Να αγαπάς τις ώρες που είμαστε μαζί· να περνούν τα λεπτά γρήγορα και να μην αντιλαμβάνεσαι την πάροδο του χρόνου. Ο χρόνος είναι τόσο ρευστός, ανίκητος κυλά και παρασύρει μαζί του στιγμές. Παρασύρει μαζί του δικές μας στιγμές, που όμως έχουν ήδη αποτυπωθεί στη μνήμη μας και την καρδιά μας. Να θυμάσαι τα δικά μας λεπτά, να τα σέβεσαι, να τα αγαπάς -γιατί είναι δικά μας.
Να αγαπάς εμένα· να αγαπάς τις μέρες που περνάμε μαζί και τις νύχτες που –ξαπλωμένοι στο ίδιο κρεβάτι– μοιραστήκαμε κοινά όνειρα. Να αγαπάς τις συζητήσεις μας, τις βαθιές αναζητήσεις μας -ακόμη κι αν συχνά βγάζουν νόημα μονάχα στα δικά μας μυαλά. Να αγαπήσεις τα λάθη μου, όπως κι εγώ τα δικά σου -και να με συγχωρείς αν σε πληγώνω, όμως, ξέρεις ότι δεν το κάνω εσκεμμένα και το μετανιώνω.
Να αγαπάς το χρόνο μου, το χρόνο που περνάμε μαζί κι είναι αφιερωμένος αποκλειστικά σε εσένα. Έτσι αγαπάς κι εμένα, με αυτόν τον τρόπο καταλαβαίνω ότι είμαι σημαντικός για σένα κι η παρουσία μου κάνει την καθημερινότητά σου πιο όμορφη. Κατανοώ κι αποδέχομαι τον εαυτό μου, απομυθοποιώ τα λάθη μου, τα κάνω σωστά, βελτιωνόμαστε και μαζί δυναμώνουμε.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι διαταγές. Δεν αποτελούν καν προτροπές. Είναι μονάχα σκέψεις που αφορούν εμάς, αποτελούν κομμάτια μας. Διότι γνωρίζω ότι συμβαίνουν ήδη. Δεν είναι ανάγκη να τα αναφέρω για να τα κάνεις· από μόνη σου το έχεις επιλέξει. Έχεις καταφέρει να καλύψεις όλα τα κενά που χρόνια τώρα αδυνατούσα να γεμίσω. Έχεις καταφέρει να γίνεις μέσα μου μία άυλη ανάγκη -που φοβάμαι μήπως χαθεί.
Όσον αφορά στο χρόνο μου, τον έχεις κερδίσεις με την αξία σου. Ξέρω πως τον εκτιμάς, γιατί εκτιμάς εμένα και το «μαζί» μας. Αντιλαμβάνεσαι πως τίποτε δεν είναι δεδομένο και προσπαθείς για να συντηρηθεί. Έτσι είναι οι σχέσεις, θέλουν προσπάθεια για να τις αγαπήσεις, για να γίνουν δικές σου. Κι εμείς έχουμε ήδη αγαπηθεί.
Ο χρόνος είναι μικρός μπροστά στην αγάπη, ασήμαντος. Σημασία έχουν, εν τέλει, οι άνθρωποι και τα συναισθήματα που μας προκαλούν. Τα λεπτά, οι ώρες, τα χρόνια θα περάσουν ούτως ή άλλως· η ουσία είναι να έχουμε προλάβει να ζήσουμε και να νιώσουμε. Ειδάλλως, η ύπαρξή μας δεν έχει νόημα -είναι κενή απ’ όλες τις απόψεις.
Δεν είμαστε σε θέση να ελέγξουμε το χρόνο· ενίοτε δεν είμαστε καν σε θέση να ελέγξουμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτόν. Κινούμαστε μηχανικά και του επιτρέπουμε να μας παρασύρει, να μας τραβήξει στα δικά του μέτρα και σταθμά. Αυτό φοβάμαι, αγάπη μου· δε θέλω να μπω στη δύνη του χρόνου. Θέλω η αγάπη μας να είναι τόσο δυνατή που να τον νικήσει.
Κι όταν χαθούμε –όταν η ύπαρξή μας πάψει να υπάρχει– θέλω να μας θυμούνται σαν τους ανθρώπους που νίκησαν το χρόνο. Διότι τον αγάπησαν και τον αγκάλιασαν λιγάκι περισσότερο απ’ τους άλλους -διότι δεν τον φοβήθηκαν. Γι’ αυτό σου λέω να αγαπάς το χρόνο μου, να αγαπάς το χρόνο μας· να αγαπάς εμένα.
Συντάκτης: Θάνος Κουλουβάκης
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
