι επειδή εθελοτυφλείς.
Βρέθηκα εκεί, λοιπόν. Ανάμεσα σε χαρούμενα πρόσωπα που σε κοιτάγανε γεμάτα προσμονή και αγάπη. Παιδάκια που μπορεί να μη με ήξεραν, αλλά έρχονταν και μου δίνανε φιλιά πραγματικά. Μου φέρναν τα παιχνίδια τους, με πήγαιναν δεξιά αριστερά και με ρωτάγανε από το πιο απλό μέχρι το πιο περίεργο.
Όσον αφορά τους υπεύθυνους του χωριού, τα λόγια είναι λίγα για να περιγράψουν το έργο και τη προσφορά τους. Σίγουρα θα τους αδικήσω. Δε περιγράφεται το καλό που κάνουν σε αυτά τα πλάσματα. Το ευχαριστώ που σου εκφράζουν πηγάζει από τα βάθη της ψυχής του και σε κάνει να νιώθεις πλήρης.
Καθίσαμε μέχρι αργά το απόγευμα. Αρνιόμουν πεισματικά να φύγω. Ίσως γύρισα και εγώ νοερά στα παιδικά μου χρόνια. Το πιο σημαντικό όμως, είναι τα χαμόγελα, οι αγκαλιές που δέχτηκα. Από τότε κάθε φορά που θα ανέβω Θεσσαλονίκη προσπαθώ να επισκεφτώ το χωριό και να προσφέρω ότι έχω.
Σημασία στη ζωή έχει να μοιράζεσαι. Διότι όταν μοιράζεσαι χαρίζεις ευτυχία και η ευτυχία στο πρόσωπο του άλλου κάνει εσένα ακόμα παραπάνω. Ειδικά όταν πρόκειται για παιδάκια που δυστυχώς έχουν στερηθεί την οικογένεια.
Ήταν ένα καλοκαίρι που δε θα ξεχάσω ποτέ. Με έμαθε να δίνω χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα, χωρίς να έχω κάποιο αντίτιμο. Μεγαλωμένη σε ένα προστατευμένο περιβάλλον δεν είχα αντιληφθεί μέχρι τότε, τι μπορεί να συμβαίνει έξω από τη πόρτα μου.
Μας παρασέρνει η καθημερινότητα και νοιαζόμαστε μόνο για τους εαυτούς μας. Έχουμε ξεχάσει να είμαστε άνθρωποι πλέον.
Έχει έρθει η ώρα να αντιληφθούμε τη σημασία του να δίνεις ό,τι σου περισσεύει. Δεν έχει σημασία αν είναι πολύ ή λίγο. Για εκείνα τα παιδάκια είναι πολύ και σημαντικό ούτως ή άλλως.
Μαμά, μπαμπά σας ευχαριστώ για ένα από τα σπουδαιότερα μαθήματα ζωής που μου δώσατε εκείνο το καλοκαίρι. Σας αγαπώ.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
